Στο
Διαδίκτυο ένα αυτοκαταστροφικό «παιχνίδι» που ονομάζεται «μπλε φάλαινα»
προσελκύει νέα παιδιά. Σκοπός του είναι το να κάνει κακό ο άνθρωπος στο σώμα
του με τέτοιον τρόπο ώστε να φτάσει τελικά στην αυτοκτονία. Κλειδί η περιέργεια. Ένα αίσθημα
ανικανοποίητου ζωής και οικογένειας. Ένας κορεσμός από την ρουτίνα,
την ποιότητα των σχέσεων με συνομήλικους και μεγαλύτερους. Ένα αίσθημα
ματαιότητας. Ταυτόχρονα, μία απουσία συνειδητοποίησης του κακού. Μία αφοβία που
πηγάζει από την επιπολαιότητα ότι «δεν πρόκειται να πάθω κάτι». Και μία ηδονή
μέσα από τον πόνο, η οποία λειτουργεί εκδικητικά για ό,τι λείπει από την ψυχή. Ο
σωματικός πόνος ξεκινά σε μετρημένες δόσεις, ώστε να μην είναι ανυπόφορος, και
καταλήγει, μέσα από διάφορα στάδια, στην αυτοκαταστροφή και στον θάνατο.
Θα
προηγηθεί ένα κρυφτό από τους μεγαλύτερους. Τα χαρακωμένα χέρια θα μείνουν
σκεπασμένα με τα ρούχα, ώστε να μην τα προσέξει κανείς. Οχυρό το δικαίωμα στην
ιδιωτικότητα του σώματος. Και οι πολλές ώρες στον υπολογιστή, η σιωπή στο
σπίτι, αφορμή επανάπαυσης για τους μεγάλους. Δεν ενοχλεί το παιδί, δεν μας
βγάζει από την μακαριότητά μας, δεν μας κρίνει για ό,τι δεν του προσφέρουμε.
Μπορούμε να συνεχίσουμε την πορεία μας
στην ταχύτητα της ζωής, στις διαλυμένες σχέσεις, στον ατομοκεντρισμό μας, στην
ψευδαίσθηση ότι αφού έχει να φάει, να πιεί, να διασκεδάσει, όλα είναι καλά...
Είναι
επικίνδυνοι οι διαχειριστές αυτού του παιχνιδιού. Άνθρωποι διεστραμμένοι, που
παίζουν με τις ζωές των άλλων, πιθανώς αισθανόμενοι μικροί θεοί, αφού δεν
πληγώνονται με το να οδηγούν νέους στον θάνατο, διασκεδάζουν κι αυτοί την ανία
τους. Επειδή δεν αγαπούν και δεν τους αγαπούν, νομίζουν ότι έτσι εκδικούνται
τον κόσμο. Βγάζουν τα απωθημένα τους για όσα δεν έχουν ζήσει από τις δικές τους
οικογένειες. Ή κερδίζουν δρώντας στο σκοτεινό μέρος του Διαδικτύου.
Πόσο
αρκούν παραινέσεις του στυλ «αναθρέψτε τα παιδιά σας με χριστιανικές αρχές» ή
«φροντίστε έγκαιρα να βάλετε τον Θεό στην ζωή τους» ή «όποιος πηγαίνει στην
Εκκλησία, δεν φοβάται ούτε για τον εαυτό του ούτε για τα παιδιά του»; Πόσο
εφησυχασμένοι μπορούμε να είμαστε όταν νιώθουμε ότι το πρόβλημα αφορά στους
άλλους και όχι σε μας; Τι είδους χριστιανική συνείδηση είναι αυτή που
απολαμβάνει το «όλα καλά για μας», χωρίς προσευχή και αγωνία για τους
υπόλοιπους, χωρίς αυθεντική ιεραποστολή στον χώρο της νεότητας, όταν
περιμένουμε τους λίγους να έρθουν και αδιαφορούμε για τους πολλούς; Και ταυτόχρονα
πόσο σίγουροι μπορούμε να είμαστε ότι τα παιδιά μας, καθώς πιθανόν να έρχονται
σε επαφή με παιδιά που είναι επιρρεπή σε τέτοια «παιχνίδια», δεν θα
επηρεαστούν;
Κάθε
είδους «μπλε φάλαινα» είναι εναγώνια κραυγή αφύπνισης. Να ενημερωθούμε και να
ενημερώσουμε τα παιδιά μας για τους κινδύνους που μπορούν να ανακύψουν μέσα από
το Διαδίκτυο. Να χτίσουμε γέφυρες επικοινωνίας μαζί τους, ώστε να διακριβώσουμε
αν τους λείπει η αυθεντική αγάπη, αυτή που ακούει και δεν κηρύττει μόνο. Να
γίνουμε παραδείγματα καλής περιέργειας, δημιουργικής, που δεν θα καταστρέφει,
αλλά θα προσφέρει χαρά. Να βλέπουμε την διάθεση των παιδιών μας, την
κλειστότητα, την εσωστρέφεια, την μαυρίλα και στο ντύσιμο και στην σκέψη και να
προσπαθήσουμε με τη αγάπη και την πίστη να τους εμπνεύσουμε αισιοδοξία. Και με
πολλή προσευχή να αντισταθούμε στο ήθος των καιρών, το «μπορώ μόνος μου».
π.
Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε
στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»
Στο φύλλο
της 9ης Μαΐου 2018
