«Καὶ ἀκούσαντες οἱ μαθηταὶ ἔπεσον ἐπὶ πρόσωπον αὐτῶν καὶ ἐφοβήθησαν σφόδρα. καὶ προσελθὼν ὁ ᾿Ιησοῦς ἥψατο αὐτῶν καὶ εἶπεν· ἐγέρθητε καὶ μὴ φοβεῖσθε» (Ματθ. 17, 6-7)
Και όταν το άκουσαν οι μαθητές, έπεσαν με το πρόσωπό τους στη γη και φοβήθηκαν πάρα πολύ. Τότε πλησίασε ο Ιησούς και, αφού τους άγγιξε, είπε: «Σηκωθείτε και μη φοβάστε».
Μεγάλη η εορτή της Μεταμορφώσεως του
Σωτήρος. Μας βγάζει την προσδοκία του τρόπου της βασιλείας του Θεού, του τρόπου
του Παραδείσου, στον οποίο θα συμμετέχουμε ψυχή και σώματι. Και είναι μοναδική
η δύναμη μιας πίστης στην οποία το ανθρώπινο σώμα δε αντιμετωπίζεται ως ευτελές,
ως ρυπαρό, ως φυλακή της ψυχής, όπως στις περισσότερες θρησκείες του κόσμου,
στις οποίες το πνεύμα έχει σημασία, αλλά προσλαμβάνεται από τον Θεό και γίνεται
ένα μαζί Του και, την ίδια στιγμή, γίνεται φορέας μιας μεγάλης υπόσχεσης, η
οποία δίνει νόημα χαράς και ελπίδας στην ύπαρξη: πλαστήκαμε όχι για να
πεθάνουμε, αλλά για να αναστηθούμε μεταμορφωμένοι σε ύπαρξη στην οποία ψυχή και
σώμα, όντας ένα, θα λουστούν στο φως.
Φόβος γεννιέται στους μαθητές όταν
ακούνε τη φωνή του Θεού-Πατέρα να βεβαιώνει ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του ο
αγαπητός. Φόβος, διότι τον Θεό δεν Τον έχει δει ποτέ κανείς, αλλά και διότι η σχέση
μαζί Του υπερβαίνει τα όρια των δυνατοτήτων της κτιστής μας φύσης, εάν τη
θεωρήσουμε στην αυτονομία της, στην προοπτική του αυτόφωτου. Και οι μαθητές
συνειδητοποιούν, την ώρα που ακούνε τον λόγο του Πατρός, ότι έχουν κληθεί σε
μια πορεία που δεν μπορούν να αντέξουν από μόνοι τους. Δεν είναι ο Θεός
τιμωρός. Δεν είναι ο παντοδύναμος εκδικητής για την παράβαση των νόμων. Είναι ο
Θεός της αγάπης που καλεί σε εμπιστοσύνη, σε πίστη, σε σχέση στο πρόσωπο του
μεταμορφωμένου Κυρίου Ιησού. Και η πρώτη αντίδραση του ανθρώπου είναι ο φόβος.
Δεν μας είναι οικείος ένας τέτοιος Θεός. Ζητούμε κάτι που να ξεπερνά τις
δυνάμεις μας, για να αναφερόμαστε σ’ Αυτόν, ώστε να μας δίνει ό,τι ζητούμε, να
εκδικείται για λογαριασμό μας, να βεβαιώνει την αυτάρκειά μας, να ισορροπεί τον
κόσμο, να λειτουργεί ως ηθικό οδοδείκτης. Μα ο Θεός της αγάπης είναι κάτι άλλο.
Κάτι αναπάντεχα προκλητικό. Κάτι που μας βγάζει από την άνεση του να
περιμένουμε και μας καλεί στον αγώνα του να παλεύουμε. Δεν αρκεί η έτοιμη τροφή.
