Διπλό θαύμα τέλεσε ο Χριστός σε κάποια πόλη της Γαλιλαίας. Πρώτα θεράπευσε μία αιμορροούσα γυναίκα, η οποία χωρίς να την καταλάβει κανείς πήγε πίσω Του και άγγιξε το κράσπεδο του ιματίου Του και κατόπι ανέστησε την δωδεκάχρονη κόρη του αρχισυνάγωγου της περιοχής του Ιαείρου, η οποία είχε πεθάνει. Το ένα θαύμα έγινε χωρίς να το καταλάβει κανείς. Το άλλο έγινε αντιληπτό από όλους. Η χάρις του Θεού παρεμβαίνει στην ανθρώπινη ζωή με όλους τους τρόπους. Άλλοτε σιωπηλά, άλλοτε φανερά. Σημασία έχει πάντοτε η πίστη μας σ’ Εκείνον.
Η αιμορροούσα γυναίκα, όταν ο Χριστός ζήτησε να μάθει ποιος ήταν εκείνος που Τον άγγιξε, κατάλαβε ότι δεν διέφυγε της προσοχής Του και αναγκάστηκε να εμφανιστεί και να ομολογήσει ότι αυτή ήταν που Τον άγγιξε και θεραπεύτηκε. Συχνά οι άνθρωποι νομίζουμε ότι θα ξεφύγουμε της προσοχής τόσο του Θεού όσο και των συνανθρώπων μας για ό,τι κάνουμε, ιδίως όταν η στάση μας αντίκειται στο θέλημα του Κυρίου. Έχουμε την τάση να λειτουργούμε κρυφά στη ζωή μας, όχι όμως από ταπείνωση, αλλά επειδή γνωρίζουμε ότι τα έργα μας δεν είναι σύμφωνα με το νόμο της συνείδησής μας.
Ο Χριστός ήρθε στον κόσμο «λαθών», κρυφά. «Ο υψηλός Θεός επί γης εφάνη ταπεινός άνθρωπος». Η επιλογή του Θεού δεν είχε ηθικό περιεχόμενο, αλλά πρωτίστως οντολογικό. Ο παντοδύναμος Θεός σαρκούται. Και η κένωση αυτή, αφ’ εαυτού της, αποτελεί ασύλληπτο μέγεθος για την ανθρώπινη διάνοια. Κι αυτό γιατί δεν μπορεί ο νους μας να κατανοήσει πώς ο «αχώρητος παντί, εχωρήθη εν γαστρί», αλλά και πώς δεν μεταμορφώνεται απλώς σε άνθρωπο, αλλά γίνεται άνθρωπος για να προσφέρει την αιωνιότητα στον άνθρωπο. Μόνο η ταπεινή παρουσία του Κυρίου στο σπήλαιο της Βηθλεέμ μπορεί να αποτυπώσει και σε συμβολικό, και σε ανθρώπινο επίπεδο το πόσο αγαπά ο Θεός τον άνθρωπο.
Αλλά και μέχρι την Βάπτισή Του από τον Ιωάννη στον Ιορδάνη, ο Χριστός παραμένει «λαθών» στον κόσμο. Ζει την ανθρώπινη ζωή κοντά στους οικείους Του, εργάζεται, προετοιμάζεται για να έρθει το πλήρωμα του χρόνου. Και όταν θα εισέλθει στον Ιορδάνη, τότε θα φανερωθεί το ποιος αληθινά είναι. Και θα μιλήσει, θα θαυματουργήσει, θα πάθει, θα αναστηθεί για χάρη μας.
Εμείς οι άνθρωποι, και μάλιστα όσοι είμαστε χριστιανοί, καλούμαστε να μιμηθούμε τον τρόπο και την οδό του Χριστού. Να εφαρμόσουμε και τους δύο δρόμους. Και το « λαθών» και το « φανερώς εργάζεσθαι» . Το « λαθών» έχει να κάνει με την απόφασή μας και τον αγώνα μας να κενωθούμε από τα πάθη, την φιλαυτία, ό,τι μας χωρίζει από την αγάπη του Χριστού. Και το «φανερώς εργάζεσθαι» έχει να κάνει με την μαρτυρία μας εντός του κόσμου. Αυτό γίνεται με το να γνωρίζουμε κι εμείς, αλλά και οι άνθρωποι ότι πιστεύουμε στο Χριστό, ότι δεν ντρεπόμαστε να τον ομολογήσουμε με την προσευχή, με τον λόγο, με την έμπρακτη αγάπη. Και οι δύο δρόμοι βιώνονται μέσα από τη σχέση μας με την Εκκλησία, μέσα από τη ζωή μας στην Εκκλησία.
Ο κόσμος σήμερα ζητά από την Εκκλησία να εργάζεται φανερά. Όχι όμως να καταδεικνύει το Χριστό ως τον μοναδικό και αληθινό Θεό, ο Οποίος καλεί τον άνθρωπο σε σωτηρία δια της πίστης, αλλά ως φιλανθρωπικό σωματείο. Αδιαφορεί για το « λαθών» της πνευματικής εργασίας. Αδιαφορεί για τον μυστικό σπόρο του πνευματικού σιναπιού, που γεννά το δέντρο της κάθαρσης, της αγάπης, της ελπίδας, στο οποίο φανερά μπορούν να αναπαύονται οι συνάνθρωποι. Αδιαφορεί για την εσωτερική προσπάθεια ανάστασης από τα πάθη, τις ανάγκες, την εξάρτηση από το εδώ και τώρα. Αδιαφορεί για τον δρόμο της ταπείνωσης, που κάνει τον άνθρωπο να δοξολογεί το Θεό για ό,τι συμβαίνει στη ζωή. Απαιτεί το «φανερώς» για τους εκπροσώπους της Εκκλησίας, όχι όμως για να αντλήσει δύναμη και να σωθεί, αλλά για να ικανοποιήσει το συμφέρον του.
Απέναντι σ’ αυτή την νοοτροπία η Εκκλησία μας καλεί να ακολουθήσουμε και τους δύο δρόμους. Και το « λαθών» σε ό,τι αφορά στον εαυτό μας και το « φανερώς» σε ό,τι αφορά στον κόσμο. Παράλληλη η προσπάθεια. Και μεγάλος ο κόπος. Όμως η δύναμη που εξέρχεται από τον Κύριό μας γιατρεύει τις ασθένειες και αναπληρώνει τις αδυναμίες μας. Και Εκείνος βοηθά όλους μας, αλλά και την Εκκλησία Του, να αντέξουμε στις πιέσεις του κόσμου που μας συνθλίβει, χωρίς να γνωρίζει ποιος είναι η Αλήθεια. Χωρίς να υπολογίζει σε Ποιον αληθινά μπορεί να πιστέψει. Χωρίς τελικά να έχει νόημα στη ζωή του , που να τον κάνει να αντέχει. Σ’ αυτή την πορεία ας ακολουθήσουμε τον δρόμο της αιμορροούσης και τον δρόμο του Ιαείρου. Και ο Χριστός δεν θα μας εγκαταλείψει.
Κέρκυρα, 7 Νοεμβρίου 2010
