Η Ανάσταση του Χριστού είναι το σημείο εκείνο που δείχνει ότι για την πίστη ο θάνατος έχει συντριβεί, έχει πατηθεί, ότι όλα έχουν γίνει «καινά»!
Ο κόσμος μας δημιουργήθηκε από τον Θεό σε έξι ημέρες. Τελευταίος εποιήθη ο άνθρωπος, το κατεξοχήν αγαπημένο του Θεού ον. Ο Θεός την έβδομη ημέρα αναπαύθηκε, βλέποντας ότι ο κόσμος ήταν καλός λίαν. Ο Χριστός, στον ταλαιπωρημένο από την αμαρτία κόσμο του Θεού, δημιουργεί ξανά με την επίγεια ζωή Του, το κήρυγμά Του, την αγάπη, την προσφορά Του και τελικά την Θυσία Του τις προϋποθέσεις για μια μεταμορφωμένη ζωή. Την έβδομη ημέρα της δικής Του Μεγάλης Εβδομάδας θα σαββατίσει ως προς την σάρκα Του, θα αφήσει το σώμα Του να ξεκουραστεί, παραδομένο στον θάνατο μα όχι στη φθορά! Η ψυχή Του θα κατέλθει στον Άδη και θα κηρύξει την Ανάσταση, την επαναφορά του κόσμου, των ζώντων και των νεκρών, στην αγκαλιά του Θεού, καθιστώντας την Δημιουργία και πάλι "καλή λίαν". Και με την Ανάσταση, λίαν πρωί της μιας Σαββάτων, θα σηματοδοτήσει το ξεκίνημα του μεταμορφωμένου από την φθορά κόσμου, της συντριβής του θανάτου και του παγγέλαστου Άδη!
Αν η Εκκλησία κομίζει μήνυμα στον άνθρωπο και τον κόσμο, αυτό έγκειται στην συντριβή του θανάτου. Αυτός είναι ο έσχατος εχθρός μας, η αλυσίδα που κρατά την ζωή μας δεμένη στην απουσία του Θεού, το πλέον ακατανόητο γεγονός! Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με την λογική του στο ερώτημα "γιατί πεθαίνουμε;" Όλα τα φιλοσοφικά και θρησκευτικά συστήματα που προσπαθούν να δώσουν την δικαίωση στους πιστούς τους, δεν μπορούν να ερμηνεύσουν πειστικά την οδό του θανάτου. Και είναι θάνατος όχι μόνο το βιολογικό τέρμα του ανθρώπου, αλλά και κάθε τι που φθείρει το σώμα και την ψυχή, το κακό, η ακόρεστη ικανοποίηση των επιθυμιών, το άγχος, η αρρώστια! Θάνατος, κυρίως, είναι η απομάκρυνση από το Θεό! Είναι η απώλεια κάθε ελπίδας για αιωνιότητα. Θάνατος είναι όταν κανείς δεν αγαπά! Θάνατος είναι η μοναξιά και η ιδιορρυθμία! Είναι κάθε απώλεια νοήματος και δίψας για τη ζωή!
Ο Χριστός της Εκκλησίας μάς διδάσκει τον τρόπο νίκης εναντίον του θανάτου! Αυτός είναι η Ανάσταση και η Ζωή. Γιατί η ζωή που προτείνει, δεν είναι θεωρία, αλλά κοινωνία με το πρόσωπό Του, μ’ Αυτόν που είναι η Ανάσταση και η Ζωή. Διά της αγάπης προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο ανοιγόμαστε στην οδό της πνευματικής πάλης, στο ξεπέρασμα του εγώ, στην χαρά της αγιότητας!
Αν στις μέρες μας το μήνυμα της Εκκλησίας έχει μετατραπεί σε κήρυγμα, ηθικολογία, ιδεολογία, γι' αυτό φταίμε όλοι όσοι δεν ζούμε την Ανάσταση! Και το μήνυμα δεν είναι μόνο ο λόγος και η μελωδία του «Χριστός Ανέστη»! Είναι το ξεκίνημα μιας άλλης βιοτής, στην οποία, ενώ τα πάντα φαίνεται να συνεχίζουν την πορεία τους εν χρόνω, στην πράξη οδηγούν σε μία κοινωνία που ο χρόνος δεν έχει δύναμη. Που ακόμη κι αν το σώμα μας καταποθεί από τον θάνατο, εντούτοις πρώτα η ψυχή μας και μετά ολόκληρος ο άνθρωπος στην ανάσταση των νεκρών θα ζήσουμε την κοινωνία με τον Νικητή του Θανάτου. Το ξεπέρασμα του θανάτου προϋποθέτει πίστη, αγάπη, συγχώρεση! Η επιλογή είναι δική μας!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»
στο φύλλο της Τετάρτης 1ης Μαΐου 2019
