Έρημος τώρα ο βράχος της αγάπης —
μη με λησμονήσεις
πάνω του στα βραδινά πετρώματα
με το φεγγάρι καθαρό πουκάμισο.
Μη με λησμονήσεις βαθύτατε αέρα.
Σε ακούω Εκτυφλωτικέ —
πώς έρχεται η φωνή σου απ’ τον ύπαιθρο
ήχοι μου ταπεινοί πλαγιαύλων
υπάρχω κι ακούω το ελεγείο.
Πρέπει ν’ αρχίσω απ’ τη λησμονιά.
Μη δείχνεις — είμαι ο ανώφελος το ξέρω
σώμα για θάνατο και θάνατο
που ελπίζει σ’ ένα φύλλο δέντρου.
Η φωνή μου λυγίζει.
Αλλά δεν παραδίδομαι αντίκρυ
σ’ αυτή τη δύση τρομαγμένος
εγώ με όλο το αίμα μου
έτσι όπως πόνεσα στους δρόμους ατελείωτα
με τόσο σπαραγμό στα σύνορα μου.
Ο ουρανός είναι στον βαθυκύανο χειμώνα.
Το φως φωνάζει με τον κεραυνό.
Να με σώσουν τα όνειρα ή να με συντρίψουν
— ένα τ’ ονομάζω.
(Νίκος Καρούζος, «Σχέδιο για το μέλλον του ουρανού»)
Όχι, δεν θα χαθεί η ελπίδα. Σ’ έναν κόσμο στον οποίο δεν φαίνεται παράθυρο για να βγει στα δέντρα η ερημιά μας, εμείς θα συνεχίζουμε να δοξάζουμε και να τραγουδούμε: «Δεν παραδιδόμαστε αντίκρυ σ’ αυτή την δύση της αγάπης. Δεν παραδιδόμαστε στον τρόμο του θανάτου. Δεν παραδιδόμαστε σε σβησμένα όνειρα. Δεν παραδιδόμαστε στην αλαζονεία αυτών που νομίζουν ότι κατέχουν την δύναμη. Δεν παραδιδόμαστε στα αγάλματα και τις εικόνες του κόσμου. Δεν παραδιδόμαστε στον χειμώνα της απουσίας του Θεού» .
« Έστι Θεός»!
Σταυρώθηκε αλλά παρέμεινε της Δόξης ο Βασιλεύς!
Πέθανε, αλλά παρέμεινε Άφθορος!
Ετάφη, αλλά σαν το κρυμμένο στάχυ βγαίνει Αναστημένος!
Κατέβηκε στον Άδη, αλλά μας ανεβάζει όλους στην αγκαλιά της Βασιλείας Του!
Τον φυλάνε οι κουστωδοί της Ισχύος, του Ψέματος, της Απελπισίας, αλλά μας οδηγεί θριαμβευτικά στην Ελευθερία!
Και τη συντετριμμένη και τεταπεινωμένη καρδιά μας θα της ξαναδώσει το όνειρο:
Στεριωμένη στον βράχο της Αγάπης, να παλέψει και να νικήσει μαζί Του!
π. Θ.Μ.
16 Απριλίου 2017
