ΝΙΑ ΔΕΥΤΕΡΑ
«Ας είναι η δόξα του Θεού μεγάλη,
που ξαναφούντωσε για μας τούτη τη ζέστα
στην καρδιά του σπιτιού μας πάλι εφέτος
σε μια νύχτα του τόσο εαρινή
Σα γεύομαι το δείπνο τούτο εντούτοις
και σαν αντλώ κρασί της ευφροσύνης
τα περασμένα βλέπω να σιμώνουν.
Αχ, το τραπέζι μας δεν είναι συνθεμένο
καθώς το ξέραμε. Μια θέση μένει
τώρα αδειανή και λίγο λίγο πέφτει
μια σκιά και γνώριμη κι υπόμονη
και πικραμένη και χαϊδευτικά κι αγαπημένη
και κάθεται στη θέση που είχε πάντα.
Αναστημένη να την πω, δεν είναι αλήθεια.
Ζωντανή στην ψυχή μας παρουσία»
(«Το νείκος του Άδου»)
Μνήμες του Πάσχα. Συνάντησης. Απόντων. Συναισθημάτων, προσδοκιών που χάθηκαν όχι γιατί εκπληρώθηκαν, αλλά γιατί μεγαλώσαμε.
Λαμπάδα στο χέρι. Δάφνες στην εκκλησιά. Σκοτάδι. Δεύτε λάβετε. Η εικόνα που βγαίνει. Ο ήχος του θυμιατού. Διαγενομένου του Σαββάτου. Ηγέρθη. Χριστός Ανέστη. Ένα φιλί. Λειτουργία. Επικράνθη. Επιστροφή. Τράπεζα. Χαμόγελα. Ο αμνός που ψήνεται. Η γειτονιά που περνάει. Η χαρά της άνοιξης. Να συνεχίσουμε να ζούμε. Δεν υπάρχει θάνατος. Έξω από την Ανάσταση εμείς, γιατί ο θάνατος δεν είναι για μας.
Μα καθώς μεγαλώνουμε, οι απουσίες που αυξάνουν, μας κάνουν να βλέπουμε με μας μέσα ό,τι είναι το Πάσχα. Βουτιά στην λύπη, κολύμπι προς την χαρά. Το μυαλό να σου λέει ότι δεν υπάρχει επιστροφή, η καρδιά ότι είναι πέρασμα. Να ανοίγει το είναι σου στην αγάπη και να μην μπορείς να ξεχάσεις ό,τι και όποιους έχασες. Πιο πολύ να θυμάσαι, πιο πολύ να αγαπάς.
Και μια προσευχή να βγαίνει απ’ την ψυχή σου: και των κεκοιμημένων μνημόνευσον, Σωτήρ μου. Και εμού. Και των αγαπημένων. Κι όλου του κόσμου. Μνημόνευσον!
π. Θ.
20 Απριλίου 2020
Νια Δευτέρα
