Στα χρόνια του αυτοκράτορα Διοκλητιανού ζούσε ένα ζευγάρι, ο Αδριανός και η Ναταλία. Ο Αδριανός ήταν στρατιωτικός. Όταν ξέσπασε διωγμός εις βάρος των χριστιανών., ο αυτοκράτορας διέταξε να συλληφθούν 23 πιστοί, που κρύβονταν σε μια σπηλιά. Όταν τους βασάνιζαν, ο Αδριανός τους ρώτησε τι κακό έκαναν και αυτοί είπαν ότι αγαπούσαν τον Χριστό. Ο Αδριανός, συγκινημένος, ζήτησε να συμπεριληφθεί στους υποψήφιους μάρτυρες. Η Ναταλία τον επισκέφθηκε στη φυλακή, νομίζοντας ότι είχε κάνει κάποιο κακό. Όταν ο άντρας της την πληροφόρησε για την αιτία της σύλληψής του, δόξασε τον Θεό και τον ενίσχυσε. Όταν καταδικάστηκε στο μαρτύριο, η Ναταλία ήταν παρούσα. Η ομάδα των χριστιανών, μαζί με τον Αδριανό, βασανίστηκαν φρικτά. Η Ναταλία ντύθηκε με αντρικά ρούχα, ως δήθεν υπηρέτης, για να μπει στη φυλακή να τους περιποιηθεί. Ήταν μπροστά στο τέλος του άντρα της και των υπολοίπων. Κράτησε στον κόρφο της το κομμένο χέρι του και διαπίστωσε ότι η εντολή του αυτοκράτορα να καούν τα λείψανα δεν υλοποιήθηκε, καθώς μια δυνατή βροχή έσβησε την φωτιά στο καμίνι. Η Ναταλία, μετά από περιπέτειες, έφτασε στην Αργυρούπολη, όπου είχαν μεταφερθεί τα λείψανα και ένωσε το χέρι με το υπόλοιπο σώμα του Αδριανού. Τότε, ο άντρας της την επισκέφθηκε στον ύπνο της και της ανήγγειλε ότι την περίμενε στην βασιλεία του Θεού. Η Ναταλία αρρώστησε και έφυγε από την ζωή, για να παραμείνει με τον σύζυγό της μαζί δίπλα στον Χριστό. Η μνήμη τους εορτάζεται στις 26 Αυγούστου.
Υπέροχο, στ' αλήθεια, ζευγάρι οι δύο άγιοι. Μαζί στην ζωή, μαζί και στον θάνατο, μαζί και στην βασιλεία των ουρανών. Αυτός είναι ο σκοπός του γάμου. Το ζευγάρι, χωρίς απαραίτητα να συμφωνεί σε όλα, να έχει κοινή βάση, που είναι η αγάπη. Η πίστη στον Χριστό βοηθά. Η ενίσχυση του ενός στον άλλο. Η υπέρβαση κάθε φόβου. Ο αγώνας για κάτι που ξεπερνά την επιβίωση και την καθημερινότητα. Το αίσθημα της αποστολής στον κόσμο. Η ενότητα μέχρι τέλους. Ο έρωτας που δεν μένει στην όψη και στην σάρκα, αλλά περνά στην ομόνοια ψυχών και σωμάτων. Και όλα αυτά μέσα από την σχέση με τον Χριστό, που ευλογεί μία τέτοια ένωση, έναν τέτοιο γάμο, και βρίσκεται κοντά στο ζευγάρι αυτό που έχει επιλέξει αυτήν την σχέση.
Ζούμε σε μια εποχή στην οποία πολλοί γάμοι εύκολα διαλύονται. Πολλά ζευγάρια δεν αισθάνονται την ανάγκη να συμπορευθούν κρατώντας τις καρδιές ενωμένες, όπως εκείνη την μοναδική στιγμή πριν το στεφάνωμα, όταν ο ιερέας ενώνει τα δεξιά χέρια του ζευγαριού και τους ευλογεί, αρμόζοντάς τους, για να είναι τα χέρια η σωματική έκφραση των καρδιών τους. Φθείρονται οι γάμοι στην κυριαρχία του "εγώ". Στην επιβίωση και την καθημερινότητα. Στα δικαιώματα. Δυσκολεύονται τα ζευγάρια να κάνουν ένα βήμα πίσω, ενθυμούμενα ότι ο γάμος είναι άθλημα, στο οποίο καλούνται να νικήσουν αγαπώντας. Και αγωνίζεται ο ένας να επικρατήσει εις βάρος του άλλου, όχι να μοιραστεί και να συγχωρήσει.
Ένα τέτοιο υπέροχο ζευγάρι, νέοι άνθρωποι, 28 χρόνων, μας δείχνει η Εκκλησία ως πρότυπο και μας καλεί όσοι ζούμε ή θέλουμε να ζήσουμε στον γάμο, να το έχουμε στην σκέψη και στην καρδιά μας. Διότι ο έρωτας δεν πρέπει να μένει στο πρόσκαιρο, αλλά να είναι πορεία προς την βασιλεία του Θεού. Προς την αγιότητα!
