Οι επερχόμενες Ευρωεκλογές στην πατρίδα μας έχουν εκφυλισθεί σε μία μεγάλη δημοσκόπηση με θέμα την εσωτερική πολιτική σκηνή. Απόλυτη η ευθύνη των κομμάτων, τα οποία ουδέποτε σχεδόν παρουσίασαν ολοκληρωμένες προτάσεις για το τι ζητά η Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν ενημέρωσαν στα σοβαρά τον λαό μας για τα προβλήματα του δυτικού κόσμου στον οποίο ανήκουμε, αλλά πάντοτε αντιμετώπιζαν την Ευρώπη σαν την μεγάλη αγελάδα από την οποία αρμέγαμε και αρμέγουμε για να βελτιώσουμε την οικονομική μας κατάσταση, να λύσουμε εσωτερικά προβλήματα, χωρίς να βλέπουμε τι πραγματικά μπορεί να γίνει η Ευρώπη για μας.
Στον εκκλησιαστικό χώρο η Ευρώπη είναι στην καλύτερη περίπτωση χρηματοδότης για έργα υποδομών, συνήθως όμως αντιμετωπίζεται ως πηγή του κακού. Δαιμονοποιείται ως η αιτία που διανοούμενοι, πολιτικοί και άλλοι ιδεολόγοι βάλουν εναντίον της ταυτότητάς μας, ενώ νωπές είναι στους μεγαλύτερους οι αναμνήσεις ταύτισης της Ευρώπης με τον Αντίχριστο. Το δημοψήφισμα του 2015 ήταν η ευκαιρία για πολλούς πιστούς να βγάλουν το μένος τους για το πλαστικό χρήμα, για την έκλυση των ηθών, για την αθεΐα, για την λαθρομετανάστευση, στοιχεία έντονου ευρωσκεπτικισμού.
Το ερώτημα όμως είναι εάν νοείται το μέλλον μας εκτός Ευρώπης;
Η απάντηση ρεαλιστικά είναι ΟΧΙ. Αντί λοιπόν να ονειρευόμαστε απομονωτισμούς, αντί να βγάζουμε πύρινα κηρύγματα εναντίον της Δύσης, καλό θα ήταν να προσγειωθούμε και να δούμε ποια στοιχεία της δικής μας ταυτότητας και ποια ποιότητα παιδείας, πολιτισμού, πολιτικής, θρησκευτικότητας θα μπορούσε να συμβάλει ώστε οι νέοι μας να πηγαίνουν στην Ευρώπη, αλλά και να την βλέπουν όχι ως ζητιάνοι, αλλά ως ισότιμοι συνομιλητές, με επίγνωση του ποιοι είμαστε και πώς μπορούμε να διαλεχθούμε σ’ αυτήν.
Σε μια Ευρώπη στην οποία η συζήτηση ξεκινά από τον οικονομοκεντρισμό ο Έλληνας μπορεί να μεταθέσει το πεδίο στην ποιότητα ζωής. Να καταθέσει το ενδιαφέρον για την φιλοσοφία, την ιατρική, την παιδεία, τις φυσικές και ανθρωπιστικές επιστήμες με σκοπό να κατατεθούν προτάσεις ζωής με γνώμονα τον Θεό και τον άνθρωπο. Και αυτό όχι μόνο σε θεωρητικό επίπεδο, αλλά με έμπρακτο παράδειγμα βίωσης τις κοινότητες, κυρίως της Εκκλησίας. Μέσα στην απλοϊκότητα, πολλές φορές, της αγάπης, σώζονται άνθρωποι από την φτώχεια, τον κοινωνικό αποκλεισμό, την αμορφωσιά, την μοναξιά, την αρρώστια και τον θάνατο. Αυτό γίνεται διότι η πίστη μας είναι κομιστής ήθους, απαραίτητου για να γίνει η Ευρώπη κόσμος αλληλεγγύης.
Ας φανταστούμε πολιτικούς μας οι οποίοι να πηγαίνουν στο Ευρωκοινοβούλιο και να μιλούν για νόημα ζωής, πέρα από νούμερα και στατιστικές ή απαιτήσεις για οικονομική ενίσχυση. Ας φανταστούμε ένα ελληνικό κράτος και μία Ορθόδοξη Εκκλησία που να εμπνέουν και ιδιώτες χορηγούς να οργανώνουν κατασκηνώσεις για μαθητές σχολείων της Ευρώπης, στις οποίες να μαθαίνουν όχι μόνο την γλώσσα μας, αλλά και στοιχεία του ήθους της παράδοσής μας. Να ψυχαγωγούνται με την μουσική και τους χορούς που ενώνουν εν αγάπη και αφήνοντας στην άκρη την φιληδονία. Να φέρνουν επιστήμονες για συνέδρια πάνω στους Πατέρες της Εκκλησίας, που να αναζητούν ρίζες στην ιστορία και τον πολιτισμό της ανταλλαγής, της συνύπαρξης και της κοινωνίας και όχι του Ζορμπά και του μουσακά.
Αντί να φοβόμαστε, αντί να κλεινόμαστε, ας ξεκινήσουμε τουλάχιστον στην Εκκλησία να δείξουμε και να ζήσουμε ταυτότητα διαλόγου και αγάπης. Ας μην απέχουμε από τις ευρωπαϊκές διαδικασίες. Ας τις συνδιαμορφώσουμε!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»
στο φύλλο της Τετάρτης 15 Μαΐου 2019 
