«Σε μιαν αγάπη δίχως όρια
Σ’ ένα αίσθημα δίχως φειδώ
τώρα που σύννεφα πεθαίνουν τα παιδιά
Και γεννιούνται
Οι γυναίκες αλλάζουν τα δάκρυα
Αφήνουν αμάραντη χλόη την ηδονή
Και φεύγουν
Τώρα που ο χρόνος δεν μεταβάλλει τον άνθρωπο
Αλλά η σιωπή
Ο απέραντος καρπός της γης
Αποκοιμιέται ο ουρανός»
Μας έπλασε, μας έδωσε, μας άφησε. Μοιάζει σαν να έχει αποκοιμηθεί. Δίχως όρια η αγάπη Του. Δίχως φειδώ τα αισθήματά Του για μας. Και τα δάκρυά Του μπροστά στον θάνατο γεννούν αναστάσεις. Εμείς δεν αλλάζουμε. Όλα φεύγουν μέσα στον χρόνο και μας αφήνουν ίδιους. Δεν θέλουμε να μοιραστούμε το λίγο ή το πολύ μας. Ξέρει όμως ότι ο καρπός που μας άφησε είναι απέραντος και κάποτε η σιωπή Του θα πάψει. Αγάπη, αισθήματα, δάκρυα θα μας ζητήσει τι γέννησαν. Ουρανό ή χώμα. Τέλος ή πέρασμα. Την εικόνα Του ή μόνο το εγώ μας. Το «είσελθε εις την χαράν» ξεκινά από τον τόκο στο καλύβι.
