«Ελέησόν με, Κύριε, Υιέ Δαυΐδ, η θυγάτηρ μου κακώς δαιμονίζεται. Ο δε ουκ απεκρίθη αυτή λόγον» (Ματθ. 15, 22-23)
« Ελέησέ με, Κύριε, Υιέ του Δαβίδ. Η θυγατέρα μου βασανίζεται από δαιμόνιο». Αυτός δεν της απαντούσε λέξη.
Ο Θεός σιωπά. Ζώντας σε μία εποχή όπου η απαίτηση για απάντηση σε κάθε λόγο, σε κάθε αίτημα είναι απόδειξη ότι έχουμε την αλήθεια και δε φοβόμαστε να την παρουσιάσουμε, ενώ η σιωπή είναι ένδειξη, ουσιαστικά απόδειξη αδυναμίας, ήττας, ενοχής, το να σιωπά ο Θεός στα αιτήματα, στους λόγους, στις προκλήσεις μας έναντί Του φαντάζει αδιανόητο. Αυτός ο Οποίος πιστεύουμε ότι είναι ο Παντοκράτορας, ο Δημιουργός, ο Ισχυρός, ο Εξουσιαστής να μην μιλά; Να μην εκπληρώνει το αίτημά μας; Να μην μας δίνει τη απάντηση στο «γιατί;» δεν πραγματοποιεί αυτό που του ζητάμε ή γιατί επιτρέπει να γίνεται ό,τι δεν επιθυμούμε; Δεν μπορούμε να το δεχτούμε. Και αμφιβάλλουμε αν μπορούμε να Τον δεχτούμε.
Υπάρχουν διάφορες μορφές σιωπής του Θεού. Άλλοτε ο Θεός μας δίνει ευκαιρίες να λύσουμε μόνοι μας τα προβλήματά μας και να πάρουμε τις αποφάσεις μας. Ο Θεός αρνείται να παίξει τον ρόλο του υπερπροστατευτικού γονέα που έχει λύσεις για όλα, και επιλέγει να μας αφήνει να ματώνουμε, γιατί μπορούμε. Ο καθένας μας έχει τις δυνάμεις του, φανερές ή αφανέρωτες. Καλείται να τις ενεργοποιήσει. Δεν θα μπουσουλάμε για πάντα, αλλά πρέπει να περπατήσουμε. Κι αυτό μας αφήνει να κάνουμε ο Θεός. Σιωπώντας μας ενθαρρύνει να σηκωθούμε στα πόδια μας. Να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και για τα σωστά που μπορούμε να πράξουμε και για τα λανθασμένα, για τα οποία μπορούμε να μετανοήσουμε.
Άλλοτε πάλι ο Θεός μας αφήνει να συνειδητοποιήσουμε τον δικό Του τρόπο για τον χρόνο. Εμείς ζητούμε εδώ και τώρα απάντηση, σημάδια. Εκείνος μας είπε ότι το σημείο του Ιωνά είναι η απάντηση σε πολλά από τα αιτήματά μας (Ματθ. 12, 38-42). Εμείς βλέπουμε το πρόσκαιρο, που είναι η κακία της Νινευί. Ο Θεός βλέπει το μακροπρόθεσμο που είναι η μετάνοια. Γι’ αυτό και δεν απαντά. Μας αφήνει να περιμένουμε, παρότι γνωρίζει ότι μέσα μας αναστατωνόμαστε. Μας δίνει όμως την ευκαιρία να καταλάβουμε ότι έχει αξία η προσμονή, όταν συνδυάζεται με την εμπιστοσύνη στον Θεό και την φανέρωση του θελήματός Του, όπως αυτή εκφράζεται μέσα από την φράση: «δοκιμάζεται η πίστη μου».
Άλλοτε πάλι ο Θεός θέλει να ηττηθούμε και γι’ αυτό σιωπά. Θέλει ο εγωισμός μας να χάσει, για να ξαναδούμε το θέλημά Του, τις προτεραιότητες που η ζωή μας μαζί με Εκείνον καλείται να έχει, μας αφήνει να πάθουμε για να μάθουμε. Ο άνθρωπος δεν συμβιβάζεται με την ήττα, γιατί νομίζει τον εαυτό του καλύτερο, ικανότερο, δυνατότερο, εξυπνότερο. Θεωρεί ότι η ζωή του χρωστά και ότι σε κάθε επιλογή του η απάντηση θα πρέπει να είναι ΝΑΙ. Όμως ο Θεός μας αφήνει να χάνουμε, γιατί ακόμη και τα πιο όμορφα όνειρα κάποτε μας ξεστρατίζουν από την οδό της αλήθειας για μας. Την οδό της σωτηρίας. Την οδό της αγάπης. Αγκιστρωνόμαστε στους δικούς μας παραδείσους και ξεχνούμε τον Παράδεισο που είναι ο Χριστός ως οδός, αλήθεια, ζωή, που είναι η αγάπη, η ταπεινότητα, κάποτε η ζωή μέσα από τα μάτια και των άλλων. Και τότε ο Θεός σιωπά.
Υπάρχουν όμως και στιγμές που η σιωπή του Θεού είναι αβάσταχτη και ανεξήγητη. Πονά περισσότερο τότε, ιδίως μπροστά στον πόνο, την αρρώστια, τον θάνατο και μάλιστα τον ξαφνικό. Εκεί όπου κανένα «διότι» δεν μπορεί να απαντήσει στον τριπλό πόνο του «γιατί;». Σ’ αυτόν για το περιστατικό καθαυτό. Στον πόνο και των άλλων που επιτείνει τον δικό μας. Και στον πόνο του λογισμού, τον οποίο ο διάβολος συνεχώς ενσπείρει μέσα μας για την απουσία του Θεού. Εκεί καλούμαστε να υπομείνουμε. Να μετανιώσουμε για τα λάθη και τα πάθη. Και να περιμένουμε. Αργότερα, συνήθως, αρχίζουμε και παίρνουμε κάποιες απαντήσεις. Η κύρια απάντηση όμως είναι κι εδώ η εμπιστοσύνη κι ας πονά.
Όταν η Χαναναία πλησίασε και φώναξε στον Χριστό για την κόρη της που υπέφερε από δαιμόνιο, ο Χριστός δεν της απάντησε. Δεν έφυγε όμως από εκεί όπου βρισκόταν. Την άκουγε χωρίς να μιλά. Αυτό κάνει ο Θεός. Μας ακούει χωρίς να μιλά. Δεν φεύγει από κοντά μας, αλλά εμείς δεν Τον νιώθουμε, διότι θέλουμε το θέλω μας. Εκείνος όμως με κάποιον τρόπο , αν η καρδιά μας έχει πίστη, θα μας δώσει σημάδι της παρουσίας Του. Και η πρόσκαιρη σιωπή θα γίνει λαλούσα. Διότι όταν είναι παρών ο Χριστός στην ζωή μας και Τον αποδεχόμαστε, και η σιωπή γίνεται ήχος καθαρός που βοά «Δόξα Σοι». Όχι μόνο για όσα είναι σύμφωνα με το θέλημά μας, αλλά και για όσα μας δυσκολεύουν. Διότι τα πάντα είναι δικά Του και ο δρόμος μας. Αρκεί να πιστεύουμε και να είμαστε δίπλα Του εν τη Εκκλησία.
Κέρκυρα, 10 Φεβρουαρίου 2019
