«Πάλι ο ουρανός ανάμεσά μας τρέχει
Με μάτια που του βγαίνουν απ’ το σώμα
Η πράσινη πορεία του
Σκόνη δεν σηκώνει
Είναι τόσα τα δέντρα που ξυπνάνε
Είναι τόσα τα δέντρα που κοιμούνται
Όποιος ξυπνά σε δάσος θα ξυπνήσει
Και στέγη από φύλλα θα γιορτάσει
Όποιος κοιμάται τώρα
Σε νερά θα κοιμηθεί
Σε χλόη»
Σφαλιστά τα μάτια για να νιώσουμε τον ουρανό. Δεν κάνει άλλωστε θόρυβο. Μπορεί η καρδιά μας να αφουγκράζεται ένα κλαδί, σημάδι ότι από ψηλά η αλήθεια κι ανάμεσά μας το θαύμα, όμως ποιο δέντρο ξύπνησε, ποιο δέντρο κοιμάται;
Να διαλέξουμε. Δάσος, στο οποίο παλεύουμε να βρούμε ένα καλύβι, ή νερό, στο οποίο βουλιάζουμε όχι γιατί δεν ξέρουμε να κολυμπάμε, αλλά γιατί η ορμή συντρίβει.
Καλύβι η πίστη. Καλύβι η Εκκλησία. Καλύβι η ελπίδα.
Κι ο ουρανός επιμένει. Να κάνει το κλαδί ν’ ανθίσει.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
