«Πολλάς τε ἐπιθέντες αὐτοῖς πληγάς ἔβαλον εἰς φυλακήν, παραγγείλαντες τῷ δεσμοφύλακι ἀσφαλῶς τηρεῖν αὐτούς» (Πράξ. 16, 23)
«Τους έδωσαν πολλά χτυπήματα και μετά τους έβαλαν στη φυλακή κι έδωσαν εντολή στον δεσμοφύλακα να τους φυλάει ασφαλισμένους καλά».
Η ζωή του χριστιανού εξ αρχής είναι συνδεδεμένη με την αμφισβήτηση. Δεν είναι μόνο ότι η πίστη στον Χριστό γεννά έναν τρόπο ζωής που δεν ευχαριστεί τον κόσμο, καθώς κύριες πτυχές αυτού του τρόπου είναι η άρνηση της εξουσίας του εγώ, η ασκητικότητα, κυρίως η αγάπη που κάνει τον άνθρωπο να μην αντιδρά με τον συνηθισμένο τρόπο της συμφεροντολογίας, της εκδίκησης, της έγνοιας για πλουτισμό, αλλά να προσφέρει και να προσφέρεται, ενώ η πίστη στην αιωνιότητα και την ανάσταση , δηλαδή η αφοβία για τον θάνατο γεννά απορίες. Πώς σε μία πραγματικότητα στην οποία ο θάνατος είναι ο μέγιστος εχθρός, διότι είναι ο μεγάλος άγνωστος, έρχονται άνθρωποι οι οποίοι αδιαφορούν γι’ αυτόν, επικαλούμενοι την εμπιστοσύνη σε έναν Θεό νικητή του θανάτου, ο Οποίος περιμένει όλους σε μια κοινωνία αγάπης και φωτός, σε μια κοινωνία στη οποία οι κοινωνικές, ταξικές και άλλες ιδιότητες δεν έχουν καμία σημασία, αλλά το μόνο που μετρά είναι η αγάπη; Δεν είναι ενοχλητική μια τέτοια ελευθερία από το ήθος του κόσμου; Γι’ αυτό και ουδέποτε, ακόμη και στις πιο ευνοϊκές για την θέση των χριστιανών ιστορικές περιόδους, η αμφισβήτηση δεν θα σταματήσει.
Στην ολοκλήρωση της αναστάσιμης περιόδου η Εκκλησία μας υπενθυμίζει το πέρασμα του αποστόλου Παύλου, ο οποίος μαζί με τον συνεργάτη του απόστολο Σίλα, βρίσκονται στους Φιλίππους, την σημερινή Καβάλα της Μακεδονίας. Έχουν ήδη διδάξει και, κυρίως, έχουν στερήσει από τα αφεντικά της μία κοπέλα που είχε καταληφθεί από το δαιμόνιο της μαντείας και τους εξασφάλιζε πολλά χρήματα ως μάντισσα, μέντιουμ εκείνης της εποχής. Έθιξαν συμφέροντα με την αλήθεια και την δύναμη του Θεού, η οποία όμως δεν αποσκοπούσε στο να εξαναγκάσει τους ανθρώπους να πιστέψουν, αλλά να διακρίνουν την αλήθεια, πέρα από τα συμφέροντα, την εκμετάλλευση και τον θάνατο. Και η απάντηση των ανθρώπων ήταν η απόρριψη του εμφανούς θαύματος, η παράδοση των αποστόλων στις αρχές με την κατηγορία ότι είναι Ιουδαίοι και έρχονται να φέρουν καινούργια έθιμα στην ρωμαϊκή διοίκηση, με αποτέλεσμα οι απόστολοι να υποστούν πολλά χτυπήματα, να φάνε πολύ ξύλο και να φυλακιστούν, για να δικαστούν και να οδηγηθούν πιθανότητα στο μαρτύριο, εάν άγγελος Κυρίου δεν τους έβγαζε από την φυλακή, δείχνοντας την δύναμη του Θεού.
«Πληγάς επιθέντες». Ο λόγος του Χριστού ότι αν Εκείνον τον εδίωξαν και όσους Τον ακολουθήσουν θα τους διώξουν έχει ισχύ στους αποστόλους, αλλά και σε κάθε χριστιανό, όπως και στους καιρούς μας. Μπορεί αρκετοί εξ ημών και επίσημα χείλη να λένε ότι η Εκκλησία δεν υφίσταται διωγμό. Δεν θέλουν, για λόγους αβρότητας ή για να μην προκαλούν ή για να μην διασπάσουν μια επιφανειακή ενότητα, παραθεωρώντας ότι ο Χριστός δεν ήρθε για να φέρει ειρήνη αλλά μάχαιρα στην κοσμική νοοτροπία, να παραδεχτούν ότι οι πιστοί υφίστανται πληγές στους καιρούς μας. Η κυριότερη πληγή είναι η άρνηση της Ανάστασης του Χριστού. Η άρνηση δηλαδή της πραγματικής Του φύσης, που είναι η Θεανθρώπινη. Από κει ξεκινούν όλα. Αν πιστεύουμε σε έναν Άνθρωπο, όσο σπουδαίος κι αν είναι αυτός, όλα όσα μας έχει αφήσει είναι γήινα, χωμάτινα, συμβολικά. Γιατί να μην αμφισβητηθεί τότε η θεία κοινωνία; Αν πιστεύουμε σε έναν Άνθρωπο, τότε μπορούμε να μετατρέψουμε την πίστη σε θρησκεία, χρήσιμη ως ένα μεταφυσικό όραμα ή ως μια κοινωνική ανακούφιση στους πάσχοντες και μη έχοντες, όχι όμως ως σωτηρία και αιώνια ζωή. Με μια ιδέα ξεμπερδεύεις εύκολα, αντιτάσσοντας μιαν άλλη, που μπορεί να είναι πιο ελκυστική, αφού τα πάντα είναι θέμα αριθμών, θέμα οπαδών. Αν πιστεύουμε σε έναν Άνθρωπο, τότε δεν χρειάζεται η ασκητικότητα, η εγκράτεια, η σωφροσύνη, το μέτρο όχι ως φιλοσοφικές αντιλήψεις, αλλά ως υπακοή σε εντολές και την ίδια στιγμή ως κάθαρση καρδιάς για να δεχτούμε εντός μας Αυτόν που αγαπούμε, ο Οποίος υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρχει!
