«Εἰς τοῦτο γὰρ καὶ κοπιῶμεν καὶ ὀνειδιζόμεθα, ὅτι ἠλπίκαμεν ἐπὶ Θεῷ ζῶντι, ὅς ἐστι σωτὴρ πάντων ἀνθρώπων, μάλιστα πιστῶν» (Α’ Τιμ. 4, 9)
«Κι ἐμεῖς γι’ αὐτὸ ὑπομένουμε κόπους καὶ ὀνειδισμούς, γιατὶ στηρίξαμε τὴν ἐλπίδα μας στὸν ἀληθινὸ Θεό, ποὺ εἶναι σωτήρας ὅλων τῶν ἀνθρώπων κι ἰδιαίτερα τῶν πιστῶν».
Ο
Απόστολος Παύλος, απευθυνόμενος στον μαθητή του Τιμόθεο, αναφέρει δύο βασικά
χαρακτηριστικά της ιδιότητας του χριστιανού. Είναι ο κόπος και ο ονειδισμός.
Ο κόπος έχει
να κάνει με την απόφαση του πιστού να καταδείξει τον τρόπο της πίστης όχι
διανοητικά ή θεωρητικά, αλλά στην πράξη, με την εργασία του για την αγάπη του
Θεού. Κόπος είναι η προσευχή. Κόπος είναι η διακήρυξη του λόγου του Θεού. Είναι
η αίσθηση της αποστολής ο χριστιανός να βοηθήσει , ώστε να ζήσει ο κόσμος. Και
η ζωή του κόσμου δεν έχει να κάνει μόνο με την επιβίωση, που έρχεται και με τη
βοήθεια της φιλανθρωπίας και της αλληλεγγύης. Έρχεται με την περίσσειά της, που
είναι η φανέρωση του Χριστού και η βίωσή
Του σε κάθε περίσταση. Και την ευθύνη την έχουμε εμείς, όσοι πιστεύουμε. Να
ζούμε τον Χριστό και να Τον φανερώνουμε.
Ο ονειδισμός
έχει να κάνει με την υπομονή που καλούμαστε να δείξουμε έναντι του θριάμβου του
εκκοσμικευμένου πνεύματος, το οποίο μας περικυκλώνει και μας οδηγεί στην οδό
του μηδενισμού, στην άρνηση της αγάπης, στην πρόταξη του εγωκεντρισμού, στον
δικαιωματισμό, στην αδιαφορία για τον συνάνθρωπο, στην πλεονεξία, στην
φιληδονία και την φιλαυτία. Έχει να
κάνει όμως και με την υπομονή έναντι των συγκεκριμένων ανθρώπων που μας
περιβάλλουν , οι οποίοι ειρωνεύονται, πληγώνουν, απορρίπτουν την πίστη, την
ταυτότητα, την προσπάθειά μας, μας θλίβουν, μας κάνουν να αισθανόμαστε ότι αυτό
που είμαστε όχι μόνο αμφισβητείται, αλλά και θεωρείται άχρηστο, μαζί με μας. Ο
ονειδισμός, στην πραγματικότητα, είναι η απόρριψη του προσώπου μας και της
ταυτότητάς μας. Θέλει λοιπόν ανοχή, αντοχή και σταθερότητα.
Ο κόπος και
ο ονειδισμός, όπως διαπιστώνουμε από τον απόστολο Παύλο, δεν είναι
χαρακτηριστικό μόνο των καιρών μας, αλλά και κάθε εποχής στην οποία υπάρχουν
χριστιανοί. Ο Ίδιος ο Χριστός ονειδίστηκε από τους ανθρώπους, απορρίφθηκε,
σταυρώθηκε, πέθανε διότι δεν μπορούσε ο κόσμος να αντιληφθεί το μήνυμά Του και
τη παρουσία Του. Όλη η ιστορία της ανθρωπότητας στην πραγματικότητα είναι μια
πάλη εναντίον του Θεού, ένας ονειδισμός της πίστης, καθότι ο άνθρωπος δεν
αρκείται στο να αυτοθεώνεται, θέλει και να διαγράψει τον Θεό από την
πραγματικότητα της ζωής και της ύπαρξης.
Το ότι η Εκκλησία εξακολουθεί να δίνει την μαρτυρία της, το ότι οι άγιοι δεν παύουν να υφίστανται, το ότι ο Χριστός είναι παρών στις καρδιές και τη ζωή πολλών, αποτελεί απόδειξη ότι τόσο ο κόπος όσο και ο ονειδισμός δεν συντρίβουν την πίστη. Αυτό ας το θυμόμαστε όλοι μας. Τελικά, η δύναμη του Χριστού εν ασθενεία τελειούται. Και αν θέλουμε να είμαστε χριστιανοί και όχι απλώς να λεγόμαστε, ας μην το λησμονούμε. Αυτός είναι ο τρόπος της Εκκλησίας, που οδηγεί στον δρόμο της ανάστασης και της αιωνιότητας. Ξεκινώντας από την αγάπη για τον Θεό και τον συνάνθρωπο αντέχουμε τις δοκιμασίες και τους πειρασμούς είτε εκ του διαβόλου είτε εκ του κόσμου είτε εκ των ανθρώπων είτε εκ του εαυτού μας. Ακριβώς, διότι όπως ο Παύλος, ελπίζουμε στον Θεό που είναι ζων και σώζων.
π.
Θεμιστοκλής Μουρτζανός
26
Ιανουαρίου 2025
Κυριακή του
Ζακχαίου
