«Ἐγώ εἰμί τό φῶς τοῦ
κόσμου. Ὁ ἀκολουθῶν ἐμοί οὐ μή περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ’ ἕξει τό φῶς τῆς ζωῆς»
(Ἰωάν. 8,12)
«Εγώ είμαι το φως
του κόσμου. Όποιος με ακολουθεί, δεν θα πλανιέται στο σκοτάδι, αλλά θα έχει το φως
που οδηγεί στην ζωή»
Ζούμε στους καιρούς που οι άνθρωποι πιστεύουμε
ότι κατέχουμε το φως, ο καθένας για τον εαυτό μας και ο πολιτισμός για όλον τον
κόσμο. Επιστήμη, πληροφορία, αίσθημα δύναμης, η εκκοσμίκευση που μας κάνει να
πιστεύουμε ότι έχουμε όσα θέλουμε για να είμαστε ευτυχισμένοι ή μπορούμε
τουλάχιστον να προσπαθήσουμε, και από την άλλη ένα αίσθημα παντογνωσίας καθώς
κριτήριο είναι ο εαυτός μας, μας κάνουν να νομίζουμε ότι δεν χρειαζόμαστε καμία
άλλη φώτιση. Είναι τα υλικά αγαθά που μας έχουν οδηγήσει σε μία οίηση, μια
υπερηφάνεια που σκοτίζει τον νου μας; Είναι η ευκαιρία να ικανοποιούμε κάθε
επιθυμία μας, καθώς η ταχύτητα των μετακινήσεων, των πληροφοριών, αλλά και των
απολαύσεων μας κάνει να γλιτώνουμε κόπο και σχέδιο; Είναι η ευχέρεια με την
οποία συναντούμε άλλους ανθρώπους; Είναι το αίσθημα ότι δεν μας χρειάζεται η
πίστη σε έναν Θεό που, έτσι κι αλλιώς, δεν βλέπουμε με τα αισθητά μας μάτια; Είναι
η δύναμη της ιδεολογίας ενός πολιτισμού που υπόσχεται τα πάντα, ακόμη και την
αναστολή του θανάτου; Πάντως, είτε το νιώθουμε είτε όχι, η αυτόφωτη πορεία είναι
βύθιση σε ένα σκοτάδι υπαρξιακό και πνευματικό, καθότι όλα όσα ζούμε και
απολαμβάνουμε δεν έχουν διάρκεια, ενώ η όποια ευχαρίστηση μας αποδίδουν δεν
γίνεται εύκολα χαρά.
Απέναντι
σ’ αυτήν την πορεία με φώτα παραπλανητικά και χωρίς τελικό προορισμό ζωής, η
Εκκλησία επιμένει να γιορτάζει, με γνώμονα τον Τριαδικό Θεό. Μας διασώζει τα
λόγια του Χριστού ότι «Αυτός είναι το φως». Ότι «όποιος Τον ακολουθεί, δεν θα
πλανιέται στο σκοτάδι, αλλά θα έχει το φως που οδηγεί στην ζωή». Επιμένει να
μας λέει ότι όποιος ακολουθεί τον Υιό, γνωρίζει τον Πατέρα. Όποιος είναι μέλος
του σώματος του Υιού, εν Αγίω Πνεύματι βγαίνει από το σκοτάδι, διότι ξέρει
γιατί ζει και πού τον οδηγεί η ζωή που ζει. Με τις χαρές και τις λύπες, με τις
ήττες και τις νίκες, με την αντοχή στην διαφορετικότητα του άλλου και με την
συνύπαρξη μαζί του. Και όποιος ακολουθεί τον Χριστό που δεν δίνει απλά φως,
αλλά είναι ο ίδιος το Φως, μπορεί να βρει το ζητούμενο: την διάρκεια, την
αγάπη, την αιωνιότητα! Να κρίνει τον κόσμο στον οποίο ζει, όχι για να τον
απορρίψει, αλλά για να τον ομορφύνει. Να συγχωρέσει όσους τον πληγώνουν και να
μοιραστεί ελπίδα. Να μην παραδοθεί στις επιθυμίες οι οποίες χαλάνε την αγάπη,
αλλά να ασκηθεί ώστε να νικηθεί από την αγάπη και να νικήσει δι’ αυτής.
Μας
αρέσει όμως το σκοτάδι στο οποίο ζούμε. Δεν διψά η ψυχή μας για φως, διότι δεν
έχει καρδιοχτύπι γι’ αυτό. Νιώθουμε μικροί θεοί ή ζηλεύουμε αυτούς που έχουν
τις δυνατότητες, δόξας και χρήματος, για να νιώθουν έτσι και τυφλωμένοι από το δαιμονικό
σκοτάδι που το περνάμε για φως, καθώς δεν βλέπουμε το τέρμα του που είναι το
σκοτεινό σπήλαιο του θανάτου, του τελειωμένου χρόνου για μας, βαδίζουμε
ολοταχώς, χωρίς να θέλουμε να αλλάξουμε πορεία. Μας λείπει ο Χριστός, τον οποίο
κάναμε συνήθεια, ιδεολογία, δικαίωση, κανόνες, χτες. Χρειαζόμαστε όμως τον
Χριστό που μαζί Του το σκοτάδι μας θα γίνει φως (από τον στίχο του Αλκ. Αλκαίου
«το σκοτάδι του ενός δυο μαζί το κάνουν φως)! Τον Χριστό της Εκκλησίας που θα
κάνει την καρδιά μας να αγαπήσει, να μοιραστεί, να ενωθεί, σε κάθε σχέση, σε
κάθε συνάντηση, σε κάθε στιγμή.
Έξοδος
προς το Φως! Άγιο Πνεύμα να φωτίσει τις καρδιές μας! Να μας δείξει ότι στην
Εκκλησία, πέρα από τα ανθρώπινα, τα θέσμια, τα αδύναμα, τα ανολοκλήρωτα,
υπάρχει μια άλλη νοοτροπία: του να ακολουθούμε! Ας μην περιμένουμε δοκιμασίες
για να αναζητήσουμε. Ας δώσουμε χρόνο, κάνοντας στάση στο νόημα της κάθε γιορτής,
αφήνοντας νου και καρδιά να φωτιστεί! Πνεύματος επιδημία εορτάζουμε στην
Πεντηκοστή. Όπως η επιδημία της ασθένειας απλώνεται παντού και κατατρώγει τον
αδύναμο να αντισταθεί άνθρωπο, αντίστροφα, η επιδημία του Αγίου Πνεύματος ας
μπει από κάθε πόρο της ύπαρξής μας και ας φωτίσει τον αδύναμο εαυτό μας, βγάζοντάς
μας στην όντως ζωή! Κι εκεί όλα θα ιδωθούν από την αρχή!
Κέρκυρα, 16 Ιουνίου 2019
Πεντηκοστή
