Περασμένα
μεσάνυχτα μετακινείται το δωμάτιό μου σ’
όλη τη γειτονιά και φέγγει σαν σμαράγδι. Κάποιος μέσα του ψάχνει - κι η αλήθεια ολοένα του ξεφεύγει. Πού να το
φανταστεί ότι αυτή βρίσκεται πιο χαμηλά. Πολύ πιο χαμηλά. Ότι έχει κι ο θάνατος
τη δική του Ερυθρά Θάλασσα («Ημερολόγιο ενός Αθέατου Απριλίου»- Οδ. Ελύτης).
Όλη η ζωή μας είναι ένα πέρασμα. Μία
αναζήτηση της αληθινής μας ταυτότητας. Του ποιοι είμαστε. Παντού μας συνοδεύει
ένα αίσθημα ματαιότητας. Ψάχνουμε την αλήθεια, αλλά για το μόνο που είμαστε
βέβαιοι είναι ο θάνατος. Όσοι πιστεύουμε όμως ξέρουμε. Δεν είμαστε μόνοι μας.
Έχουμε δίπλα μας Αυτόν που δάκρυσε στον τάφο για το φίλο Του. Και στο πρόσωπο
του Λαζάρου για τον καθέναν από εμάς. Γιατί δακρύζει κανείς για ό,τι του λείπει.
Για ό,τι χάνει. Μόνο που ο Θεός δακρύζει για εκείνους που αγαπά. Δηλαδή για
όλους μας. και μετά μας ανοίγει το δρόμο για την δική μας Ερυθρά θάλασσα. Αυτή
της Ανάστασης. Μαζί Του οι φίλοι Του, οι Άγιοι. Ταξιδεύουν μαζί μας στους
σταυρούς μας και την ίδια στιγμή μας δείχνουν τον τρόπο να αντέξουμε. Και είναι
η γιατρειά Πάσχα. Ανάσταση και νέα ζωή. Όχι μόνο για έναν, αλλά για όλους. Για
τον τόπο που πιστεύει. Και για όσους, απανταχού της γης, δεν θέλουν να κλείσουν
τα μάτια τους στην Αλήθεια.
π. Θ.Μ.
23 Απριλίου 2016
