«Πάμε Ελλάδα, γιατί έχουμε ψυχή»! Τέσσερις λέξεις που γρήγορα θα ξεχαστούν βγήκαν από το στόμα του χρυσού ολυμπιονίκη Λευτέρη Πετρούνια. Όχι γιατί ειπώθηκαν μάταια, αλλά, επειδή ο αθλητισμός αποτελεί ίσως τον μόνο λόγο εθνικής υπερηφάνειας στις μέρες μας, η χαρά κρατά λίγο. Ο λογισμός μας πηγαίνει αμέσως στην καθημερινότητα, στα προβλήματά μας, στον τρόπο και στους ανθρώπους της ζωής μας. Η αίσθηση του «ανήκειν» έχει υποβαθμιστεί, έχει συντριπτικά δυσφημιστεί. Ιδίως το ανήκειν στην πατρίδα. Οι πυλώνες του νοήματός της, ιστορία, γλώσσα, θρησκευτική πίστη και παράδοση έπαψαν να είναι τα στηρίγματα της ψυχής μας. Μόνο ο τόπος καταγωγής απομένει και ένα σχολείο στο οποίο η όποια συνειδητή μετοχή στις αξίες του πατριωτισμού θεωρείται από τους περισσότερους ή γραφικότητα ή ροπή προς τον εθνικισμό.
Παρόλα αυτά υπάρχουν νέοι που εξακολουθούν να αισθάνονται ότι στα χαρίσματά τους αντανακλάται η αγάπη για την πατρίδα. Ο κόπος τους, παρότι προσωπικός, δεν εκφράζει μόνο τον εαυτό τους, αλλά και όλους τους συμπατριώτες τους. Τους οικείους, φίλους, γείτονες, προπονητές, αλλά και τον κάθε Έλληνα, άσημο και διάσημο, που χαίρονται με την προσπάθεια και την επιτυχία. Ο κόπος τους εκφράζει μια ιστορική διαδρομή χιλιετηρίδων, στην οποία νίκες και ήττες είχαν και έχουν σύνδεση με τον τόπο, τους ανθρώπους, τα ιδανικά, τις αιώνιες αξίες, όπως η ελευθερία, η αγάπη για το ωραίο, η πίστη σε έναν Θεό που μας κάνει ξεχωριστούς, όχι εξουσιαστές του κόσμου, αλλά έτοιμους να μοιραστούμε ό,τι μας έχει χαριστεί και ό,τι έχουμε κατακτήσει με τον αγώνα μας. Ο κόπος τους είναι έξοδος από την μιζέρια της αποτυχίας, της κατηγορίας εις βάρος των άλλων, της αίσθησης ότι όλοι μας επιβουλεύονται. Είναι απόδειξη ότι μπορούμε, αν πιστέψουμε σε μας, αν παλέψουμε, αν αξιοποιήσουμε την ψυχή μας!
Έχουμε ψυχή. Το φωνάζει ο ολυμπιονίκης. Ψυχή δεν είναι μόνο οι εγκεφαλικές λειτουργίες, ο προγραμματισμός των συναισθημάτων, οι ιδέες. Είναι πρωτίστως η καρδιά, η λεβεντιά, το φιλότιμο, το θάρρος που κρύβεται. Η αίσθηση πως όταν βάζουμε τον εαυτό μας σε ό,τι κάνουμε, τότε αξίζει η ζωή. Δεν έχει σημασία η νίκη, μολονότι είναι απόδειξη ότι και προσπαθήσαμε και μπορούμε. Κυρίως φαίνεται ότι δεν είμαστε τροφή για το χώμα, ούτε διασκεδαστές του παρόντος, αλλά υπάρξεις που παλεύουμε για τη χαρά που θα κρατήσει για πάντα. Κι αυτή δίδεται σε όποιον βάζει ουρανό στον αγώνα του. Σ’ όποιον αισθάνεται ότι ανήκει μαζί με τους άλλους σε κάτι που ξεπερνά το σήμερα, το χρήμα, τη δόξα, την ηδονή της στιγμής.
Η πατρίδα, όπως και η πίστη στον Χριστό και στην Εκκλησία, αποτελούν τρόπους και σχήματα του ανήκειν πέρα από τον χρόνο. Εντός τους μπορούμε να αγαπούμε. Και η αγάπη δεν πεθαίνει. Αγαπάμε με το είναι μας. Με τα χαρίσματά μας. Με την αίσθηση ότι έχουμε μία αποστολή που δεν εγκλωβίζεται στο εγώ μας. Κι εδώ βρίσκεται ο Θεός.
Έχουμε ψυχή. Νεώτεροι και μεγαλύτεροι ας σπουδάσουμε αυτή την πραγματικότητα. Η αλλαγή νοοτροπίας ξεκινά από τον καθέναν μας. Ας μην περιμένουμε από την κοινωνία, το κράτος, τα ΜΜΕ να μπούνε μπροστά. Η Εκκλησία έχει την ευθύνη της. Ας ενωθεί με όσους αντιστέκονται, για να μεγαλώσει η ελπίδα!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ορθόδοξη Αλήθεια»
στο φύλλο της Τετάρτης 31 Αυγούστου 2016
