Αίφνης κάτι βίαιο, ακατανίκητο μάς τράβαγε πίσω, εδώ
στη ζωή μάς έριχνε πάλι, κάθε φορά και λέω μήπως η ελπίδα κρυβότανε πίσω από
αυτή την τόσο πρόθυμη ματαίωση κάθε φορά («Στην ελπίδα Ι»)
Το πρόσωπό Του κατάστικτο
τοις μώλωψι. Δεν είναι Αυτός που μάς τραβά κοντά Του με εκείνη την φανερή ή
αφανή βία της δύναμης. Της εξουσίας που θα μπορούσε να έχει. Είμαστε εμείς που Του δείχνουμε με την
απόρριψη, την αδηφαγία, την ύβρη της αυτάρκειάς μας ότι Τον θέλουμε για να μάς
δίνει ζωή, χωρίς να είναι η Ζωή μας.
Κι Εκείνος;
Αφήνει το Πνεύμα Του καθάπερ φερομένης
βιαίας πνοής, να μάς ζωογονεί στην κοιλάδα της ξηρότητας. Ενίοτε στις ματαιώσεις μας. Στα ίχνη της ελπίδας ότι μπορεί το έξω μας να
νοηματοδοτήσει το μέσα μας. Στους πειρασμούς που μοιάζουν ομορφιά. Στα
δικαιώματα που υπόσχονται. Εκεί η δική Του αντίσταση. Η δική Του ελπίδα. Μέσα
στο καμίνι του ΟΧΙ.
Ο κάλλει ωραίος. Ακατανίκητα. Μη μιλάς άλλο. Αφουγκράσου Τον. Αξίζει
να τα χάσεις όλα, αρκεί το βλέμμα Του. Η σιωπή Του. Η ελπίδα της Ανάστασης.
Μεγάλη
Δευτέρα, 6 Απριλίου 2015
