Είναι εύκολο να διατυπώνει κάποιος προτροπές προς τους νέους. Να ζητά από αυτούς να πράξουν κάτι για να αλλάξει ο κόσμος ή να προσαρμοστούν στις συνθήκες της εποχής. Αμέσως διαφαίνεται η αντιφατικότητα των μεγάλων. Ο κόσμος δεν είναι όμορφος. Έχει πολλά προβλήματα. Οι νέοι πρέπει να τον αλλάξουν. Το πώς, δε φαίνεται να απασχολεί. Το μέσα από ποιου είδους παιδεία θα εμπνευσθεί ο νέος να αγωνιστεί για την αλλαγή, πάλι δε φαίνεται να απασχολεί. Παλαιά οράματα ιδεολογιών που απέτυχαν και συνεχίζουν να αποτυγχάνουν. Αλλά και όσοι, συνήθως περισσότεροι, κηρύττουν την προσαρμογή, τον εκσυγχρονισμό, ανάλογη πορεία ζητούν από τους νέους να ακολουθήσουν. Να είναι ρεαλιστές. Να μην ονειρεύονται κάτι διαφορετικό, αλλά να αποδεχτούν τον κόσμο με τις δομές του. Να συμβιβαστούν με ό,τι άσχημο, μόνο και μόνο διότι άλλοι κυβερνούν και καθορίζουν τις ζωές μας.
Από την μία όνειρα που έχουν να κάνουν με κοινωνική δικαιοσύνη και ιδέες σήμερα ανεφάρμοστες, που προϋποθέτουν ρήξεις και επαναστάσεις τις οποίες κανένα σύστημα ούτε θέλει ούτε μπορεί να αντέξει, και από την άλλη καθόλου όνειρα, μόνο αποχαύνωση σε μία οθόνη, υπολογιστή, κινητού ή τάμπλετ αδιάφορο, και προετοιμασία για δουλειά, αν βρεθεί, από φυλακής πρωίας μέχρι νυκτός, εκμετάλλευση και ελπίδα ότι κάποια στιγμή κάτι θα αλλάξει, αν οι νέοι είναι πειθήνια όργανα των μεγάλων. Το αδιέξοδο είναι προφανές και οι επιλογές στο ίδιο συντείνουν. Ο κόσμος δεν μπορεί να αλλάξει.
Ποια είναι τότε η αποστολή των νέων σε μία τέτοια πραγματικότητα;
Η Εκκλησία έχει να καταθέσει μία διαφορετική πρόταση. Είναι αυτή της αλλαγής εντός μας, του αγώνα να δούμε τον κόσμο με το κριτήριο του να μην κάνεις ό,τι δε θέλεις να σου κάνουν, να μην αποδέχεσαι το κακό, να μην είσαι αδιάφορος μπροστά στα ανθρώπινα πάθη, να ελπίζεις ότι στη ζωή, εκτός από τον δικό σου κόπο υπάρχει το σχέδιο του Θεού, η παρουσία Του που δίνει νόημα και αποστολή. Για να γίνει αυτό, ο νέος χρειάζεται να υπενθυμίζει στον εαυτό του ότι υπάρχει ο Χριστός. Αυτός που αγαπά τον άνθρωπο, αλλά και του δίνει τη δυνατότητα να αναστηθεί από το κακό, εφόσον η προαίρεση της καρδιάς του οδηγεί ελεύθερα προς Εκείνον.
Και δεν είναι οραματικός λόγος αυτός. Ούτε επαναστατικός των όπλων και της βίας. Είναι ο λόγος του ΟΧΙ έναντι όσων ασκημαίνουν τη ζωή. Είναι ο λόγος της συνείδησης, που μπορεί να φαίνεται ανεπαρκής, όμως είναι η θρυαλλίδα για να αφυπνιστούν και οι άλλοι. Οι γύρω. Ένας νέος που αρνείται την παράδοση στο πνεύμα του κόσμου, όχι ζώντας εκτός του, αλλά παλεύοντας να αγαπά, να συγχωρεί και την ίδια στιγμή να κρατά ακέραιη τη συνείδησή του έναντι των πειρασμών, οπλίζεται με φρόνημα αληθινής αντίστασης. Διότι δεν φθείρεται η ψυχή του.
Η ζωή της Εκκλησίας δίνει στους νέους αυτή την αίσθηση της αποστολής. Μέσα από τα πρόσωπα των αποστόλων και των αγίων ο νέος μπορεί να σπουδάσει τις μορφές εκείνων που προηγήθηκαν στον δρόμο αυτό. Αυτών που έζησαν την αγάπη, αλλά και αντιστάθηκαν στις εξουσίες. Και έδωσαν την ευκαιρία σ’ αυτούς που πίστεψαν, να ζήσουν διαφορετικά. Κατά το πώς πιστεύω, μπορώ να ζήσω. Κι έτσι άλλαξε ο κόσμος. Γιατί όχι και τώρα;
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ορθόδοξη Αλήθεια»
στο φύλλο της 29ης Ιουνίου 2016
