Σε όλες τις στατιστικές έρευνες τα τελευταία χρόνια ανάμεσα στους νέους που έχουν να κάνουν με την αξιοπιστία των θεσμών στην Ελλάδα η οικογένεια απολαμβάνει της μεγαλύτερης αποδοχής. Το παράδοξο είναι ότι οι περισσότεροι νέοι μεταθέτουν την απόφαση να παντρευτούν στο απώτερο μέλλον, όταν έχουν ξεπεράσει τα 35 τους χρόνια. Επηρεάζουν η κρίση, η ανεργία, η επιθυμία για οικονομική σταθερότητα. Επίσης και το γεγονός ότι εφόσον μπορούν να έχουν ελεύθερες σχέσεις, δεν υπάρχει λόγος να δεσμευτούνε. Παρότι αληθινές οι αιτίες αυτές, δεν αρκούν για να ερμηνεύσουν πλήρως το φαινόμενο.
Οι νεώτεροι σήμερα κολυμπούν σε μία θάλασσα πληροφοριών και γνώσεων. Αυτό σημαίνει ότι «ζούνε τη ζωή τους» από την αρχή ακόμη της εφηβείας. Παρέα, σχέσεις, ντύσιμο, διασκέδαση, ενημέρωση για τον κόσμο, το διαδίκτυο, η αίσθηση ότι δεν λείπει κάτι. Η ελευθερία για εκπλήρωση επιθυμιών και δικαιωμάτων, στην οποία εθίζει το καταναλωτικό πνεύμα. Όλα αυτά χωρίς την απαιτούμενη συναισθηματική ωριμότητα που παλεύει να διαχειρίζεται και τις ήττες. Ταυτόχρονα, ένας βαθύτερος ρομαντισμός διακατέχει τις νεανικές ηλικίες. Δε θέλουν να δεσμευτούν για πάντα σε μία σχέση στην οποία δεν υπάρχει η βεβαιότητα ότι θα πετύχει. Και οι νεώτεροι έχουν μάθει στη σιγουριά. Και φοβούνται ότι θα χρειαστεί να διαχειριστούν την αποτυχία στο γάμο, λόγω πλήξης, φορτωμένου προγράμματος ή επειδή ο ένας θα ανακαλύψει τον δύσκολο χαρακτήρα του άλλου και θα πειστεί ότι δεν υπάρχει γιατρειά, με αποτέλεσμα η αγάπη εύκολα να σβήνει.
Είναι και τα παραδείγματα από την ίδια την οικογένεια. Η αδυναμία των γονιών να επικοινωνήσουν ουσιαστικά μεταξύ τους. Να δώσουν χώρο στην καρδιά τους για να ακούσει ο ένας τον άλλο και την ίδια στιγμή να είναι διαθέσιμοι για τα παιδιά τους, όχι μόνο για τα υλικά, αλλά για να αφουγκραστούν τις ανησυχίες, τις πληροφορίες που χρειάζονται κριτική. Να είναι ευέλικτοι, να θέτουν όμως και όρια εκεί όπου χρειάζεται. Πρωτίστως όμως είναι η ίδια η ποιότητα της σχέσης των γονέων. Αν αυτή δεν αντανακλά αγάπη, σεβασμό, υπομονή, πνεύμα διακονίας και χαμόγελο, τότε οι νέοι αισθάνονται την οικογένεια φυλακή και ή μεταθέτουν για αργότερα τη δέσμευση ή αρνούνται το γάμο.
Η Εκκλησία δεν έχει καταφέρει σε συνολικό επίπεδο να δείξει στους νέους ότι η αγάπη την οποία επαγγέλλεται δεν έχει να κάνει μόνο με την υλική βοήθεια, αλλά περιλαμβάνει τρόπους με τους οποίους ο άνθρωπος μπορεί να διαχειρίζεται τη ζωή και τις επιλογές του με κριτήριο όχι μόνο τον εαυτό του, αλλά και τον άλλο. Ενώ υπερασπίζεται την αξία του μυστηρίου του γάμου, δε χτίζει γέφυρες για να δείξει στους νέους ότι αυτό δεν τελειώνει στο « Δι’ ευχών» της ακολουθίας, αλλά είναι πορεία αγάπης, στην οποία η πίστη στο Θεό κάνει τις αμφιβολίες να παραμερίζονται και ενισχύει τον ένα να σηκώσει τον σταυρό του άλλου, καθιστώντας τη ζωή αληθινή. Ότι η δέσμευση γεννά δημιουργικότητα και συντροφικότητα, δίδοντας πληρότητα στην ύπαρξη.
Χρειάζεται λοιπόν επαναπροσδιορισμός της ποιμαντικής, ώστε οι νέοι να βοηθηθούν για να ξαναδούνε το γάμο και την οικογένεια μέσα από την προοπτική της αγάπης που ελευθερώνει και οδηγεί στον Θεό. Να ενθαρρυνθούν ώστε με πίστη να νικήσουν αμφιβολίες και άγχη και να πάρουν τις μεγάλες αποφάσεις.
Δημοσιεύεται στην εφημερίδα “ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ”
Δημοσιεύεται στην εφημερίδα “ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ”
στο φύλλο της Τετάρτης 13 Ιανουαρίου 2016
