ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ 102- ΣΑΛΛΥ ΡΟΥΝΕΫ, «ΚΑΝΟΝΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ», μετάφραση Μαρία Φακίνου, εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ
Πώς
ερωτεύονται οι νέοι της εποχής μας; Το εξαιρετικό μυθιστόρημα της σύγχρονης
Ιρλανδής συγγραφέως Σάλλυ Ρούνεϋ «Κανονικοί άνθρωποι» (μετάφραση Μαρίας
Φακίνου, εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ), η δράση του οποίου εκτυλίσσεται το 2011, δίνει
απαντήσεις που τους μεγαλύτερους τους προβληματίζουν. Δεν προηγείται το
συναίσθημα, αλλά το σώμα και οι ανάγκες του. Δεν είναι τόσο μεγάλη ανάγκη η
πιστότητα, όσο η ειλικρίνεια. Η σχέση δεν προϋποθέτει φλερτ, αλλά το «πέσιμο»
στον άλλον. Είναι εύκολη η κακοποίηση, όχι απαραίτητα η σεξουαλική, αλλά η
ψυχική. Ένα αίσθημα μειονεξίας για την εικόνα του σώματος, σύνηθες στην
εφηβεία, μπορεί να οδηγήσει σε σχέσεις που αποσκοπούν αποκλειστικά στην
αυτοεπιβεβαίωση. Η αγάπη μπορεί να χτίζεται, αλλά περνά από σαράντα κύματα για
να εκδηλωθεί και να γίνει άνοιγμα πληρωτικό και ολοκληρωτικό στον άλλο. Το
παρήγορο είναι ότι δεν έχει πάψει να υπάρχει η αγάπη ως ζητούμενο στην ζωή. Το
δύσκολο είναι ότι περνά μέσα από μια διαδικασία που δεν φέρνει ψυχή και σώμα σε
συμπόρευση, αλλά αφήνει να θριαμβεύουν οι στιγμές. Και αυτό μέσα στα πλαίσια
αντιθέσεων, όπως ταξικές, διανοητικές, κοινωνικές ευρύτερα, αλλά και με εμφανή
την κρίση στην οικογένεια, η οποία δεν είναι σε θέση να στηρίξει ψυχικά τα
νεώτερα μέλη της. Τα πάντα πορεύονται στην προοπτική της ατομικότητας.
Όλα αυτά αποτυπώνονται στην σχέση του Κόννελ και της Μαριάν,
η οποία ξεκινά στον τελευταίο χρόνο του σχολείου και εκτυλίσσεται στο
πανεπιστήμιο, μέσα από μεγάλες διακυμάνσεις. Η Ρούνεϋ, μέσα από το αφηγηματικό της
τάλαντο και την ικανότητά της να στήνει δυνατές ιστορίες, αφορμάται από την
πραγματικότητα της εποχής. Μιλά για κανονικούς ανθρώπους, όχι για διάσημους,
αλλά για σας και για μας, με τρόπο που είναι σαγηνευτικός. Μιλά για τον κόσμο
του σχολείου και του πανεπιστημίου, χωρίς όμως κλισέ. Μάς δείχνει ότι η γενιά
που προσπαθεί να ενηλικιωθεί στον καρό μας, λίγο πριν τον απόλυτο θρίαμβο των
ΜΚΔ, δεν παύει να είναι μια γενιά που νοιάζεται για την γνώση, για την
πολιτική, για τον κόσμο, τον άνθρωπο, αλλά δεν αφιερώνεται. Ζει εμπειρίες,
γλεντά, πίνει, κάνει χρήση ελαφρών ναρκωτικών, προσβάλλει, υπερασπίζεται,
δέχεται και απορρίπτει, με μια κανονικότητα που δεν αφήνει όμως να διαφαίνεται
ένα όραμα για τον κόσμο και την ζωή, πιο πέρα από την διαχείριση και την
προσωπική ικανοποίηση και ολοκλήρωση, που, όμως, δεν μπορεί να νοηθεί χωρίς την
αγάπη. Εδώ κρύβεται ένα αίσθημα αισιοδοξίας γι’ αυτήν την γενιά, που χρειάζεται
χρόνο για να δει ότι το νόημα βρίσκεται όταν η σχέση γίνεται αλληλοδόσιμο.
Όμορφο μυθιστόρημα , παρεΐστικο, το οποίο πρέπει να το διαβάσουν οι γονείς που έχουν παιδιά στην εφηβεία. Η Ρούνεϋ επισημαίνει ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να προχωρήσει μόνος. Κάθε σχέση αγάπης κρύβει μικρές ή μεγάλες θυσίες. Πάντως, έχει και μια τελευταία υπογραφή: αυτή της ελευθερίας του άλλου, την οποία αυτός που αγαπά, όσο κι αν πονά, την θεωρεί αδιαπραγμάτευτη για εκείνον, όχι για τον εαυτό του.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
