Η ΞΗΡΑΝΘΕΙΣΑ
Σχόλιο στην Μεγάλη Δευτέρα
Οι άνθρωποι θαυμάζουμε την ομορφιά και την αναζητούμε διαρκώς. Η γυναίκα, η φύση, η θάλασσα, η επιστήμη, η οικογένεια, η ζωή αποτελούν καθρέφτες στους οποίους η ομορφιά αντανακλάται. Το ιδανικό, μάλιστα, του σύγχρονου κόσμου είναι η ηδονή της ομορφιάς, ιδίως αυτής που μας λείπει. Γι' αυτό ταυτίζουμε ομορφιά και ηδονή και ποθούμε το δίπολο, γιατί δεν ξέρουμε πώς αλλιώς να χορτάσουμε την υποσυνείδητη πείνα μας για έναν άλλο τρόπο ζωής.
Η Εκκλησία την Μεγάλη Δευτέρα μας δείχνει πόσο επικίνδυνη μπορεί να γίνει η ομορφιά, αν ταυτίζεται με την ηδονή και όχι με την αγάπη. Ο Κύριός μας, βαδίζοντας με τους μαθητές Του στην Ιερουσαλήμ, πείνασε. Και βλέπει ένα δέντρο, μία συκιά ιδιαίτερα όμορφη και πλούσια σε φύλλωμα. Δεν έχει όμως επάνω της καρπούς. Δεν μπορεί να χορτάσει την πείνα του Θεανθρώπου. Η ομορφιά της δεν ωφελεί. Απλώς ευχαριστεί. Κάνει τους ανθρώπους να απολαμβάνουν, χωρίς να χορταίνουν. Και ο Κύριος την απορρίπτει. Δεν θα βγάλει πλέον καρπούς. Και η συκιά θα ξεραθεί. Η ομορφιά θα της αφαιρεθεί. Γιατί ήταν ταυτισμένη μόνο με την ηδονή. Και δεν εμπεριείχε αγάπη.
Αν δούμε τον τρόπο της ζωής μας, θα διαπιστώσουμε ότι είναι ταυτισμένος με το όμορφο φύλλωμα της εξωτερικότητας. Όλα είναι "φαίνεσθαι". Οι εικόνες που βιώνουμε, η αγωνία της πολιτικής και των κομματικών προγραμμάτων, οι γνώσεις της παιδείας, η οικονομία της αγοράς, τα όπλα των ισχυρών, η δύναμη της διαφήμισης και της πληροφορίας αποσκοπούν στην έννοια της ταυτισμένης με την ηδονή ομορφιάς. Όλα εξωραϊσμένα. Ακόμη και ο θάνατος. Ιδίως αυτός. "Κατέληξε". "Δεν τα κατάφερε". "Έχασε την μάχη για τη ζωή". "Χάθηκε". "Έσβησε". Όλα να ωραιοποιηθούν. Να στολιστούν. Να κρύψουν την ασχήμια της πραγματικότητας. Ακόμη και η βία είναι λογοκριμένη. Και το ιδανικό όλων είναι η ομορφιά που την απολαμβάνουμε με τις αισθήσεις.
