"Διὸ ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε, κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς, καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα, καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας, λέγει Κύριος παντοκράτωρ" (Β' Κορ. 6, 17-18)
"Γι’ αὐτὸ λέει ὁ Κύριος· Φύγετε μακριὰ ἀπ’ αὐτοὺς καὶ ξεχωρίστε. Μὴν ἀγγίζετε ἀκάθαρτο πράγμα, κι ἐγὼ θὰ σᾶς δεχτῶ. Θὰ εἶμαι γιὰ σᾶς ὁ Πατέρας, κι ἐσεῖς θὰ εἶστε γιοὶ καὶ θυγατέρες μου, λέει ἀκόμα ὁ παντοκράτορας Κύριος"
Ο άνθρωπος, ο οποίος αναζητεί τον
Θεό, νιώθει επιτακτική ανάγκη στην ψυχή του να αισθανθεί ότι ο Θεός τον δέχεται
ό,τι κι αν έχει κάνει, όσο κι αν βρίσκεται σε πάθη και λάθη, όσο κι αν ο τρόπος
ζωής δεν συμβαδίζει με τον έρωτα που ο Θεός ζητά από τον καθέναν μας. Είναι
ανακουφιστική η αναφορά του αποστόλου Παύλου, σε συνέχεια ενός λόγου της Παλαιάς
Διαθήκης, ότι ο Θεός θα πει σε όλους μας: "καγώ εισδέξομαι υμάς". Αυτός
ο λόγος δείχνει πατρότητα, δείχνει συγχωρητικότητα, δείχνει στοργή, δείχνει
υπέρβαση που έχουμε όσο τίποτε άλλο ανάγκη, παραδομένοι, καθώς είμαστε, στην
δική μας κλειστή καρδιά, στην δική μας θέληση να δεχόμαστε μόνο όσους συμφωνούν
μαζί μας και φέρονται, όπως θέλουμε εμείς να φέρονται.
"Καγώ εισδέξομαι υμάς". Τρεις
προϋποθέσεις θέτει ο Θεός για να γίνει αυτό. Να φύγουμε μακριά από την
ειδωλολατρική νοοτροπία, να αισθανόμαστε δυνατή στην καρδιά μας την χριστιανική
ιδιότητα, να μην πειραματιζόμαστε με το κακό και την αμαρτία. Το πρώτο δείχνει
ότι ζούμε μεν μέσα στον κόσμο, όμως η ελπίδα μας είναι ο ουρανός.
Χρησιμοποιούμε τα ανθρώπινα, δεν τα καθιστούμε όμως κέντρο της ζωής μας.
Πάντοτε στην καρδιά μας δεσπόζει η αγάπη προς τον Θεό. Εκείνος είναι η ελπίδα μας.
Και εξετάζουμε τα της ζωής μας μέσα από το πρίσμα των εντολών Του, μέσα από το
πρίσμα του Ευαγγελίου, που μας δείχνει τι είναι αληθινό, γνήσιο και διαρκές,
και τι παραμένει πρόσκαιρο και μάταιο. Το δεύτερο δείχνει ότι η χριστιανική μας
ιδιότητα είναι αυτή που μας δίνει την ταυτότητά μας. Είμαστε πρώτα από όλα
χριστιανοί. Κι στα σωστά και στα λάθη μας και στις χαρές και στις λύπες μας,
και στις σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους και στον τρόπο με τον οποίο
διαχειριζόμαστε τις κρίσεις της ζωής μας, δεσπόζει η πίστη μας στον Χριστό και
Εκείνος είναι που καταδεικνύεται μέσα από τις σκέψεις και τα έργα μας και όχι
το εγώ μας. Το τρίτο είναι πως δεν αφήνουμε το κακό και την αμαρτία να είναι
κυρίαρχα στην ζωή μας, δεν πειραματιζόμαστε με αυτά στην λογική του "δεν
πειράζει", αλλά αντιστεκόμαστε στην φαινομενική αρχική γλυκύτητα του κακού,
το οποίο μάς δίνει την αίσθηση ότι δικαιωνόμαστε μέσω αυτού, όμως στην
πραγματικότητα μάς σκλαβώνει σε έναν κόσμο χωρίς νόημα, εφόσον το κλειδί για ζωή
που αξίζει είναι η αγάπη.
"Καγώ εισδέξομαι υμάς". Κι
ενώ θα περίμενε κάποιος ότι ο Θεός θα είχε όρια σ' αυτή την αποδοχή μας, εντούτοις διαπιστώνουμε
πως ούτε τα προηγούμενα μπορούν να μας χωρίσουν από αυτή την ανοιχτή αγκαλιά
που ο Θεός έχει για μας, αρκεί για όσα δεν καταφέρνουμε, να νιώθουμε την ανάγκη
της μετανοίας. Διότι εκεί τελικά είναι το κλειδί. Πάλη για όσα μπορούμε,
μετάνοια για όσα δεν αντέχουμε να πράξουμε ή για όσα πράττουμε αντίθετα με το
θέλημα του Θεού. Κι εδώ έγκειται η πατρότητα. Διότι ο πατέρας γνωρίζει να
συγχωρεί. Να ανοίγει την αγκαλιά Του και στο πεπτωκός παιδί του. Ιδίως σ' αυτό. Σε αντίθεση με μας, που αναζητούμε την
δικαίωση, μισούμε και απορρίπτουμε όποιον ή όποια δεν φέρεται όπως θέλουμε.
" Καγώ εισδέξομαι υμάς".
Σε μία εποχή στην οποία ομνύουμε στην διαφορετικότητα, απορρίπτοντας συνήθως ως
μισαλλόδοξο και απορριπτικό αυτό που είμαστε, δηλαδή χριστιανοί, δεν μπορούμε
να κατανοήσουμε ότι η μόνη λύση για την αποδοχή των συνανθρώπων μας περνά από
το να γίνουμε περισσότερο και καλύτεροι χριστιανοί. Περνά από το γεγονός ότι
χριστιανός δεν γίνεσαι αν δεν αγαπάς τον Θεό και δεν παλεύεις στην ζωή σου να
νικήσεις τα πάθη και τα λάθη σου, να μην ταυτιστείς με τις νοοτροπίες που μας κρατάνε
εξαρτημένους από τον κόσμο τούτο και που μας υπόσχονται την ευτυχία του
"κάνε ό,τι σου αρέσει" και "να είσαι ο εαυτός σου και σε όποιον
αρέσεις". Έτσι όμως ο άνθρωπος παραμένει κλεισμένος στις δικές του
επιθυμίες και δεν βλέπει τον πλησίον. Δεν βλέπει το θέλημα του Θεού, δεν νιώθει
ότι κλήθηκε να παλέψει να βγει από την αυτάρκεια του εγώ του και, αφού
κατανοήσει την απόσταση από τον Θεό και τον συνάνθρωπο, να κάνει το βήμα που
του αναλογεί για να έρθει πιο κοντά. Η αγκαλιά του Θεού είναι ανοιχτή. Θέλει όμως
να αφεθούμε σ' αυτήν, για να νιώσουμε
και να ζήσουμε την ασφάλεια της αγάπης Του που χωρά όλους.
Αυτός είναι ο δρόμος και ο τρόπος της Εκκλησίας.
π. Θεμιστοκλής
Μουρτζανός
29 Ιανουαρίου
2023
