Μοναδική η ομορφιά της εκκλησιαστικής ποίησης! "Εσύ είσαι ο καρπός μου, εσύ είσαι η ζωή μου", λέει η Παναγία στον Χριστό, σύμφωνα με τον ποιητή του Οίκου του Όρθρου της 26ης Δεκεμβρίου, στον οποίο πρωταγωνοστεί η Υπεραγία Θεοτόκος. Την δεύτερη ημέρα κάθε μεγάλης γιορτής θυμόμαστε το πρόσωπο εκείνο που υπήρξε συμπρωταγωνιστής. Ανήμερα γιορτάζουμε και θυμόμαστε τον Θεάνθρωπο και όσα έκανε για μας. Την δεύτερη μέρα γιορτάζουμε τον άνθρωπο που μας δείχνει τα όριά μας, τα οποία φτάνουν στην συνάντηση με τον Θεάνθρωπο και γίνονται πηγή μίμησης και αγιότητας. Πουθενά αλλού δεν καταξιώνεται ο άνθρωπος, παρά μόνο στην πίστη. Ο πολιτισμός τον κάνει θεό, ενώ ο χρόνος τον προσγειώνει. Ο Χριστός τον παίρνει από το χέρι, βλέπει την προαίρεσή του και τον κάνει θεό κατά χάριν, πέρα από τον χρόνο!
Η Παναγία λέει το καταπληκτικό: "Εσύ είσαι ο καρπός μου", σε γέννησα, βγήκες από μένα, συγκατένευσες και προσέλαβες σάρκα και ύπαρξη από το αμπέλι μου. Έγινες το σταφύλι που δίνει χαρά σε όλη την ανθρωπότητα.
"Μα εσύ είσαι η ζωή μου". Ξέρω ότι ενώ σε γέννησα, εσύ μου δίνεις ζωή πέρα από την ζωή του παρόντος. Και δεν μου δίνεις μόνο. Είσαι η ζωή μου, τα πάντα, το νόημα, η πορεία, η αλήθεια, η ανάσταση, η αιωνιότητα της αγάπης!
Αληθινή ποίηση! Μόνο το στόμα της Μάνας μπορεί να πει τέτοιο λόγο για το παιδί της, αλλά και το στόμα της Μάνας εκείνης που γνωρίζει ότι το παιδί της ανήκει σε όλη την ανθρωπότητα, γιατί γίνεται ζωή για όλους, κάθε εποχή!
Ο ποιητής! Πόσο ερωτευμένος με τον Θεό θα έπρεπε να είναι για να βάλει τέτοιον λόγο στο στόμα της Παναγίας!
Εμείς;
π. Θ.
Το πλήρες κείμενο:
Τὸν ἀγεώργητον βότρυν βλαστήσασα, ἡ μυστικὴ ἄμπελος ὡς ἐπὶ κλάδων, ἀγκάλαις ἐβάσταζε, καὶ ἔλεγε. Σὺ εἶ καρπός μου, σὺ εἶ ἡ ζωή μου. Ἀφ' οὗ ἔγνων, ὅτι καὶ ὃ ἤμην εἰμί, σύ μου Θεός· τὴν γὰρ σφραγῖδα τῆς Παρθενίας μου ὁρῶσα ἀκατάλυτον, κηρύττω σε ἄτρεπτον Λόγον, σάρκα γενόμενον. Οὐκ οἶδα σποράν, οἶδά σε λύτην τῆς φθορᾶς· Ἁγνὴ γὰρ εἰμι, σοῦ προελθόντος ἐξ ἐμοῦ· ὡς γὰρ εὗρες, ἔλιπες μήτραν ἐμήν. Διὰ τοῦτο συγχορεύει πᾶσα κτίσις βοῶσά μοι· Χαῖρε ἡ Κεχαριτωμένη.