Ο Κύριος εισάγει στη ζωή μας μιαν άλλη ομορφιά. Αυτή που έχει καρπούς. Αυτή που ταυτίζεται με την αγάπη που χορταίνει. Μπορεί να μην κάνει θόρυβο. Μπορεί να μην προβάλλεται από τα Μέσα. Γιατί οι καρποί της είναι η προσευχή, η συγχώρεση, η αγάπη, η μετάνοια για τα λάθη, η αποδοχή της ασχήμιας και ο αγώνας για την διόρθωσή της όχι με πλούσια φυλλώματα, αλλά με στροφή στην πίστη και τον Ιησού, η μεταμόρφωσή της σε προσφορά και ενδιαφέρον, σε γνησιότητα και ειρήνη, σε πίστη και πνεύμα. Ακόμα και η φύση παίρνει άλλο νόημα. Είναι ευχαριστία και δοξολογία στο Θεό που μας έδωσε τον κόσμο του για να ζήσουμε σ' αυτόν και να του Τον αντιπροσφέρουμε ως καρπό αγάπης και ευγνωμοσύνης. Ως λατρεία. Ως λειτουργία. Ως μεταμόρφωση και ζωή. Δεν αρνούμαστε την ομορφιά. Τη ζούμε στη σχέση μας με το Θεό και τον συνάνθρωπο. Αρνούμαστε τις πλαστικές επεμβάσεις που κρύβουν τις πνευματικές μας ρυτίδες. Που μας κάνουν ψεύτικους. Εξωτερικά ωραίους μα άκαρπους. Δεν κρύβουμε την πείνα μας για ζωή. Μα δεν την ταυτίζουμε με τις ηδονές, αλλά με τον αγώνα της ύπαρξης για ελευθερία. Μετανοούμε γιατί πιστεύουμε. Νοσταλγούμε και ελπίζουμε στον Κύριο και ξέρουμε ότι Αυτός θα μας διαθρέψει. Δεν παγιδευόμαστε στην ομορφιά του "φαίνεσθαι", αλλά ζητούμε την ομορφιά της κοινωνίας. Κάθε στιγμή. Και υπομένουμε για χάρη της την κακία, το ψέμα, το στιγμιαίο της χαράς. Γιατί για μας ο Κύριος είναι ο "κάλλει ωραίος", η δική μας ομορφιά. Κι έχοντας Αυτόν, χορταίνουμε και προσφέρουμε και στους άλλους. Όχι ως εκείνη η παλαιά Εύα που πρόσφερε θάνατο. Αλλά ως τα παιδιά Του τα αναγεννημένα. Αυτά που μιλούν και προσφέρουν ως καρπό Αυτόν. Το αιώνιο κάλλος. Τον προσωπικό Θεό και Σωτήρα μας.
Οι άνθρωποι θαυμάζουμε την ομορφιά και την αναζητούμε διαρκώς. Η γυναίκα, η φύση, η θάλασσα, η επιστήμη, η οικογένεια, η ζωή αποτελούν καθρέφτες στους οποίους η ομορφιά αντανακλάται. Το ιδανικό, μάλιστα, του σύγχρονου κόσμου είναι η ηδονή της ομορφιάς, ιδίως αυτής που μας λείπει. Γι' αυτό ταυτίζουμε ομορφιά και ηδονή και ποθούμε το δίπολο, γιατί δεν ξέρουμε πώς αλλιώς να χορτάσουμε την υποσυνείδητη πείνα μας για έναν άλλο τρόπο ζωής.
Η Εκκλησία την Μεγάλη Δευτέρα μας δείχνει πόσο επικίνδυνη μπορεί να γίνει η ομορφιά, αν ταυτίζεται με την ηδονή και όχι με την αγάπη. Ο Κύριός μας, βαδίζοντας με τους μαθητές Του στην Ιερουσαλήμ, πείνασε. Και βλέπει ένα δέντρο, μία συκιά ιδιαίτερα όμορφη και πλούσια σε φύλλωμα. Δεν έχει όμως επάνω της καρπούς. Δεν μπορεί να χορτάσει την πείνα του Θεανθρώπου. Η ομορφιά της δεν ωφελεί. Απλώς ευχαριστεί. Κάνει τους ανθρώπους να απολαμβάνουν, χωρίς να χορταίνουν. Και ο Κύριος την απορρίπτει. Δεν θα βγάλει πλέον καρπούς. Και η συκιά θα ξεραθεί. Η ομορφιά θα της αφαιρεθεί. Γιατί ήταν ταυτισμένη μόνο με την ηδονή. Και δεν εμπεριείχε αγάπη.
