«Η αναισθησία είναι πολυκαιρισμένη και μονιμοποιημένη αμέλεια, ναρκωμένη σκέψη, γέννημα των κακών συνηθειών που έχουν παγιωθεί» (Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος)
Η
αναισθησία στην πνευματική ζωή έχει να κάνει με τον άνθρωπο ο οποίος ενώ ξέρει,
μιλά, συμβουλεύει, κρίνει με βάση το θέλημα του Θεού, δεν το πράττει. Το ζητά
για τους άλλους, το αφήνει στην άκρη για τον εαυτό του. Το ίδιο συμβαίνει με
τον αναίσθητο άνθρωπο στην σχέση. Ενώ έχει άποψη, ενώ βλέπει τι συμβαίνει,
ιδίως όταν η σχέση περνά κρίση, φαίνεται ότι κλείνει και τα μάτια και τα αυτιά
στο τι μπορεί να κάνει. Είναι εύκολος στην κριτική. Απορρίπτει την συμπεριφορά
του άλλου, δικαιολογεί τον εαυτό του, κάποτε μπορεί και να τον επικρίνει,
κάνοντας δηλώσεις μετανοίας, αλλά δεν διορθώνεται. Και προχωρεί στην ζωή του σα
να μην συμβαίνει τίποτα.
Ο
αναίσθητος προκαλεί το ερώτημα: «γιατί το κάνει αυτό;». Η απάντηση δεν είναι
εύκολη.
Συχνά η
αναισθησία είναι αποτέλεσμα κόπωσης. Ο αναίσθητος έχει κάνει προσπάθεια να
είναι ευαίσθητος στην σχέση με τον άλλο, να μιλήσει για ό,τι του προκαλεί
δυσκολία ή και δυσφορία, αλλά έχει απογοητευτεί. Αυτή η αναισθησία όμως έχει να
κάνει με τον κλονισμό μιας σχέσης από το γεγονός ότι ο ένας θέλει να διορθώσει τον
άλλο ή έχει λογισμούς για τις αδυναμίες του άλλου. Κάποτε μπορεί να προσπάθησε
να εκφραστεί με αγάπη, ρομαντισμό, τρυφερότητα και να προσέκρουσε σε έναν
χαρακτήρα σκληρό και αδιάφορο ή που δεν ένιωθε να ανταποδώσει ή να εκτιμήσει.
Συνήθως
όμως η αναισθησία έχει να κάνει με έναν εγωισμό, ο οποίος κάνει τον άνθρωπο
κλειστό στην καρδιά του. Γνωρίζει τις φόρμουλες του ορθού, δείχνει προς τα έξω την
εικόνα αυτής της γνώσης, ίσως και για να επικρατήσει σε ένα αδιόρατο παιχνίδι
εξουσίας, Εδώ, μάλιστα, ο τύπος του θρησκευτικού ανθρώπου συνδέει φαρισαϊκά τον
εαυτό του ότι είναι εκφραστής της επικράτησης του θελήματος του Θεού, παραθεωρώντας
ότι ο Θεός είναι αγάπη, καλοσύνη και αναμονή
επιστροφής, παρότι δίνει και δείγματα παιδαγωγίας. Ο αναίσθητος, κατά βάση,
νίπτει τας χείρας του. «Εγώ σου τα είπα», λέει και προσποιείται ότι ξεπέρασε το
πρόβλημα που έχει να κάνει με τον ίδιο του τον εαυτό, διότι είτε η αγάπη είναι
λίγη είτε αισθάνεται ευχαριστημένος που, με το να είναι τιμητής, μπορεί να δικαιολογήσει
τον «παρτακισμό» του.
Η
αναισθησία είναι πνευματικό πρόβλημα. Ο άνθρωπος που νιώθει ότι δεν μπορεί να
κάνει κάτι για τον άλλον, είτε επειδή έχει κουραστεί είτε επειδή βρίσκει τοίχο,
είτε επειδή έχει πληγωθεί, μπορεί να προσευχηθεί, να δακρύσει, να είναι διαθέσιμος
όταν χρειαστεί. Δεν είναι απαραίτητο ότι πρέπει να εμμένουμε σε σχέσεις που δεν
προχωρούνε. Είναι όμως απαραίτητο, εάν θέλουμε να έχουμε σχέση με τον άλλον, να
δίνουμε σημάδια έγνοιας και αγάπης.
Στην πνευματική ζωή η αναισθησία είναι ίσως η πιο δύσκολη πνευματικά κατάσταση. Είναι η υιοθέτηση ενός αισθήματος αυτάρκειας, η οποία κρύβει στο βάθος απιστία. Γι’ αυτό και όποιος θέλει να είναι αυθεντικά χριστιανός χρειάζεται να ελέγχει τον εαυτό του, τον μέσα κόσμο του. Να μην μένει παθητικός έναντι της ζωής, των ανθρώπων, των καταστάσεων, ούτε απλώς γνώστης του Ευαγγελίου, αλλά εφαρμοστής. Να αφυπνίζεται. Και ζητώντας τον Θεό, να βρίσκει και τον συνάνθρωπο.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε
στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»
στο φύλλο της Τετάρτης 17 Φεβρουαρίου 2021
