«Οἱ δὲ παρὰ τὴν ὁδόν εἰσιν οἱ ἀκούσαντες, εἶτα ἔρχεται ὁ διάβολος καὶ αἴρει τὸν λόγον ἀπὸ τῆς καρδίας αὐτῶν, ἵνα μὴ πιστεύσαντες σωθῶσιν» (Λουκ. 8,12)
«Οἱ σπόροι ποὺ ἔπεσαν στὸν δρόμο εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἄκουσαν τὸν λόγο τοῦ
Θεοῦ· ἔρχεται ὅμως ὕστερα ὁ διάβολος καὶ τὸν παίρνει ἀπ’ τὶς καρδιές τους, γιὰ
νὰ μὴν πιστέψουν καὶ σωθοῦν»
Πολλά ερωτηματικά συνοδεύουν σήμερα
την διακονία της Εκκλησίας. Ο Χριστός ζητά από τους ποιμένες να είναι σπορείς
του λόγου Του. Να κηρύττουν και να ιερουργούν το Ευαγγέλιο, να έχουν δηλαδή την
σπορά ως έργο ιερό, έργο αφοσίωσης, έργο ζωής. Και βεβαίως το ευαγγέλιο
κηρύττεται μέσα από την λειτουργική ζωή της Εκκλησίας, μέσα από την διακονία
της αγάπης, μέσα από την κατήχηση, αλλά και κάθε μαρτυρία την οποία η Εκκλησία
παρουσιάζει στον άνθρωπο. Και ακούγεται αυτή η μαρτυρία σήμερα με πολλούς
τρόπους: στον ναό, στις εκδόσεις, στο διαδίκτυο, στα πρόσωπα των κηρύκων που εξακολουθούν
να βρίσκονται ανάμεσά μας. Το ερώτημα είναι κατά πόσον ο λόγος εισακούεται. Δεν
έχει σημασία αν βιώνεται, αν καρποφορεί. Χρέος του ποιμένα είναι να μιλήσει, να
καταδείξει, να φανερώσει την ζώσα αλήθεια που είναι ο Χριστός. Μπορούμε να
είμαστε ευχαριστημένοι;
Στο ευαγγέλιο της Κυριακής του
σπορέως η περιγραφή από την πλευρά του Χριστού είναι χαρακτηριστική: μιλάμε για
έξοδο του σποριά από το σπίτι του, από τις συνήθειες της ζωής του, ακόμη και
από τον ίδιο τον εαυτό του. Η έξοδος αυτή σήμερα επιτυγχάνεται και μέσα από το
Διαδίκτυο, στο οποίο η πρόσβαση είναι ελεύθερη για όλη σχεδόν την ανθρωπότητα.
Αυτός που αναζητεί, θα βρει. Είναι περιττή η συζήτηση που κινδυνολόγοι
εξακολουθούν να κάνουν για το επικίνδυνο του Διαδικτύου και κατά πόσον η
Εκκλησία θα πρέπει να συμμετέχει σ’ αυτό. Είναι συζήτηση που θέλει να πει ότι
επειδή στον κόσμο υπάρχει η αμαρτία, η Εκκλησία πρέπει να κρυφτεί. Το πρόβλημα
έγκειται στο κατά πόσον αυτό που διαβάζεται και ακούγεται στο Διαδίκτυο είναι
όντως ο λόγος του Θεού, αυτός που φανερώνει τον Χριστό και την βασιλεία του
Θεού και καλεί σε συνάντηση, σε κοινωνία Θεού και ανθρώπων και των ανθρώπων
μεταξύ τους ή είναι ένας λόγος που ασχολείται με τα κοσμικά πράγματα, αποπροσανατολίζει
από το αγαθό και καθιστά τους ακροατές και αναγνώστες φοβικούς για την μετοχή
τους στον κόσμο και όχι ελεύθερους επειδή αγαπούνε τον Θεό και είναι
αποφασισμένοι να δώσουν το μήνυμα της σωτηρίας, αφού πρώτα το βιώσουν.
