«Ὁ δὲ ἰαθεὶς οὐκ ᾔδει τίς ἐστιν· ὁ γὰρ ᾿Ιησοῦς ἐξένευσεν ὄχλου ὄντος ἐν τῷ τόπῳ. Μετὰ ταῦτα εὑρίσκει αὐτὸν ὁ ᾿Ιησοῦς ἐν τῷ ἱερῷ» (Ιωάν. 5, 13-14)
«Ὁ θεραπευμένος ὅμως δὲν ἤξερε νὰ πεῖ ποιὸς ἦταν, ἐπειδὴ ὁ ᾿Ιησοῦς εἶχε φύγει ἀπαρατήρητος ἐξαιτίας τοῦ πλήθους ποὺ ἦταν μαζεμένο ἐκεῖ. ᾿Αργότερα ὁ ᾿Ιησοῦς τὸν βρῆκε στὸν ναὸ».
Όταν
συμβαίνει ένα ξεχωριστό γεγονός, καλούμαστε να εκτιμήσουμε τις συνθήκες στις
οποίες έγινε, τα συναισθήματα που μας προκάλεσε, τα αίτια και τα αποτελέσματά
του στη ζωή μας. Αυτή η διαδικασία σήμερα ονομάζεται «αναστοχασμός». Έχει
μεγάλη σημασία, διότι μας δίνει την ευκαιρία να πάρουμε αποφάσεις για τη ζωή
μας, εκτιμώντας τα όσα έχουν γίνει, ώστε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Ίσως η
φράση «καλύτεροι άνθρωποι» να μη λέει πολλά για μας τους χριστιανούς. Ίσως να
θέλαμε να χρησιμοποιήσουμε τη φράση «καλύτεροι χριστιανοί». Και παλαιότερα, η
έννοια του «καλύτερου» είχε να κάνει με την ηθική βελτίωση του ανθρώπου, με την
καλοσύνη, με τα συναισθήματα, με τον τρόπο συμπεριφοράς απέναντι στον άλλο
άνθρωπο. Δεν μας έφτανε ως χριστιανούς αυτή η ερμηνεία και εμπειρία. Θέλαμε και
εξακολουθούμε να θέλουμε να αποκτήσουμε ζώσα σχέση με τον Χριστό, που θα
μεταμορφώσει όλη μας τη ζωή, θα μας «χριστοποιήσει». Σήμερα όμως ακόμη και αυτό
που για μας ήταν λίγο, μοιάζει απαραίτητο και πολύ σημαντικό, καθώς οι άνθρωποι
έχουμε παραδώσει τον εαυτό μας στην κυριαρχία ενός παντοδύναμου «εγώ», που δεν
βλέπει τι είναι καλό και τι κακό, αλλά κρίνει τα πάντα με βάση τι ωφελεί τον
εαυτό μας. Η καλοσύνη θεωρείται άχρηστη, εφόσον δεν μας εξασφαλίζει άνεση,
δόξα, κυριαρχία, ικανοποίηση των επιθυμιών μας.
Όταν
ο Χριστός θεράπευσε τον επί τριάντα και οκτώ έτη παράλυτο της Βηθεσδά, δεν του
είπε Ποιος ήταν. Εκείνος ήταν δύσκολο να Τον γνωρίζει, εφόσον ήταν καθηλωμένος έξω
από την δεξαμενή, περιμένοντας το θαύμα. Ίσως να είχε ακούσει κάτι για τον
Ιησού, από όσους περιτριγύριζαν τη δεξαμενή. Ο Χριστός, αφού τον γιατρεύει,
φεύγει αμέσως και δεν συζητά περισσότερο μαζί του. Όμως δεν θα τον αφήσει χωρίς
αναστοχασμό. Θα τον συναντήσει στον ναό και θα του δώσει την ευκαιρία να
καταλάβει ότι το θαύμα έγινε, για να αλλάξει η ζωή του, να φύγει ο πρώην
παράλυτος από τη ζωή της αμαρτίας, του εγωκεντρισμού που οδηγεί στη μοναξιά,
από την γκρίνια και τα παράπονα για τον πλησίον, για να εισέλθει τελικά σε μία
πορεία πίστης και αγάπης προς τον Θεό, σε μία πορεία αληθινής ανάστασης όχι μόνο
του σώματος, αλλά και της ψυχής.
Ο
πρώην παράλυτος έσπευσε να πει στους Ιουδαίους ότι ο Ιησούς ήταν Εκείνος που
τον θεράπευσε, ξεκινώντας έναν κύκλο διαμάχης των φανατικών εις βάρος του
Κυρίου, διότι γιάτρεψε τον άνθρωπο την ημέρα του Σαββάτου. Χολώθηκαν μαζί Του.
Και ο Κύριος θα τους ζητήσει να μην κρίνουν επιφανειακά, αλλά δίκαια. Θα αποκαλύψει
ότι η καρδιά τους είχε μίσος και χολή εις βάρος του Θεού, διότι δεν ήταν όπως Τον
ήθελαν. Κι αυτό είναι το χειρότερο. Ότι τελικά, αντί το θαύμα να τους φωτίσει,
τους σκότισε περισσότερο την καρδιά, με αποτέλεσμα να μην αναστοχαστούν καθόλου
επί τα βελτίω, αλλά να προχωρήσει η κακία στην καρδιά τους. Αυτό φαίνεται έγινε
και με τον πρώην παράλυτο, ο οποίος προσχώρησε στην κοινότητα των φανατικών. Ο
αναστοχασμός δεν λειτούργησε γόνιμα ούτε στον ίδιοι, παρότι ο Κύριος τον ενημερώνει για τις συνέπειες της ζωής
χωρίς αγάπη.
Ας κρατήσουμε στην καρδιά μας την ανάγκη για πίστη, αγάπη, καλοσύνη, ανάσταση. Ας αναστοχαζόμαστε τις περιστάσεις της ζωής μας μέσα από την παρουσία και την πρόνοια του Θεού. Και κάθε έργο και κάθε δρόμο που καλούμαστε να ακολουθήσουμε, ας τον οδηγούμε στην καλυτέρευση της ζωής μας ηθικά, κοινωνικά και πνευματικά. Η παρουσία του αναστάντος Χριστού, άλλωστε, στη ζωή της Εκκλησίας, είναι το μέγιστο δώρο που μπορούμε να ποθήσουμε. Και ας βλέπουμε ό,τι μας κρατά προσκολλημένους στον τρόπο της αμαρτίας ως αρχή μετάνοιας, αλλαγής και νέου ξεκινήματος της καρδιάς μας με τον Χριστό, αναστοχαζόμενοι τη ζωή μας ως παρόν και μέλλον, μέλλον έσχατο και αναστάσιμο.
π.
Θεμιστοκλής Μουρτζανός
26
Μαΐου 2024
Κυριακή
του Παραλύτου
