Σε
μια από τις πρώτες χριστιανικές κοινότητες, στην Αντιόχεια της Συρίας, μετά το
μαρτύριο του Αγίου Στεφάνου και την μεταστροφή του αποστόλου Παύλου στην πίστη,
για πρώτη φορά όσοι πίστεψαν στον Χριστό ονομάστηκαν χριστιανοί. Τότε ήρθε ένας
από τους προφήτες εκείνων των καιρών, ο οποίος λεγόταν Άγαβος, και ο οποίος
προφήτευσε ότι επρόκειτο να συμβεί “λιμός μέγας εφ᾽ όλην την οικουμένην, όστις
και εγένετο επί Κλαυδίου Καίσαρος” (Πράξ. 11, 27). “Θα γινόταν μεγάλη πείνα σε
όλη την οικουμένη, η οποία και έγινε επί Κλαυδίου Καίσαρος”. Η προφητεία
εκπληρώθηκε, καθώς η έκφρασή της ήταν έργο του Αγίου Πνεύματος. Ο λιμός αυτός
είχε να κάνει με την απουσία υλικών αγαθών. Η πρόβλεψή του ήταν ένα σημάδι της
σχέσης των μαθητών με τον Χριστό, του φωτισμού τους από το Άγιο Πνεύμα, αλλά
και μία ένδειξη ότι ο κόσμος είχε ανάγκη την πίστη, για να πάψει να βλέπει ως
προτεραιότητά του την ύλη. Κλειδί η βασιλεία του Θεού, η διακονία του πλησίον,
η σωτηρία από το εφήμερο.
Οι
άνθρωποι φοβόμαστε την πείνα, την ανέχεια, την ανεπάρκεια των υλικών αναγκών.
Ανάγουμε την ζωή μας σε οικονομοκεντρική. Σαν να εξαντλείται η ευτυχία μας στην
ύπαρξη και την απόκτηση των υλικών αγαθών και το νόημα της ζωής μας να είναι η
αποτροπή της φτώχειας ή του φόβου γι᾽ αυτήν. Όμως ο μέγας λιμός έχει και άλλες
διαστάσεις, τις οποίες ουδόλως προσέχουμε, ιδίως στους καιρούς μας.
Υπάρχει λιμός εξ αιτίας της απουσίας της αλήθειας σήμερα από την ζωή μας. Παρασυρμένοι από τα επιτεύγματα μας και τα πολιτισμικά μας πρότυπα, οι άνθρωποι λησμονούμε ότι πορευόμαστε εν χρόνω. Ότι έχουμε κληθεί να ζούμε εν σχέσει και με τον Θεό και με τον συνάνθρωπο. Ότι το κλειδί της ευτυχίας είναι η αγάπη και το μοίρασμα και όχι η ύλη. Ότι ο θάνατος δεν μπορεί να ξεπεραστεί παρά μόνο με το πέρασμα της Ανάστασης. Ότι υπάρχει παράδοση, η οποία μας δείχνει τις αυθεντικές δυνατότητες της ύπαρξής και δεν μας περιορίζει στην κατανάλωση. Ότι όλα είναι δρόμος προς την βασιλεία και όχι επανάπαυση στο σήμερα.
Υπάρχει λιμός εξ αιτίας της απουσίας της αλήθειας σήμερα από την ζωή μας. Παρασυρμένοι από τα επιτεύγματα μας και τα πολιτισμικά μας πρότυπα, οι άνθρωποι λησμονούμε ότι πορευόμαστε εν χρόνω. Ότι έχουμε κληθεί να ζούμε εν σχέσει και με τον Θεό και με τον συνάνθρωπο. Ότι το κλειδί της ευτυχίας είναι η αγάπη και το μοίρασμα και όχι η ύλη. Ότι ο θάνατος δεν μπορεί να ξεπεραστεί παρά μόνο με το πέρασμα της Ανάστασης. Ότι υπάρχει παράδοση, η οποία μας δείχνει τις αυθεντικές δυνατότητες της ύπαρξής και δεν μας περιορίζει στην κατανάλωση. Ότι όλα είναι δρόμος προς την βασιλεία και όχι επανάπαυση στο σήμερα.