Πέρα από την ευθύνη του ποιμένα, του
σπορέα όμως, υπάρχει και η ευθύνη όσων ακούνε τον λόγο του Θεού. Και ο Χριστός
ξεκινά την αναφορά Του σ’ αυτούς που ακούνε στον δρόμο, στον κόσμο, στην κίνηση.
Αυτοί δεν έχουν χρόνο. Ο λογισμός τους είναι αλλού προσανατολισμένος. Δεν έχουν
αναζήτηση. Προχωρούν κατά τα κοσμικά πρότυπα. Και ο διάβολος παίρνει από τις
καρδιές τους την αλήθεια του λόγου του Θεού, τους κάνει να ξεχνάνε τον Χριστό, για
να μην πιστέψουν και σωθούν. Ο διάβολος που πολλοί άνθρωποι δεν πιστεύουν ότι
υπάρχει. Ο διάβολος που προτάσσει το εγώ και την έπαρση ότι η ατομική γνώμη είναι
ανώτερη από τον λόγο του Θεού και από κάθε λόγο. Ο διάβολος ο οποίος δεν θέλει
τους ανθρώπους να πιστέψουν στον Χριστό, να αφήσουν τον λόγο του Θεού να τους
αλλάξει, να σωθούν, να βρούνε δηλαδή τον δρόμο για την αγάπη και την ανάσταση.
Ο διάβολος που θέλει τους ανθρώπους νεκρούς πνευματικά και αιώνια, ώστε η όποια
ανάστασή τους να μην αποτελέσει σωτηρία, αλλά καταδίκη.
Ο Χριστός μιλά για όλους εμάς σήμερα
που βρισκόμαστε στον δρόμο, στην κίνηση μακριά από τον Θεό και την αλήθεια. Και
δεν είναι μόνο οι εκτός Εκκλησίας. Συχνά και όσοι θεωρούμε τους εαυτούς μας
εντός, απουσιάζουμε από την έγνοια για τον λόγο, από την ακοή και την μελέτη
του, από την βίωσή του, από την δίψα για πίστη που σώζει. Κινούμαστε συνεχώς
μέσα στον κόσμο και στις οδούς του, χωρίς να έχουμε τον νου και την καρδιά μας
προσανατολισμένα στο νόημα που θα μας δώσει ζωή και ελπίδα. Έχουμε ευθύνη
λοιπόν. Ας αφυπνιστούμε. Και δεν είναι
θέμα πειθούς του λόγου. Δεν είναι θέμα επιχειρηματολογίας. Είναι θέμα
αναζήτησης και άφεσης της ψυχής μας στον Θεό. Γιατί ταΐζουμε την ψυχή μας με
τροφές που μας αφήνουν στον κόσμο αυτό και δεν νικούν τον θάνατο. Τροφές που θεριεύουν
το εγώ και δεν οδηγούν στο εμείς. Τροφές που μας κρατούνε σε κίνηση, αλλά δεν
μας οδηγούν σε αλλαγή, σε μεταμόρφωση. Τροφές που δεν λυτρώνουν, αλλά μας κάνουν
να επαναπαυόμαστε στα πάθη. Τροφές που έρχονται από άλλες παραδόσεις,
ατομοκεντρικές, ηδονιστικές, φυσιοκρατικές, μηδενιστικές, που θέλουν τον
άνθρωπο να τα έχει καλά με τον εαυτό του, ώστε να μείνει στο σήμερα ,
καθησυχάζοντας την όποια συνείδησή του ότι νοιάζεται λίγο και για τον κόσμο,
χωρίς όμως να παλεύει να αλλάξει τον κόσμο.
Αφύπνιση μας χρειάζεται. Σπουδή του
λόγου του Θεού. Επίγνωση του κριτηρίου της σωτηρίας, ώστε να διακρίνουμε την όντως
αλήθεια από έναν αποπροσανατολισμό που ενώ πολεμά την εκκοσμίκευση, είναι
παραδομένος σ’ αυτήν. Οι ποιμένες ας βγούμε μπροστά, αφού ξεκαθαρίσουμε σε ποια
Εκκλησία ανήκουμε. Και με αγώνα ας δείξουμε δρόμο.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
17 Οκτωβρίου
2021
Δ‘ Λουκά, του
σπορέως
