Πώς κρατάμε την αγάπη στην ζωή μας; Συνήθως ζητάμε
από τους άλλους να μας δείξουν ότι μας αγαπούνε, να παλέψουν να διατηρήσουν αυτήν
τους την αγάπη, διότι την δικαιούμαστε. Κατά βάθος έχουμε μέσα μας την
βεβαιότητα ότι εμείς αγαπούμε και ότι το πρόβλημα είναι αυτοί που αγαπούμε. Και
βάζουμε τον εαυτό μας σέ έναν αγώνα καταμέτρησης των πράξεων και των λόγων που
δείχνουν τα συναισθήματά μας, ακριβώς διότι μένουμε στην αγάπη ως συναίσθημα,
όχι δηλαδή ως έκφραση πληρωτική της ύπαρξής μας, η οποία, και μέσα στα λάθη
της, διακατέχεται από την τιμιότητα και την αλήθεια ότι βλέπει τους άλλους ως
πρόσωπα, ως εικόνες Θεού, προς τους οποίους το λίγο ή το πολύ δεν είναι
υποχρέωση, αλλά ό,τι είναι για μας το νόημα της ζωής μας.
Συζητούμε σήμερα για τον γάμο. Άλλοι τον βλέπουν ως
παρωχημένο σχήμα, τελετή νομιμοποίησης, μια παράδοση που ευχαριστεί τους
μεγαλύτερους από εμάς, που κάποτε θα έλθει ως κοινωνικό γεγονός, όμως δεν είναι
προτεραιότητα στην σχέση δύο ανθρώπων. Ακόμη και τα παιδιά, περιβάλλονται από
μία ανάγκη νομιμότητας και γι’ αυτό οι
πολιτικοί γάμοι και τα σύμφωνα συμβίωσης προηγούνται χρονικά της
εκκλησιοποίησης της σχέσης. Δεν έχουν πρόβλημα οι πολλοί να συζητούν για τον
γάμο των ομοφυλόφιλων και να τον απαιτούνε, αφού ο γάμος είναι σχήμα. Δεν
υπάρχει πρόβλημα, κατ’ αυτούς, ούτε και
με την τεκνοθεσία των ομόφυλων ζευγαριών, ούτε και με την ανθρώπινη φύση, που
ζητά «άρσεν και θήλυ». Τα πάντα είναι κοινωνικές κατασκευές, όπως πιστεύουν και
διασπείρουν σε ιδεολογικό επίπεδο. Στους λόγους των πολιτικών, των διανοουμένων,
των διαμορφωτών της κοινής γνώμης κυριαρχεί το «δικαίωμα». Το πρόβλημα είναι
πως για να εκπληρωθούν τα δικαιώματα, κάποιοι πρέπει να κάνουν πίσω, να
ακολουθήσουν όρια και γραμμές, ενώ υπάρχει και η φυσική τάξη, την οποία
διαγράφουμε, κάποτε χωρίς επίγνωση των συνεπειών. Ποιοι θα είναι αυτοί, όταν
εκπαιδευόμαστε στο «δίκιο» μας;
Άλλοι πάλι, που θεωρούν τους εαυτούς τους μέλη της
Εκκλησίας, επικαλούνται τον Θεό και την παράδοση ως ένα αυτόματο σχήμα, ως ευχή
ότι θα βοηθήσει ο Θεός, αρκεί να τηρούνται τα καθιερωμένα, σε μια προοπτική
«δούναι και λαβείν», χωρίς να γίνεται κλειδί η προσωπική ευθύνη. Κι εδώ χρειάζεται κόπος. Χρειάζεται δέσιμο με
τον Θεό, επίγνωση μέχρι πού φτάνουν οι αντοχές μας, μέχρι πού φτάνουν τα μέτρα
μας. Στις νίκες και τις ήττες μας να μένει το αίσθημα ότι χρειάζεται ισορροπία
ανάμεσα στην ροπή μας να εξουσιάζουμε και στην ροπή μας να πορευόμαστε με
κριτήριο τον άλλο και την σχέση μας μαζί του. Η επιθυμία μας για εξουσία δηλαδή να στρέφεται έναντι του εαυτού μας και
των παθών μας και όχι έναντι του πλησίον. Κι εδώ ο Θεός γίνεται βοηθός, εντός
της Εκκλησίας.
Η ασκητική
μας παράδοση δίνει τέσσερις συμβουλές: «το να προσέξει κάποιος να μη
σκανδαλίσει την συνείδηση του πλησίον, γεννάει την ταπεινοφροσύνη». «Ποτέ δεν έβαλα το θέλημά μου, εμπρός από το
θέλημα του αδελφού μου». «Φεύγε από τις ανθρώπινες μέριμνες και σώζου». «Να
σηκώνει ο ένας τα βάρη του άλλου και έτσι να αναπληρώσουμε τον νόμο του
Χριστού».
Ναι, τότε ο
Θεός φυλάει την αγάπη!
Δημοσιεύθηκε
στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»
Στο φύλλο
της Τετάρτης 24 Νοεμβρίου 2021