Υπάρχει
λιμός εξ αιτίας της ουσιαστικής απουσίας της Εκκλησίας από την ζωή μας. Δεν
είναι η Εκκλησία οι τέσσερις τοίχοι του ναού, ούτε ένα στοιχείο του παρελθόντος
που γίνεται συνήθεια. Εκκλησία είναι η κοινωνία μας με τον Χριστό διά του
σώματος και αίματός Του. Είναι η κοινωνία μας με τον πλησίον στην συνάντηση της
αγάπης και της προσευχής. Είναι ο αγώνας για την μεταμόρφωση της ζωής με την
νίκη κατά των παθών που μας κάνουν να θεοποιούμε τον εαυτό μας. Είναι το ήθος
της κοινότητας, στην οποία το όνομα “χριστιανός” και η συνειδητοποίηση ότι
είμαστε ακόλουθοι και κληθήκαμε να γίνουμε μιμητές Χριστού είναι το κλειδί. Ότι
ο άνθρωπος δεν είναι μία ζώσα για την κάλυψη των αναγκών ύπαρξη, αλλά εκείνος
που ανοίγεται και δίνεται. Και η Εκκλησία δεν λείπει μόνο από τον λαό. Συχνά
λείπει και από τον κλήρο, ο οποίος έχει γίνει διεκπεραιωτής μυστηρίων και
θρησκευτικών τελετών, διαχειριστής φόβων και όχι εμπνευστής ελπίδας και
ανάστασης.
Υπάρχει
λιμός εξ αιτίας της απουσίας του λόγου του Θεού, ο οποίος κανονικά θα έπρεπε να
ανανεώνει την ζωή και τις καρδιές μας. Να είναι το κίνητρο για να
διαχειριζόμαστε κάθε περίσταση, κάθε ιδέα, κάθε φόβο, κάθε πρόκληση της ζωής. Ο
λόγος ο οποίος θα μπορούσε να γίνει λογισμός και να μας αλλάζει την διάθεση της
ψυχής, εάν τον γνωρίζαμε, τον σκεφτόμασταν, τον επιλέγαμε. Ο λόγος ο οποίος
είναι πάντοτε σύγχρονος, όχι γιατί στηρίζεται στο γράμμα των διατυπώσεων, αλλά
γιατί με το πνεύμα του ελευθερώνει, εφόσον πηγάζει από το Πνεύμα του Θεού. Και
δεν ακούγεται εύκολα αυτός ο λόγος, διότι ή θηρεύουμε τον εντυπωσιασμό με
σχήματα επιφανειακά ή τον εξαντλούμε σε μία προτρεπτική καθηκοντολογία,
καθιστώντας την Εκκλησία ηθικολογία, ενώ είναι ο σαρκωμένος Χριστός!
Ο
Άγαβος προφήτευσε την πείνα εξ αιτίας της έλλειψης των υλικών αγαθών. Εργάστηκε
ώστε ο κόσμος να συνειδητοποιήσει ότι πέρα από την ύλη υπάρχει ο Χριστός και η
σωτηρία. Εμείς σήμερα ξαναβιώνουμε τον φόβο της πείνας εξ αιτίας της δυσκολίας
για υλικά αγαθά. Δεν συνειδητοποιούμε όμως ότι το κλειδί είναι η σχέση με τον
Χριστό και η ζωή της Εκκλησίας, για να μπορέσουμε να δούμε πέρα από την ύλη. Να
διακρίνουμε τον αυθεντικό λιμό για ζωή, αγάπη και ελπίδα. Τον λιμό για τον
Χριστό που μας ανιστά από τα δεσμά του χρόνου και του θανάτου. Η ευθύνη είναι
συλλογική, της Εκκλησίας ως σώματος του Χριστού, αλλά και προσωπική. Έχει να
κάνει με την δίψα του καθενός για ουρανό, για αλλόμενον ύδωρ ζωής αιωνίου. Αυτό
είναι ο Χριστός που μας θρέφει και μας ξεδιψά άπαξ και διά παντός. Ας μην
επαναπαυόμαστε στην συνήθεια, αλλά ας αφυπνιστούμε!
Κέρκυρα, 6 Μαΐου 2018
