Η ανθρώπινη ζωή είναι γεμάτη δοκιμασίες. Μικρότεροι ή μεγαλύτεροι σταυροί, τους οποίους καλούμαστε να σηκώσουμε, με αβέβαιη έκβαση και αγωνία αποτελούν για όλους μας δεδομένα στη ζωή. Υπάρχει όμως και ένα ποτήρι, το οποίο φαινομενικά δεν μοιάζει πικρό, κι όμως μπορεί να εξελιχθεί σε τέτοιο. Είναι ένας μεγάλος στόχος τον οποίο ενίοτε βάζουμε. Ένα έργο που έχει να κάνει με την καταξίωσή μας. Μία σχέση, η οποία -πιστεύουμε ότι- μπορεί να φέρει την ευτυχία. Μας προειδοποιούν όσοι μας αγαπούνε. Μας προειδοποιεί και η ίδια η ζωή ότι καμία χαρά δεν έρχεται δίχα λύπης. Δίχα κόπου. Δίχα σταυρού. Και από ένα σημείο και μετά μπορεί να είναι μόνο λύπη ο στόχος, το έργο, η σχέση. Όμως, αν πιστεύουμε ότι αξίζει η επιλογή μας, τότε είμαστε αποφασισμένοι «πιείν το ποτήριον» (Μάρκ. 10,38). Ακόμη κι αν τελικά συντριβούμε. Διότι η όποια αβουλία να ακολουθήσουμε το σημαντικότερο ή το ασήμαντο όνειρό μας σημαδεύει αρνητικά τη ζωή μας, διότι της δίδει την αίσθηση του ανεκπλήρωτου.
Σήμερα έχουμε αφήσει κατά μέρους τους μεγάλους στόχους. Συνήθως μεταφέρουμε στο μέλλον όνειρα τα οποία έχουν να κάνουν με την προσωπική μας ευτυχία. Οι νεώτεροι αργούνε να κάνουν οικογένεια. Δεν είναι έτοιμοι να αναλάβουν ευθύνες. Να μοιραστούν. Να δώσουν. Αρκούνται σε περιστασιακές ή χαλαρές σχέσεις. Άλλοτε πάλι, όταν τους δίδεται η ευκαιρία, αναλαμβάνουν έργα πολύ ανώτερα των δυνάμεών τους, κυρίως στο χώρο της εργασίας, με αποτέλεσμα να πίνουν πικρά ποτήρια. Όχι μόνο της αποτυχίας, αλλά και της σύγκρουσης. Εξάλλου, σήμερα έχει εκλείψει το όραμα της αλλαγής του κόσμου. Αποδείχθηκαν τα κοινωνικά και οικονομικά συστήματα πολύ ισχυρά, ενώ οι άνθρωποι φαίνεται ότι γερνούμε μέσα μας πολύ πιο γρήγορα σε σχέση με την όψη και το σώμα μας. Συμβιβαζόμαστε. Βαφτίζουμε ρεαλισμό την ακολούθηση των συντεταγμένων του πολιτισμού και του τρόπου ζωής που αυτός μάς προσφέρει. Έτσι, προκειμένου να αναγκαστούμε να εισέλθουμε στη διαδικασία της λύπης για το ποτήριο το οποίο καλούμαστε να πιούμε, αποφεύγουμε το ίδιο το ποτήριο.
Όμως χωρίς απόφαση για βήματα με νόημα στη ζωή μας, ο χρόνος περνά αφήνοντας πίσω του την αίσθηση της ματαιότητας. Την αίσθηση ότι περνούμε καλά ή προσπαθούμε να περάσουμε καλά, χωρίς όμως να μπορούμε να δημιουργήσουμε. Καταναλώνουμε τον χρόνο μας, δεν του δίδουμε πληρότητα και ουσιαστικό νόημα. Πρόσκαιρα ξεγελούμε τον εαυτό μας, στην πράξη όμως διαπιστώνουμε ότι άλλα θα θέλαμε. Φοβόμαστε τη ζωή περισσότερο από όσο χρειάζεται; Δε γνωρίζουμε τον εαυτό μας όσο θα έπρεπε; Πάντως, η αίσθηση ότι καλούμαστε να έχουμε στο νου και την καρδιά μας ότι κάθε έργο χρειάζεται μικρότερη ή μεγαλύτερη θυσία προσκρούει στο ήθος της ευκολίας και του δικαιώματος, σήμα κατατεθέν του πολιτισμού μας.
