«Μεγάλος είσαι. Κι αν περιμένεις,
γύρω ο λαός σου γνωρίζοντάς σε,
βάγια να στρώνει για να διαβαίνεις,
παιδί που θα’ σαι!
Μεγάλος είσαι. Κι αν το πιστεύεις,
το μίσος που έρπει γυρεύοντάς σε,
πως δε θεριεύει κι όσο θεριεύεις,
παιδί που θα ‘σαι.
Μεγάλος είσαι. Και θα πεθάνεις.
Και θα σε θάψουν. Και θα σου φτύνει
κι ο τιποτένιος κι ο μπεχλιβάνης
την τρανοσύνη»
(«Παθητικά κρυφομιλήματα- 8»)
Να βλέπαμε την καρδιά του Θεού, που είναι παιδική. Να βλέπαμε τον νου του Θεού που είναι αγάπη. Να βλέπαμε τον χρόνο του Θεού, που δεν έχει τέλος. Να ξέραμε Ποιον δοξάζουμε και θα αφήναμε τα τι. Μα εμείς βλέπουμε το παν με τα δικά μας και μέσα από τα δικά μας. Το παιδί είναι παιδί, δεν ξέρει την αλήθεια. Ο νους πρέπει να γεννά ιδέες, δεν μπορεί να αγαπά. Ο χρόνος είναι ο εχθρός, πρέπει να προλάβουμε να τον ζήσουμε, γιατί μετά το τίποτα. Και φτύνουμε Αυτόν που εισέρχεται με τη ματιά του παιδιού, με την καρδιά του ερωτευμένου, με την ζωή δεν πεθαίνει. Ας γελάμε. Της αγάπης Του ουκ έσται τέλος.
π. Θ.
25 Απριλίου 2021
