Οι άνθρωποι του καιρού μας, επηρεασμένοι από το μεταμοντέρνο πνεύμα που θεωρεί αληθινό μόνο ό,τι ο καθένας νομίζει ως αλήθεια, έναντι της Ανάστασης του Χριστού, αλλά και της δικής μας ανάστασης, θέτουμε το ερώτημα: γιατί να πιστέψω σε μια πραγματικότητα που δεν υπάρχουν αποδείξεις γι’ αυτήν; Ποιος γύρισε από τον θάνατο για να με βεβαιώσει ότι υπάρχει αιωνιότητα; Κι έτσι η κορυφαία γιορτή της χριστιανοσύνης γίνεται ένα έθιμο, γίνεται δημόσια συζήτηση ως «Πάσχα στο χωριό», ως τροφή και ψυχαγωγία, ως φυγή από την καθημερινότητα, ως συνάντηση με τους οικείους μας, ως έξοδος από τον κρυφό ή και τον φανερό φόβο για το τι μέλλει γενέσθαι στις περιστάσεις που διερχόμαστε.
Κι όμως, στην παράδοση της πίστης μας υπάρχει ένα
σημείο θαυμαστό, που δείχνει, για τον καλοπροαίρετο, ότι όσα η Εκκλησία ζει και
γιορτάζει είναι η αλήθεια! Είναι η παρουσία των αγίων μας, τα θαύματά
τους, η ανταπόκριση στις προσευχές μας,
η δύναμη που λαμβάνουμε από το γεγονός ότι βάδισαν ενάντια στον θάνατο χωρίς να
λυγίσουν, ότι υπερασπίστηκαν με όλη τους την ύπαρξη την πίστη! Και σε κάποιους
από αυτούς βλέπουμε τα στίγματα του μαρτυρίου τους να γίνονται αναστάσιμη
μαρτυρία.
Τέτοιοι άγιοι υπήρξαν οι νεοφανείς Ραφαήλ, Νικόλαος
και Ειρήνη, τους οποίους γιορτάζουμε την ημέρα του μαρτυρίου τους Λαμπροτρίτη 9
Απριλίου (1463), αλλά και κάθε Λαμπροτρίτη, ώστε να παίρνουμε δύναμη και να
δίδουμε κι εμείς με την σειρά μας την μαρτυρία στον κάθε καλοπροαίρετο, αλλά
και στον κάθε αμφισβητία. Οι δύο ήταν ενταγμένοι στην ζωή της Εκκλησίας, κληρικοί,
μορφωμένοι, άνθρωποι που αγάπησαν τον Θεό με όλη τους την καρδιά. Ο άγιος
Ραφαήλ διακόνησε ως πρωτοσύγκελλος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, αλλά και ως
απεσταλμένος του στην Δύση, στην Γαλλία, ενώ μετά την άλωση της Πόλης από τους Τούρκους
έγινε ηγούμενος στο μοναστήρι της Παναγίας στην Θερμή Λέσβου, έχοντας τον διάκονο
άγιο Νικόλαο ως συμμοναστή του. Δωδεκάχρονο κορίτσι η αγία Ειρήνη, κόρη του
προεστού του χωριού, κοπέλα που εκκλησιαζόταν στο μοναστήρι, είχε πνευματικό
τον άγιο Ραφαήλ, έμεινε πιστή στον Χριστό μέχρι του μαρτυρικού της θανάτου, αφού οι Τούρκοι την έκαψαν ζωντανή, ενώ
εκτέλεσαν και τους γονείς και τον αδερφό της, αλλά και άλλους κατοίκους της
περιοχής, μαζί με τους αγίους Ραφαήλ και Νικόλαο.
Ποια είναι όμως η μαρτυρία της ανάστασης; Η θαυμαστή
φανέρωση των Αγίων στον 20ό αιώνα, στα τέλη της δεκαετίας του ’50, όταν με
συνεχείς φανερώσεις τους στον ύπνο των προσφύγω κατοίκων της Θερμής, απεκάλυψαν
την ιστορία τους, το πού ήταν θαμμένα τα λείψανά τους, το πόσο υπέφεραν για τον
Χριστό και έκτοτε θαυματουργούν συνεχώς, ακούγοντας τις προσευχές μας,
δείχνοντας ένα μεγάλο θαύμα: ότι αυτοί
που οι άνθρωποι έστειλαν στον θάνατο και θεώρησαν ότι ξεχάστηκαν, παραμένουν
μαζί με τον Θεό, μας δείχνουν πώς η ζωή εκ τάφων εξέρχεται και ότι η πίστη μας
στην ανάσταση είναι πίστη στον Χριστό που είναι η αλήθεια, η ανάσταση και η ζωή!
Μαζί με τον αναστάσιμο χαιρετισμό «Χριστός Ανέστη» ας
έχουμε στον νου μας μέσα και από τα πάμπολλα παραδείγματα των αγίων μας, ότι η
ζωή που ανέτειλε από τον τάφο είναι δώρο για τον καθέναν. Στην αμφισβήτηση
μικρότερων και μεγαλύτερων ας αντιτάξουμε το «Έρχου και ίδε» της πίστης και,
επικαλούμενοι τους αγίους, ας ζήσουμε την χαρά του Χριστού μας!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη
Αλήθεια»
στο φύλλο της Τετάρτης
της Διακαινησίμου 5 Μαΐου 2021
