Το Μεγαλοβδόμαδο είναι μια ευκαιρία να μοιραστούμε, με νου και καρδιά, στοιχεία της εκκλησιαστικής ζωής που λειτουργούν ως μνήμες και συνήθεια, χωρίς όμως να είναι βέβαιο ότι αλλάζουν την πορεία μας. Οι μεγαλύτεροι είχαμε την ευλογία να μάθουμε πολλά από τα στοιχεία του τελετουργικού και των γεγονότων: παίρναμε βάγια, κρατούσαμε κερί την ώρα που έβγαινε η εικόνα του Νυμφίου, χριόμασταν στο ευχέλαιο, κοινωνούσαμε την Μεγάλη Πέμπτη το πρωί, συμμετείχαμε στα Δώδεκα Ευαγγέλια και στην έξοδο του Εσταυρωμένου, πίναμε μια στάλα ξύδι την Μεγάλη Παρασκευή, βάζαμε ένα λουλούδι στον επιτάφιο και ψάλλαμε τα εγκώμια στο ξόδι του, ντυνόμασταν τα καλά μας και κρατούσαμε την λαμπάδα στην προσμονή του «Χριστός ανέστη». Πόσοι από τους νέους σήμερα, πόσα από τα παιδιά έχουν τέτοια βιώματα; Πόσο χριστιανική παραμένει η Ελλάδα; Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, ο επιτάφιος και η τελετή της ανάστασης παραμένουν σημάδια γιορτών που αλλάζουν κυριολεκτικά την πορεία της ύπαρξης. Το διαπιστώνουμε στην συζήτηση που έγινε για την Μεγάλη Εβδομάδα στα χρόνια της πανδημίας.
Υπάρχει ένας ύμνος που θα ήταν
ευχής έργον να τον εντυπώναμε στην καρδιά μας την Μεγάλη Εβδομάδα. Είναι αυτός
που αναφέρεται στην θεία κοινωνία και τον ψάλλουμε την Μεγάλη Πέμπτη. «Του
δείπνου σου του μυστικού, σήμερον, Υιέ Θεού, κοινωνόν με παράλαβε.
ου μη γαρ τοις εχθροίς σου το μυστήριον είπω, ου φίλημά σοι δώσω, καθάπερ ο
Ιούδας. Αλλ’ ως ο ληστής ομολογώ σοι . μνήσθητί μου, Κύριε, όταν
έλθης εν τη βασιλεία Σου». Δεν είναι μόνο τα περιστατικά που συμπεριλαμβάνονται.
Ο τελευταίος Μυστικός δείπνος, στον οποίο παραδίδεται το μυστήριο της θείας
ευχαριστίας, η μεταβολή του άρτου και του οίνου σε σώμα και αίμα Χριστού. Ο
Ιούδας που έδωσε φίλημα προδοσίας αντί αγάπης, και προτίμησε το ίδιον όφελος,
μη συνειδητοποιώντας την ίδια την μετοχή του στο μυστήριο, καθώς κοινώνησε με
τους άλλους μαθητές. Ο ληστής στον σταυρό, ο οποίος ζήτησε από τον Χριστό να
τον θυμηθεί στην βασιλεία Του. Είναι η λέξη «κοινωνός», που αναφέρεται στον
καθέναν από εμάς.
Η πίστη μας δεν ζητά οπαδούς.
Δεν ζητά θεατές. Δεν αρκείται στην συνήθεια ούτε στις μνήμες. Ζητά «κοινωνούς».
Αυτό σημαίνει μετόχους στο μυστήριο της ζωής και της ανάστασης, με επίγνωση ότι
ο Χριστός δεν είναι ιδέα, θεωρία, πεποίθηση, αλλά τροφή που μετέχεται. Είναι ο
άρτος της ζωής που καθίσταται φως, αγάπη, συγχώρηση. Κυλά στο αίμα μας και
πληρώνει κάθε ίχνος της ύπαρξής μας, σωματικό και ψυχικό. Και σε κάθε θεία
λειτουργία καλούμαστε να κοινωνήσουμε, όχι γιατί είμαστε άξιοι ή το
δικαιούμαστε, αλλά γιατί αυτό ζήτησε ο Χριστός να κάνουμε ως δική Του ανάμνηση.
Εχθροί του Χριστού είναι όσοι
αρνούνται την αγάπη και προκρίνουν την δόξα και το συμφέρον του παρόντος
κόσμου, ακόμη κι αν αυτό κρύβεται πίσω από θρησκευτικές πτυχές και διατάξεις.
Ιούδας γίνεται όποιος επιλέγει την οδό της υποκρισίας και της αγνωμοσύνης.
Όποιος όμως καταλαβαίνει, μετανιώνει για το ότι έκανε θεό τον εαυτό του και
ζητά από τον Χριστό να τον θυμηθεί, εκείνος γίνεται κοινωνός της ζωής που δεν
έχει τέλος.
Είναι καιρός να ξαναβρούμε
πτυχές της Μεγάλης Εβδομάδας που ξεχάσαμε, ιδίως όμως την «κοινωνία» με τον
Χριστό, στην ζωή της Εκκλησίας. Και να πάρουμε μαζί μας στην οδό αυτή και όσους
μπορούμε, ιδίως τους οικείους μας.
Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»
Στο φύλλο της Μεγάλης Τετάρτης 20 Απριλίου 2002