Δεν φτάνουν οι κανόνες. Ούτε καν η βεβαιότητα των υποσχέσεων, το θαύμα, ο
λόγος, ο διά-λογος. Οι μαθητές, και κατ’ επέκτασιν όλοι μας, καλούμαστε να αναζητήσουμε,
να συναντήσουμε και να σχετιστούμε με τον Θεό της αγάπης που μάς ζητά να
είμαστε πρόσωπα, υπάρξεις ολοκληρωμένες, στις οποίες η αγάπη θα είναι η αρχή
και το τέλος, το μέτρο κάθε κίνησης, το μέτρο κάθε απάντησης, το μέτρο κάθε νίκης
και κάθε ήττας.
Πώς να μη φοβηθούν οι μαθητές; Πώς
να μη φοβηθούμε όλοι; Δεν είναι το Θαβώρ το τέλος, αλλά η αρχή μιας ζωής
αυθεντικής μαρτυρίας, στην οποία δεν χωράνε σχήματα όπως πλειοψηφία-μειοψηφία,
δικαιώματα- υποχρεώσεις, εξουσία-ιεραρχία, πνεύμα- ύλη, παρελθόν-παρόν, ποιότητα-ποσότητα.
Όλα αυτά είναι ίσως χρήσιμα για τον κόσμο και τον χρόνο τούτο. Δεν κληθήκαμε
όμως να μείνουμε σ’ αυτά, αλλά να κάνουμε
το μεγάλο βήμα: να εμπιστευθούμε τον Χριστό ως αρχηγό της σωτηρίας μας και να
παλέψουμε για την έξοδό μας προς το φως, το φως της αγάπης και της αλήθειας,
που θα κάνει τον εαυτό μας να νιώσει ότι δεν επαρκεί, αλλά ότι χρειάζεται
Χριστό και πλησίον για να γίνει αδελφός του αγαπητού Υιού του Πατρός, εν τη
Εκκλησία.
Φοβούνται οι μαθητές να καταστήσουν
την αγάπη μέτρο του ανοίγματος προς όλον τον κόσμο. Τους αρκεί η δική τους χαρά
και η δική τους σχέση με τον Χριστό. Το να τον ακούνε να μιλά με τον Μωυσή και
τον Ηλία, ό,τι κι αν λένε. Να μείνουν στη στιγμή του θαυμασμού για το φως που
λάμπει από τον Ίδιο, χωρίς να θελήσουν να παλέψουν να το γευτούν οι ίδιοι.
Θεατές της όντως ζωής, όχι μέτοχοί της. Παρατηρητές και όχι κοινωνοί και
προσφέροντες. Η αγάπη θέλει δρόμο.
Παρηγορητικός
ο Χριστός θα τους προτρέψει να μη φοβούνται. Στα πρόσωπά τους να μη φοβόμαστε
ούτε κι εμείς. Εκείνος θα δείξει τον δρόμο της αγάπης φτάνοντας στον Σταυρό. Θα
είναι μαζί Τους πάσας τας ημέρας της ζωής τους. Το ίδιο και με μας. Γι’ αυτό και είναι μεγάλη εορτή η Μεταμόρφωση.
Μας βγάζει από τον φόβο για τα ανθρώπινα, για τα παρόντα, για τον Θεό , για τον
συνάνθρωπο, για το σώμα, για την ψυχή και μάς δείχνει το ενιαίο του ανθρώπου,
αλλά και τον προορισμό μας. Φωτί οψόμεθα φως. Φως Χριστού φαίνει πάσι. Φως
αγάπης, αλήθειας, προσδοκίας. Φως προσωπικής σχέσης. Φως μετάνοιας. Φως νέου
ξεκινήματος. Φως ανόδου στο Θαβώρ της Εκκλησίας και καθόδου στον κόσμο με υπομονή
και επιμονή. Και ο Χριστός ήταν, είναι και θα είναι μαζί μας. Εν τη αγάπη.
Χρόνια πολλά κι ευλογημένα!
π.
Θεμιστοκλής Μουρτζανός
6
Αυγούστου 2024
Της
Μεταμορφώσεως
