Ένας Άγιος αλλάζει την ιστορία της Ευρώπης. Μ’ αυτόν στο πλευρό τους οι υπερασπιστές ενός τόπου νικούνε έναν στρατό και έναν στόλο ο οποίος δεν φοβόταν ούτε ουρανό ούτε γη. Δεν είναι μόνο ότι η πνοή του Αγίου γίνεται καταιγίδα που τρομάζει και βουλιάζει. Είναι το αίσθημα ότι αυτοί που πιστεύουν, δεν είναι μόνοι τους. Με τον Άγιο κάνουν πράξη το αδύνατο.
Συχνά η ιστορία των Ελλήνων μοιάζει να επιβεβαιώνει το «τα αδύνατα τοις ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ». Δεν είναι ένα παιχνίδι περιούσιου λαού. Τίποτε δεν δίνεται μαγικά. Είναι ότι ακόμη και στις ήττες μας παλεύαμε γιατί δεν αισθανόμασταν μόνοι μας.
Σήμερα τους Αγίους τους θέλουμε για τον εαυτό μας. Χωρίς να έχει εκλείψει το αίσθημα ότι το πέλαγος των θαυμάτων δεν είναι μόνο για το άτομο, αλλά ξεκινά από το σύνολο, από το σώμα από την Εκκλησία, οι πολλοί έχουν νικηθεί από την απαίτηση των καιρών: υπάρχω πρώτα για μένα. Γι’ αυτό και όταν λιτανεύουμε την χάρη του Αγίου μας, διασώζουμε, συνειδητά ή ανεπίγνωστα, το αδύνατο. Το αδιανόητο. Αυτό που υπερβαίνει το εγώ.
Μη μας ξεχνάς, Άγιέ μας Σπυρίδωνα!
π. Θ.Μ.
