Λαμπροφόρος ἡ ἀναστάσιμη νύχτα! Προάγγελος τῆς λαμπροφόρου ἡμέρας τῆς ἀναστάσεως τῶν νεκρῶν! «Τό φῶς ἐν τῇ σκοτίᾳ φαίνει, καί ἡ σκοτία αὐτό οὐ κατέλαβεν» (Ἰωάν. 1, 5-6). Τό φῶς αὐτό ἔλαμψε μέσα στοῦ κόσμου τό σκοτάδι, μά ἡ σκοτεινιά δέν μπόρεσε νά τό σβήσει. Διότι εἶναι τό φῶς τῆς παρουσίας τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ, τοῦ σταυρωθέντος, ταφέντος καί ἀναστάντος.
Τό πρῶτο σημεῖο τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου ἦταν τό φῶς. «Γεννηθήτω φῶς» εἶπε ὁ Θεός (Γεν. 1, 3). Καί τό φῶς ἦταν ἡ ἀφετηρία τῆς ζωῆς. Μαζί μ᾽ αὐτό ξεκίνησε ὁ χρόνος. Τά πάντα, ὅσα δημιούργησε ὁ Θεός Πατέρας δι᾽Υἱοῦ ἐν Ἁγίω Πνεύματι, στό φῶς ἐμφανίζονται καί σ᾽ αύτό ὑπάρχουν: τό σύμπαν, ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ, ἡ στεριά καί ἡ θάλασσα, τά φυτά καί τά ζῶα, ὁ ἄνθρωπος. Τό πρῶτο αὐτό φῶς ὅμως δέν μπορεῖ ἀπό μόνο του νά δώσει στή ζωή αἰωνιότητα. Εἶναι κτιστό, πού σημαίνει ὅτι ἔχει ἀρχή καί τέλος. Ὑπάρχει ὡς δῶρο τοῦ Θεοῦ. Δέν εἶναι θεός. Καί γι᾽ αὐτό τά πάντα μέσα σ᾽ αὐτό ἀνατέλλουν καί δύουν. Εἰσέρχονται στόν χρόνο καί έξέρχονται. Ζοῦνε καί πεθαίνουν.
Ὑπάρχει ὅμως ἕνα ἄλλο φῶς, τό ἄκτιστο! Εἶναι τό φῶς πού ἐμεῖς τό βλέπουμε καί τό ζοῦμε στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Θεοῦ πού γίνεται ἄνθρωπος. Εἶναι τό φῶς τό ἀληθινό, πού φωτίζει κάθε ἄνθρωπο πού ἔρχεται στόν κόσμο (Ἰωάν. 1, 9). Αὐτό τό φῶς μποροῦμε νά τό κάνουμε δικό μας, νά τό ἀφήσουμε νά λάμψει στήν καρδιά καί στόν νοῦ μας, στήν ψυχή καί στό σῶμα, καί να μᾶς δώσει ἀνάσταση καί ζωή. Μποροῦμε ὅμως καί νά τό ἀρνηθοῦμε. Νά διαλέξουμε τό πνευματικό σκοτάδι τῆς ἀπουσίας τοῦ Θεοῦ ἀπό τή ζωή μας. Ἀντιστέκεται τό «ἐγώ μας». Λέμε ὅτι μποροῦμε νά γίνουμε ἀπό μόνοι μας θεοί. Καί ζοῦμε τόν θάνατο, τόν πνευματικό καί τόν σωματικό, διότι ὅπου δέν ὑπάρχει ὁ Θεός, ἀργά ἤ γρήγορα ἔρχεται ἡ νέκρωση.
