«Παιδίον νέον» αναφέρει ο υμνογράφος για τον γεννηθέντα Χριστό. Διπλή η έννοια. Νέο διότι όταν ένας άνθρωπος εμφανίζεται στον κόσμο είναι νέος, καινούργιος. Όμως στο πρόσωπο του Χριστού συναντούμε μοναδικότητες. Είναι η πρώτη και η τελευταία φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας που ο Θεός γεννιέται ενωμένος με την ανθρώπινη φύση. Στον Θεό προστίθεται η δική μας φύση. Στον άνθρωπο προστίθεται η θεία φύση και επομένως είναι ένα πρόσωπο μοναδικά νέο. Ο Χριστός δεν θα γεράσει, θα παραμείνει νέος ως προς την ανθρώπινη φύση Του για πάντα, διότι θα σταυρωθεί, θα πεθάνει και θα αναστηθεί στην ακμή της νεότητός Του. Και αυτήν την ακμάζουσα νεότητα θα φέρει στους αιώνες ως φύση Του. Το νεανικό Του σώμα θα μας δίδεται ως άρτος ζωής. Και στην κοινωνία με τον Ίδιο θα μας καλεί η Εκκλησία, για να ανακαινιζόμαστε, να γινόμαστε κι εμείς νέοι!
«Παιδίον νέον» ο Χριστός. Είναι η αφετηρία ανακαίνισης της παγκόσμιας ιστορίας. Διότι μόνο ένα παιδί μπορεί να κάνει τον κόσμο διαφορετικό, καινούργιο. Η καθαρότητα, η αγάπη, η εμπιστοσύνη, η αισιοδοξία, η χαρά που ένα παιδί φέρνει μαζί του αποτελεί το αντίδοτο στην γκρίνια, την μιζέρια, το άγχος του θανάτου, την ασχήμια της αμαρτίας, την ρυπαρότητα που οι σκέψεις, οι πράξεις και η νοοτροπία των μεγάλων φέρνουν μαζί τους. Ένα παιδί που χρειάζεται την αγάπη είναι μία πρόκληση σε όλους να βγάλουμε τον καλύτερο εαυτό μας, την τρυφερότητά μας. Και γινόμαστε καινούργιοι, ανακαινισμένοι όταν αγκαλιάζουμε ένα παιδί, όταν νιώθουμε ότι μας χρειάζεται, όταν η ψυχή μας μαλακώνει βλέποντάς του.
«Παιδίον νέον» ο Χριστός. Τον φοβήθηκαν οι ισχυροί του κόσμου, οι πολιτικά και θρησκευτικά αναίσθητοι, εγκλωβισμένοι στο εγώ και την θέση τους. Αυτοί που στην ζωή τους δυσκολεύτηκαν και συχνά αρνήθηκαν να αγαπήσουν άλλον πλην του εγώ τους, αυτοί που έμειναν με την αίσθηση ότι η προσωρινότητα της όποιας εξουσίας τους ήταν η μόνη ασφάλειά τους. Αυτοί αρνήθηκαν να ανακαινιστούν και κήρυξαν πόλεμο στο «παιδίον νέον». Πώς ν’ αντέξουν την παρουσία Του, όταν θα έπρεπε να κοιταχτούν μέσα τους και να δούνε ότι έκαναν τους εαυτούς τους μικρούς θεούς, την ηθική και πνευματική τους φτώχεια νόημα της ζωής τους, την απόφασή τους να μην αλλάξουν επιλογή οδύνης για τον πλησίον και τον κόσμο; Τον φοβήθηκαν όλοι όσοι κλείστηκαν και κλείνονται στην δική τους πραγματικότητα, στον δικό τους κόσμο, πιστεύοντας ότι δεν χρειάζονται λύτρωση, διότι ο θάνατος είναι το τέρμα και ότι «μια ζωή την έχουμε». Και αντί της φροντίδας, Τον εξόρισαν, Τον κατέστησαν πρόσφυγα, Τον έκαναν να κρυφτεί στην αλλότρια γη, αλλά δεν μπόρεσαν να σταματήσουν το φως που είναι!
«Παιδίον νέον» ο Χριστός. Η μεγάλη γιορτή, η γενέθλιος ημέρα της ανθρωπότητας, είναι μία πρόσκληση σε όλους μας, στην θαλπωρή της οικογενειακής μας στέγης, στα λίγα ή πολλά αγαθά που έχουμε μπροστά μας, στα έθιμα που τηρούμε, στις διακοπές μας, να αφεθούμε στο παιδικό Του πρόσωπο. Στον αναπεσόντα που δείχνει ότι κοιμάται, όπως όλα τα παιδιά, αλλά που έχει τα μάτια ανοιχτά για να μας συνεγείρει από τον ύπνο της απουσίας νοήματος, της έλλειψης προτεραιότητας της αγάπης, της απόστασης από την Εκκλησία και τον πλησίον. Ας πάρουμε την νιότη Του και ας γίνει η γιορτή καινούργια αρχή!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»
στο φύλλο της Τρίτης 24 Δεκεμβρίου 2019