«Πληγάς επιθέντες». Κάθε εποχή οι άνθρωποι που δεν πιστεύουν στην Ανάσταση του Χριστού, που δεν Τον αποδέχονται ως Θεάνθρωπο, αρνούνται το θαύμα. Βλέπουν μπροστά στα μάτια τους την δύναμη που ο Θεάνθρωπος δίνει στους αγίους Του. Την σοφία. Την αγάπη. Την αντοχή. Την θυσία είτε του αίματος είτε της συνειδήσεως για χάρη Του. Και ενώ βλέπουν, δεν βλέπουν. Και ενώ ακούνε, δεν ακούνε. τυφλωμένοι από το «εγώ» τους, όπως κι αν αυτό εκφράζεται, δεν έχουν ούτε την καλοπροαίρετη στάση να μείνουν με σεβασμό μπροστά σε ό,τι δεν μπορούν να ερμηνεύσουν λογικά, αλλά απορρίπτουν με την ειρωνεία, την επιθετικότητα, την κακία κάποτε, τον πόνο γι ’αυτούς όσων αγαπούν, όσων προσεύχονται, όσων θα ήθελαν να έλθουν σε επίγνωση αληθείας και να σωθούν. Είναι χαρακτηριστικές οι εικόνες από τα συναξάρια των αγίων κάθε εποχής. Μπροστά στο μαρτύριο οι άγιοι να προσεύχονται και για τους διώκτες τους κι εκείνοι ασυγκίνητοι να παρακολουθούν τα μαρτύρια και να επιμένουν αμετανόητοι. Ίσως αυτή να είναι η μεγαλύτερη πληγή για τους χριστιανούς. Οι άνθρωποι να αρνούνται την αγάπη, είτε διαστρέφοντας το περιεχόμενό της, είτε προσπερνώντας την επιδεικτικά είτε θεωρώντας την επικίνδυνη.
«Πληγάς επιθέντες». Η άρνηση της πορείας της Εκκλησίας, η ταύτισή της με συμφέροντα και με την ηγεσία της, ο φόβος για την κρίση της αμαρτίας από τον λόγο του Θεού, ο φόβος για τον έλεγχο της συνειδήσεως κάνει τους ανθρώπους να αρνούνται την Εκκλησία ως σώμα Χριστού, ως κοινότητα ανθρώπων που θέλουν να κοινωνούν το σώμα και το αίμα του Χριστού, να έχουν κοινή πορεία, να ακούνε το Ευαγγέλιο, να κάνουν υπομονή και να θέλουν να αντέχουν, να μετανοούν για τα λάθη τους. Ο κόσμος έχει προτεραιότητα τον εαυτό και τους λίγους οικείους. Η Εκκλησία είναι κοινότητα ανθρώπων που καταθέτουν στο όνομα της αγάπης το εγώ τους σε ένα «Εμείς» αγιότητας και ανάστασης, εμπιστοσύνης στον Θεό και όχι στους ανθρώπους, ενώ, την ίδια στιγμή, διασώζουν ένα πολιτισμό μακραίωνο ο οποίος δεν θα υπήρχε χωρίς τον Χριστό. Η Εκκλησία δίνει ταυτότητα στους ανθρώπους. Εισάγοντας και ευνοώντας άλλες ταυτότητες, δεν χρειάζεται η επίσημη κήρυξη διωγμού. Χτίζεις καινούργιο οικοδόμημα, εξομοιώνεις το καινούργιο με το παλιό, καθιστάς το καινούργιο ελκυστικό διότι απευθύνεται στις επιθυμίες, στην ευχαρίστηση, στο χτίσιμο πλειοψηφίας, στην ολιγοπιστία δηλαδή, αφαιρείς από τους ανθρώπους την παρηγοριά της ανάστασης και αφήνεις τον οίκο του Θεού έρημο.
Η αμφισβήτηση της πίστης είναι στοιχείο απαρχής! Η πίστη στην Ανάσταση, αλλά και η αίσθηση ότι η Εκκλησία ουδέποτε θα πάψει να είναι καινή κτίσις, το καινούργιο της αγάπης, της ελπίδας, της υπέρβασης κάθε μικρότητας είναι ο λόγος που θα συνεχίσει να μας εμπνέει και να μας οδηγεί στον Χριστό. Σημάδι του καινούργιου είναι η μετοχή μας στην Θεία Ευχαριστία. Στο μυστήριο των μυστηρίων, στο θαύμα των θαυμάτων, το οποίο γίνεται Χριστός, τα πάντα τοις πάσι. Στην συνάντηση των προσώπων. Στην προσευχή και την ψαλμωδία, όπως στην φυλακή των Φιλίππων. Και τα δεσμά θα πέφτουν, οι πληγές θα θεραπεύονται και η ελευθερία της ανάστασης και της αγάπης θα δίδεται!
Χριστός Ανέστη!
Του Τυφλού
