«Η αγάπη, ως προς την ποιότητά της είναι ομοίωσις με τον Θεόν, όσο βέβαια είναι δυνατόν στους ανθρώπους. Ως προς την ενέργειά της, μέθη της ψυχής. Ως προς τις ιδιότητές της, πηγή πίστεως, άβυσσος μακροθυμίας, θάλασσα ταπεινώσεως» (άγιος Ιωάννης της Κλίμακος)
Στις προτεραιότητες του
σημερινού ανθρώπου δεν είναι η αγάπη. Επιτυχίες, χρήμα, μετοχή στα αγαθά του
πολιτισμού, ικανοποίηση κάθε επιθυμίας, ιδίως της σαρκικής, αναγνώριση είναι τα
κλειδιά που ερμηνεύουν τα όνειρα των πολλών. Η αγάπη θέλει έξοδο από το εγώ. Η
αγάπη θέλει κόπο. Η αγάπη θέλει άνοιγμα στον άλλον και την ίδια στιγμή βοήθεια
από τον Θεό, διότι είναι μίμηση Θεού. Και ποιος να παλέψει για ό,τι δεν είναι
καθόλου βέβαιο πως θα έχει αποτελέσματα, αναγνώριση και χαρά;
Η αγάπη υποκαθίσταται από τα
υλικά αγαθά. Ο γονέας αισθάνεται ότι είναι εντάξει απέναντι στο παιδί του,
διότι του έχει δώσει ό,τι εκείνο επιθυμεί. Το βοήθησε να γεμίσει τον χρόνο του.
Του άνοιξε τον δρόμο ώστε να νιώθει ότι ο κόσμος του χρωστά και εκείνο είναι το
κέντρο της ζωής. Πόση αλήθεια όμως του φανέρωσε ο γονέας για την ζωή, για το
νόημά της; Πόση αγκαλιά άνοιξε, με περιεχόμενο τα σωστά και τα λάθη να μην
μένουν ασχολίαστα; Ποιες αξίες του δίδαξε; Πόσο το βοήθησε να νιώσει ότι δεν
είναι ο θάνατος που μας τυραννά και επομένως η ζωή πρέπει να είναι κυρίως για
μας, αλλά ότι την ζωή την ζούμε αληθινά όταν δεν φοβόμαστε κανένα τέλος, καθώς
πάλι από την αρχή μπορούμε να προχωρήσουμε, στην προοπτική της δικής μας
ανάστασης και πορείας, όπως μας δείχνει ο Χριστός;
Η αγάπη είναι μέθη της
ψυχής. Δεν είναι μέθη του σώματος, το οποίο καρπούται την ηδονή. Είναι η ψυχή που
ζει την χαρά της κοινωνίας με τον Θεό και τον συνάνθρωπο, την χαρά που είναι
σταυρός, μόνο που μέσα από την θυσία ο άνθρωπος ζει την πληρότητα να αφήνεται,
νικά την αίσθηση ότι απ’ αυτόν εξαρτώνται όλα και ομορφαίνει όχι στον
συμβιβασμό της ήττας, αλλά στην επίγνωση πως πάλεψε. Και μεθά η ψυχή, διότι
νιώθει ότι ακολουθεί τον Χριστό. Και την ίδια στιγμή, πιστεύει, συγχωρεί,
ταπεινώνεται. Διότι έτσι εκφράζεται η γνήσια αγάπη. Όταν μπορείς να δώσεις και
δεν θέτεις ως προϋπόθεση να πάρεις.
Μπορούμε να ξεχάσουμε την
αγάπη; Ο πολιτισμός μας θεωρεί πως τα έχει καταφέρει καλά. Ο απογοητευμένος
όμως άνθρωπος, αυτός που νιώθει ότι κάτι του λείπει, μας δείχνει ότι η αλήθεια
βρίσκεται στην πηγή της. Όταν αισθανόμαστε εικόνες Θεού που πλαστήκαμε για να
αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε, από τον Θεό πρώτα και από όσους το μπορέσουν
έπειτα. Διαλέγουμε το ευχάριστο, το πρόχειρο, το βολικό. Είναι δικαίωμά μας.
Παγιδευόμαστε όμως, όταν η προοπτική μας δεν είναι η αγάπη. Και η αγάπη
ανοίγεται στον κόσμο. Όποιος αγαπά, αγαπά και την κτίση, διότι σ’ αυτήν
καθρεφτίζεται ο Δημιουργός μας. Αυτός που προνοεί για μας, επειδή μας αγαπά.
Αυτός που ανοίγει το χέρι και τα πάντα γεμίζουν καλοσύνη και στην ουσία δεν μας
λείπει τίποτα από όσα πραγματικά χρειαζόμαστε, ακόμη και στις λεπτομέρειες της
ζωής μας.
Ευτυχία είναι η αγάπη. Ας το
πιστέψουμε, ας το ζήσουμε, ας το μοιραστούμε. Ότι ο Θεός αγάπη εστί.
Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη
Αλήθεια»
Στο φύλλο της Τετάρτης 23
Ιουνίου 2021