Δύο μαθητές του Χριστού, λίγο πριν το Πάθος του Κυρίου, έρχονται να ζητήσουν κάτι που φαινομενικά είναι εξωφρενικό: «δος ημίν ίνα είς εκ δεξιών σου και είς εξ ευωνύμων σου καθίσωμεν εν τη δόξη σου» (Μάρκ. 10,37). Όταν εγκαταστήσεις την ένδοξη βασιλεία σου, βάλε μας να καθίσουμε ο ένας στα δεξιά σου κι ο άλλος στα αριστερά σου. Θρασύτητα; Φιλοδοξία; Παρανόηση τού τι είναι η Βασιλεία; Παρανόηση του Ποιος είναι ο Χριστός και τί επρόκειτο να κάνει για τον κόσμο και τον άνθρωπο; Πάντως, ο Χριστός τούς προειδοποιεί: «δύνασθε πιείν το ποτήριον ό εγώ πίνω, και το βάπτισμα ό εγώ βαπτίζομαι βαπτισθήναι;» (Μάρκ. 10,38). Μπορείτε να πιείτε το ποτήρι του πάθους που θα πιω εγώ ή να βαφτιστείτε με το βάπτισμα με το οποίο θα βαφτιστώ εγώ; Και στην καταφατική τους απάντηση ο Χριστός θα τους διαβεβαιώσει ότι όντως θα πιούνε κι αυτοί το ποτήρι που θα πιει Εκείνος και θα βαφτιστούν με το βάφτισμα των παθημάτων Του, όμως δεν είναι για αυτούς το να καθίσουν στα δεξιά και αριστερά Του στην Βασιλεία Του.
Εντυπωσιάζει η αυτοπεποίθησή τους. Η άγνοια κινδύνου που τους διακατέχει. Αλλά και η διαστρέβλωση του νοήματος και του τρόπου ζωής της Βασιλείας. Όμως, από την άλλη, διακρίνονται από μια αποφασιστικότητα που πρέπει να μας προβληματίσει. Μέσα τους, ό,τι κι αν συμβεί, έχουν βάλει το στόχο τους και ζητούνε την εκπλήρωσή τους ανεξαρτήτως τιμήματος. Γι’ αυτό και ο Χριστός τούς προσγειώνει στην δική του πνευματική προσέγγιση της ζωής και των στόχων. Ένας στόχος έχει νόημα όταν φέρει μέσα του την διακονία των άλλων. Την θυσία και την προσφορά. Του χρόνου. Της ζωής και της ακεραιότητας. Του να κάνεις αυτό που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να κάνουν οι άλλοι. Αυτό το οποίο είναι απαραίτητο για να δοθεί νόημα στη ζωή όλων. Να μην φοβηθείς τον κόπο. Να μην φοβηθείς την υπέρβαση του εαυτού. Την παραίτηση από κάθε δικαίωμα. Το να βάλεις αγάπη, ταπείνωση και αποφασιστικότητα να σηκώσεις τον σταυρό σου όσο περνά από το χέρι σου. Μόνο έτσι μπορείς, ακόμη και το ποτήρι το οποίο θα κληθείς να πιεις, να το αντέξεις. Ενθυμούμενος όμως τον πραγματικό στόχο, που είναι η Βασιλεία της Αγάπης και όχι της εξουσίας και της επικράτησης εις βάρος των άλλων. Που είναι η θυσία για τους άλλους και όχι η εκμετάλλευση των άλλων. Και σ’ αυτόν τον αγώνα, σ’ αυτό το ποτήρι η σχέση με τον Χριστό θα δώσει τη δύναμη, ακόμη κι αν όλα μοιάζουν ακατόρθωτα, όχι μόνο η συνείδηση να είναι αναπαυμένη, αλλά και να υπάρχει εκείνη η εσωτερική βεβαιότητα ότι ο αγώνας άξιζε.
Ας σκεφτούμε πόσο διαφορετική θα μπορούσε να είναι η πορεία μας αν ήμασταν αποφασισμένοι τόσο ως πρόσωπα όσο και ως κοινωνία να εργαστούμε στους στόχους μας, στις διαπροσωπικές μας σχέσεις, στην καθημερινότητά μας να κοπιάσουμε χωρίς να φοβηθούμε το ποτήρι της δοκιμασίας. Αρκεί να είχαμε τον στόχο της Βασιλείας. Και δεν είναι μόνο η αιωνιότητα. Βασιλεία θα μπορούσε να είναι κάθε έργο αγάπης και διακονίας. Κάθε τι το οποίο δίδει νόημα και πληρότητα. Αρκεί να γνωρίζουμε τι ζητούμε στη ζωή μας. Και να είμαστε έτοιμοι, μαζί με τον Χριστό, να παλέψουμε γι’ αυτό. Όχι αύριο. Σήμερα. Τώρα. Η Εκκλησία, δείχνοντάς μας την οδό της θυσίας και της πάλης μέχρι τέλους, ανοίγει πάντοτε έναν δρόμο. Στο χέρι μας είναι να τον ακολουθήσουμε, συμπορευόμενοι με τον Χριστό.
Κέρκυρα, 29 Μαρτίου 2015