Ὁ Χριστός λάμπει στοῦ κόσμου τό σκοτάδι. Ἔρχεται μέ τήν ταπεινότητα τοῦ βρέφους πού γεννιέται σέ μία σπηλιά καί ὄχι μέ τή δόξα τοῦ βασιλιᾶ. Ἔρχεται μέ τήν σοφία τοῦ δωδεκαετοῦς πού διδάσκει τούς μορφωμένους καί γνῶστες τοῦ κόσμου τούτου. Ἔρχεται μέ τήν ὑπακοή στά ἀνθρώπινα καί τηρεῖ τούς νόμους, ὄχι μόνο τῆς θρησκευτικῆς παράδοσης, ἀλλά καί τῆς ἐργασίας, τῆς τιμῆς στήν οἰκογένεια, τῆς ἔνταξης στήν κοινότητα ἑνός λαοῦ δύσκολου καί σκληροτράχηλου. Ἔρχεται μέ τήν παντοδυναμία τῶν θαυμάτων ἔναντι κάθε ἀσθένειας καί κάθε δαιμονικῆς ἐπιρροῆς ὄχι ὅμως γιά νά ἐπιδειχθεῖ, ἀλλά γιά νά φανερώσει ὅτι ἡ ἀγάπη εἶναι τό σημάδι τοῦ Θεοῦ. Ἔρχεται μέ τήν πληρότητα τῆς διδασκαλίας, ἡ ὁποία μεταμορφώνει τήν καρδιά ὅταν γίνεται γῆ ἀγαθή. Ἕρχεται μέ τήν ἀπόφαση νά πεθάνει μέ τή θέλησή του, γιά νά μπορέσουμε ἐμεῖς, ἀφοῦ ἐκεῖνος ἔγινε κατά πάντα ὅμοιος μέ μᾶς, νά τόν ἀκολουθήσουμε στήν ἔξοδο ἀπό τόν ἅδη, πρῶτα οἱ ψυχές μας καί κατόπιν καί τά σώματά μας, γιά νά μᾶς δείξει ὅτι ὁ ἄνθρωπος θά σωθεῖ ὁλόκληρος! Ἔρχεται γιά νά γευτεῖ τήν ἀπόπειρα τοῦ σκοταδιοῦ νά τόν σβήσει, ἀφοῦ τόν βασανίσει μέ τήν ἀχαριστία, τήν κακία, τήν λύπη πού προξενεῖ ὁ ἀντάρτης ἄνθρωπος ἐναντίον τοῦ Θεοῦ! Ἔρχεται γιά νά μᾶς φανερώσει ὅτι ὅποιος πιστεύει σ’ αὐτόν γίνεται ξανά παιδί τοῦ Θεοῦ, μπορεῖ νά φωτιστεῖ καί νά δεῖ τόν Θεό τόσο στήν παροῦσα ὅσο καί στήν αἰώνια ζωή!
Ὁ Χριστός λάμπει στοῦ κόσμου στοῦ κόσμου τό σκοτάδι. Ὁ Θεός μᾶς συγχωρεῖ γιά τήν ἀνυπακοή μας, γιά τήν ἀπόφασή μας νά τόν ἀρνηθοῦμε. Καί μᾶς καλεῖ, διά τῆς Ἀναστάσεώς του, κι ἐμεῖς νά ἐπιλέξουμε τήν ὁδό τῆς συγχώρησης, γιά νά ἀναστηθοῦμε μαζί του. Ὅπως κι ἐμεῖς ἔναντι τοῦ Θεοῦ εἴμαστε ἐλεύθεροι καί ἐπιλέγουμε ἁμαρτάνοντας νά ἀρνούμαστε το φῶς του, ἔτσι και ὅσοι μᾶς θλίβουνε, νομίζουν ὅτι ἡ ἐλευθερία τους εἶναι πιο πάνω ἀπό τήν ἀγάπη. Ἄς τούς κατανοήσουμε, ἄς τούς μιλήσουμε, ἄς τούς συγχωρήσουμε, γιά νά ἐπιτρέψουμε στό ἀναστάσιμο φῶς νά νικήσει στήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας!
Ὁ Χριστός λάμπει στοῦ κόσμου τό σκοτάδι. Ἄς ποῦμε σ’ αὐτήν τήν λαμπροφόρο ἀναστάσιμη νύχτα τό ΝΑΙ ἀπό τήν καρδιά μας στή δωρεά τῆς δικῆς μας ἀνάστασης καί ἄς ἀναφωνήσουμε μέ τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο καί ἄς τό ζήσουμε: Ἀνέστη Χριστός!
