Ακατάληπτη για την ανθρώπινη
λογική η φράση του κοντακίου της εορτής των Εισοδίων της Θεοτόκου. «Το ιερόν
θησαύρισμα της δόξης του Θεού». Ένα
νήπιο γίνεται θησαυρός για τον κόσμο. Γίνεται θησαυρός και για το Θεό. Θεός και
άνθρωπος αποθησαυρίζουν στο πρόσωπό της ο Θεός τη δόξα Του και την ιερότητά Του
και ο άνθρωπος την ελπίδα και την δίψα του. Η δόξα του Θεού που έγκειται στην
αγάπη Του και την ελευθερία Του, που δε
αφήνουν τίποτε χωρίς γεύση της πρόνοιάς Του. Στο πρόσωπο του νηπίου
καταρτίζεται ο αίνος. Δοξάζεται ο Θεός, γιατί στην εικόνα Του αποτυπώνονται η
καθαρότητα, η παρθενία, η χαρά την οποία η Παναγία προσφέρει ως δώρα της
ανθρώπινης φύσης στο Δημιουργό της. Αλλά
και δείχνει μέσα από αυτά η Παναγία, γιατί πλάστηκε ο άνθρωπος. Για να
μοιράζεται τη χαρά της αγάπης με το Θεό. Για να μοιράζεται την χάρη να κοινωνεί
με το Θεό και τον συνάνθρωπο στο ναό. Για να εισοδεύει την ύπαρξή του στο
κατοικητήριο του θεού, που γίνεται ολόκληρος ο κόσμος. Δοξάζεται ο Θεός γιατί
έδωσε ευλογία να εμφανιστεί τέτοια ύπαρξη στον κόσμο. Όχι από ιδιοτέλεια, αλλά
ως απόδειξη της δυνατότητας και του σκοπού της ανθρώπινης ύπαρξης, που είναι η
θεοείδεια.
Είναι ο θησαυρός μας η Παναγία.
Στο πρόσωπό της αποτυπώνεται και η δική μας δίψα για διάλυση της κακίας και της
αμαρτίας, που μας χωρίζει από το Θεό και το συνάνθρωπο. Η δίψα μας να ζήσουμε
αιώνια, κάνοντας το σώμα και την ψυχή μας ναό του Αγίου Πνεύματος. Να
κατασταθούμε σκηνές, τόποι αγιάσματος της δόξης. Να αγιαστούμε και την ίδια
στιγμή να συμβάλλουμε με την προσευχή, την αγάπη, την πίστη, τον πνευματικό μας
κόπο να αγιαστεί ο κόσμος. Να βρούμε οι πάντες την οδό της εισόδου μας στη
Βασιλεία του Θεού.Ο πολυτιμότερος θησαυρός εν τω κόσμω τόσο για το Θεό όσο και για τον άνθρωπο είναι η τριετίζουσα δάμαλις. Κι αυτήν εορτάζουμε συμψάλλοντας και συνανυμνώντας με τους Αγγέλους, φέροντας τις λαμπάδες της ελπίδας και της προσευχής: να εισαχθούμε κι εμείς στο ναό του Θεού. Να συναντήσουμε τους συνανθρώπους μας αφήνοντας και συγχωρώντας και αγαπώντας τους. Αφήνοντας κατά μέρος τις μέριμνες και με παιδική ψυχή εμπιστευόμενοι την ύπαρξή μας στο Θεό. Ενθυμούμενοι ότι ουκ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν και ότι μπορούμε, μας δόθηκε η χάρις να είμαστε σκηνώματα του Θεού. Αρκεί να εμπιστευθούμε την Εκκλησία. Και να αφήσουμε το Θεό να δοξαστεί και με τα δικά μας έργα και τη δική μας πίστη.
Η Παναγία μας θα είναι πάντοτε ο θησαυρός μας. Αυτός που δεν θα χάσει την αξία του, οτιδήποτε κι αν συμβεί, οποιοσδήποτε πολιτισμός κι αν κυριαρχήσει. Στο θαμπό φως του κεριού και στους ταπεινούς ήχους των ύμνων προς τιμήν της ας αφήσουμε να προκαταγγελθεί ο Χριστός τοις πάσι κι Εκείνος θα μας ξαναδώσει την χαμένη αίσθηση της ιερότητας που δίνει η πίστη στα πάντα: στον εαυτό μας, στο συνάνθρωπο, στον κόσμο. Την αληθινή αξία του καθενός, που σήμερα γίνεται αριθμός στην μυλόπετρα της ύλης και του χρήματος. Ας κρατήσουν αυτοί τους επίγειους θησαυρούς τους. Εμείς χαιρόμαστε για τον ουράνιο πλούτο της Βασιλείας που η Παναγία πάντοτε θα μας δεικνύει.
Κέρκυρα, 21 Νοεμβρίου 2012