Αν δούμε τον τρόπο της ζωής μας, θα διαπιστώσουμε ότι είναι ταυτισμένος με το όμορφο φύλλωμα της εξωτερικότητας. Όλα είναι "φαίνεσθαι". Οι εικόνες που βιώνουμε, η αγωνία της πολιτικής και των κομματικών προγραμμάτων, οι γνώσεις της παιδείας, η οικονομία της αγοράς, τα όπλα των ισχυρών, η δύναμη της διαφήμισης και της πληροφορίας αποσκοπούν στην έννοια της ταυτισμένης με την ηδονή ομορφιάς. Όλα εξωραϊσμένα. Ακόμη και ο θάνατος. Ιδίως αυτός. "Κατέληξε". "Δεν τα κατάφερε". "Έχασε την μάχη για τη ζωή". "Χάθηκε". "Έσβησε". Όλα να ωραιοποιηθούν. Να στολιστούν. Να κρύψουν την ασχήμια της πραγματικότητας. Ακόμη και η βία είναι λογοκριμένη. Και το ιδανικό όλων είναι η ομορφιά που την απολαμβάνουμε με τις αισθήσεις.
Ο Κύριος εισάγει στη ζωή μας μιαν άλλη ομορφιά. Αυτή που έχει καρπούς. Αυτή που ταυτίζεται με την αγάπη που χορταίνει. Μπορεί να μην κάνει θόρυβο. Μπορεί να μην προβάλλεται από τα Μέσα. Γιατί οι καρποί της είναι η προσευχή, η συγχώρεση, η αγάπη, η μετάνοια για τα λάθη, η αποδοχή της ασχήμιας και ο αγώνας για την διόρθωσή της όχι με πλούσια φυλλώματα, αλλά με στροφή στην πίστη και τον Ιησού, η μεταμόρφωσή της σε προσφορά και ενδιαφέρον, σε γνησιότητα και ειρήνη, σε πίστη και πνεύμα. Ακόμα και η φύση παίρνει άλλο νόημα. Είναι ευχαριστία και δοξολογία στο Θεό που μας έδωσε τον κόσμο του για να ζήσουμε σ' αυτόν και να του Τον αντιπροσφέρουμε ως καρπό αγάπης και ευγνωμοσύνης. Ως λατρεία. Ως λειτουργία. Ως μεταμόρφωση και ζωή. Δεν αρνούμαστε την ομορφιά. Τη ζούμε στη σχέση μας με το Θεό και τον συνάνθρωπο. Αρνούμαστε τις πλαστικές επεμβάσεις που κρύβουν τις πνευματικές μας ρυτίδες. Που μας κάνουν ψεύτικους. Εξωτερικά ωραίους μα άκαρπους. Δεν κρύβουμε την πείνα μας για ζωή. Μα δεν την ταυτίζουμε με τις ηδονές, αλλά με τον αγώνα της ύπαρξης για ελευθερία. Μετανοούμε γιατί πιστεύουμε. Νοσταλγούμε και ελπίζουμε στον Κύριο και ξέρουμε ότι Αυτός θα μας διαθρέψει. Δεν παγιδευόμαστε στην ομορφιά του "φαίνεσθαι", αλλά ζητούμε την ομορφιά της κοινωνίας. Κάθε στιγμή. Και υπομένουμε για χάρη της την κακία, το ψέμα, το στιγμιαίο της χαράς. Γιατί για μας ο Κύριος είναι ο "κάλλει ωραίος", η δική μας ομορφιά. Κι έχοντας Αυτόν, χορταίνουμε και προσφέρουμε και στους άλλους. Όχι ως εκείνη η παλαιά Εύα που πρόσφερε θάνατο. Αλλά ως τα παιδιά Του τα αναγεννημένα. Αυτά που μιλούν και προσφέρουν ως καρπό Αυτόν. Το αιώνιο κάλλος. Τον προσωπικό Θεό και Σωτήρα μας.
