«Καὶ ὃς οὐ λαμβάνει τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἔστι μου ἄξιος» (Ματθ. 10, 38)
Καὶ ἐκεῖνος, ποὺ δὲν παίρνει τὸν σταυρό του καὶ δὲν μὲ ἀκολουθεῖ δὲν μοῦ εἶναι ἄξιος».
Συχνά
οι άνθρωποι πιστεύουμε ότι ο χριστιανισμός είναι μια θρησκεία ανάμεσα στις
άλλες, ίσως πιο γοητευτική λόγω της προσωπικότητας του Ιδρυτή της, αλλά, στην
πραγματικότητα, μία μεταφυσική υπόσχεση, η οποία βοηθά σ΄ αυτόν τον κόσμο, ώστε
να ζούμε με ανθρωπιά, αλληλεγγύη, χωρίς κοινωνικές εντάσεις, ει δυνατόν
ειρηνικά, όμως χωρίς κάτι άλλο να περιμένει τον πιστό, αφού όλα στον θάνατο
μηδενίζονται. Έστι, οι πολλοί, συχνά κι εμείς οι χριστιανοί, δεν είμαστε
έτοιμοι να κατανοήσουμε τις προϋποθέσεις που ο Χριστός έχει θέσει, προκειμένου
η πίστη μας να είναι αυθεντική και να πορευόμαστε όχι προς το μηδέν, αλλά προς
τη βασιλεία του Θεού, που είναι η πεμπτουσία της δικής μας πίστης, διότι χωρίς
αυτήν ό,τι κι αν κάνουμε στην πραγματικότητα του κόσμου τούτου δεν έχει
περαιτέρω νόημα.
Τρεις είναι
οι προϋποθέσεις που θέτει ο Χριστός. Η πρώτη είναι να πάρουμε τον σταυρό μας στους
πνευματικούς μας ώμους. Δεν μας υπόσχεται ο Χριστός ζωή χαρισάμενη, πορεία
χωρίς δοκιμασίες, ευκολίες. Ο χριστιανός δεν κλήθηκε για να περνά καλά, χωρίς
αυτό να αποκλείεται. Κλήθηκε για να είναι έτοιμος να σηκώσει τον σταυρό του, κι
αν μπορεί και να βοηθήσει και άλλους να σηκώσουν κι εκείνοι τους δικούς τους
σταυρούς. Επομένως, σταυρό μας υποσχέθηκε ο Χριστός. Ο σταυρός είναι η αίσθηση της
αμαρτωλότητάς μας, ότι δηλαδή δεν αντέχουμε να αγαπάμε Θεό κι ανθρώπους, αλλά
παραμένουμε προσκολλημένοι στον εαυτό μας και στο εγώ μας. Σταυρός είναι η
αποδοκιμασία των άλλων ανθρώπων στο πρόσωπό μας, είτε από ζήλια και φθόνο, είτε
από κακία, είτε εξαιτίας των σφαλμάτων μας που δεν είναι έτοιμοι οι άλλοι να
μας δώσουν δεύτερες ευκαιρίες. Σταυρός είναι η φθορά, η αρρώστια, ο θάνατος.
Σταυρός είναι η μοναξιά που αισθανόμαστε επειδή ακριβώς πιστεύουμε. Σταυρός
είναι το μαρτύριο που συνοδεύει την ομολογία του Χριστού, είτε του αίματος,
είτε της συνειδήσεως. Σταυρός είναι να μην περιμένεις ανταπόδοση σ’ αυτή τη ζωή, αλλά να εναποθέτεις τον εαυτό
σου στα χέρια του Χριστού.
Η
δεύτερη προϋπόθεση είναι να ακολουθήσουμε τον Χριστό. Αυτό δεν σημαίνει να
πάψουμε να αγαπούμε τους ανθρώπους, ιδίως τους οικείους μας, τον πατέρα, την
μητέρα, τα παιδιά, τα αδέρφια μας, τους φίλους μας, αλλά να μην βάζουμε την
παρουσία τους πιο πάνω από την παρουσία του Χριστού. Το θέλημά τους πιο πάνω
από το θέλημα του Χριστού. Τις απαιτήσεις τους πιο πάνω από το Ευαγγέλιο. Κάποιοι,
όπως οι μοναχοί και οι ασκητές, εγκαταλείπουν εντελώς τον κοσμικό δρόμο και
αφιερώνουν το είναι τους στον Χριστό. Για μας τους πολλούς ισχύει το
τουλάχιστον να παλεύουμε με τον τρόπο του Ευαγγελίου στις σχέσεις μας με τους
οικείους και τον κόσμο, ώστε να ακολουθούμε τον Χριστό και τον τρόπο Του.
Η τρίτη
προϋπόθεση είναι να είμαστε άξιοι του Χριστού. Να είναι ο Χριστός ο τελικός
κριτής της ζωής μας και να το πιστεύουμε αυτό. Να προσευχόμαστε σ’ Αυτόν να είναι το μέτρο μας. Να αναρωτιόμαστε
τι θα έκανε ο Χριστός απέναντι στον άνθρωπο, στο κακό, στην αμαρτία, στον φόβο,
στη μοναξιά, στην φτώχεια, στην αδικία, στη απιστία, σε όλες τις θλίψεις αυτής
της ζωής, αλλά και σε όλους τους πειρασμούς αυτής της ζωής. Και μέσα από το
Ευαγγέλιο και τη ζωή των Αγίων να δίνουμε τις δικές μας απαντήσεις, όπως αυτές
αποτυπώνονται τελικά στην Εκκλησία, στον θεσμό όπου αναπαύεται το Άγιο Πνεύμα,
όπου μέσα από την παράδοση και την ιστορία της, κυρίως όμως μέσα από τα πρόσωπά
της μπορούμε να βρούμε τα πάντα, απαντήσεις, προτροπές, μετάνοια, αγάπη,
ελπίδα, νέα ξεκινήματα, ώστε να γίνουμε άξιοι, όσο αυτό είναι εφικτό, του
Χριστού.
Την Κυριακή
μετά την Πεντηκοστή η Εκκλησία γιορτάζει τους βλαστούς του Ευαγγελίου, τους
Αγίους Πάντες, Αποστόλους, Προφήτες, Μάρτυρες, Ιεράρχες, Όσιους και Δίκαιους,
δίνοντάς μας αφορμή να ξαναδούμε τη ζωή
μας ως έχουσα σκοπό την αγιότητα, δηλαδή τη συνέχεια μετά τον θάνατο στη
Βασιλεία του Θεού. Τα λείψανα των Αγίων, τα θαύματά τους, η σχέση τους με τον
Χριστό και τους ανθρώπους, η Εκκλησία ως ζωή τους είναι τα σημάδια εκείνα που
μας δείχνουν ότι οι προϋποθέσεις που θέτει ο Χριστός είναι εφαρμόσιμες. Ας παλέψουμε
με τις πρεσβείες Πάντων των Αγίων να τις εφαρμόσουμε κι εμείς!
Κυριακή 30 Ιουνίου 2024
Πάντων των Αγίων
