«Κύριε, σε αναζήτησα παντού:
στις δόξες της γης και τ’ ουρανού, στο μεγαλείο των μητροπόλεων, στων εποχών τα
σταυροδρόμια- κι εσύ περνούσες ταπεινά
κι αθόρυβα στον πιο ακαθόριστο, τη νύχτα, ρεμβασμό μου» (Τάσος Λειβαδίτης)
Είμαστε
άνθρωποι. Θέλουμε να το λέμε ως δικαιολογία και να το πιστέψουμε. Για τα λάθη
και τα πάθη μας. Για τις επιθυμίες μας που κάνουμε ό,τι μπορούμε για να
εκπληρώσουμε, ακόμη κι αν πληγώνουν. Για τις κρίσεις μας για τους άλλους. Για
τα μικροσυμφέροντά μας. Για τον σκοτισμό του νου μας. Ψηλώνει ο νους μας. Ου βουλόμεθα συνιέναι.
Μικροί Ιούδες. Δικαιολογούμε τα πάντα και, ακόμη κι αν
καταλαβαίνουμε, δεν θέλουμε το βήμα της
ταπείνωσης. Το δάκρυ. Το ελέησον. Μας
φταίνε οι άλλοι. Πετάμε τα αργύρια με τα
οποία εξαγοράσαμε την αποδοχή, την θέση, την ικανοποίηση των επιθυμιών μας
αισθανθήκαμε πιο σπουδαίοι από Εκείνον που μας έδωσε την ζωή και το νόημα της
ζωής, και αποφασίζουμε να ξεφύγουμε από την αγάπη Του για πάντα. Έτσι
νομίζουμε.
Υπάρχουμε όμως κι εμείς, όσοι μέσα
στην θλίψη της μοναξιάς, στο αίσθημα ότι πικράναμε, στην ματαιωμένη αγάπη για
αλήθεια και ζωή, στον πουλημένο εαυτό μας για μια χούφτα προσοχή, για μια κάμαρη
κι ένα πιάτο φαγητό, κάποτε και για την άνεση να έχουμε όσα θέλουμε, που
ανεχτήκαμε να μας κοιτάζουν με λαχτάρα και περιφρόνηση όσοι μπορούν να μας εξασφαλίσουν,
στην καρδιά μας δεν νικηθήκαμε. Βρήκαμε το λίγο φως στον ακαθόριστο ρεμβασμό
μας, στο άνοιγμα στην αγάπη Του από την οποία δεν θελήσαμε να ξεφύγουμε. Και
πουλήσαμε ό,τι το σκοτάδι μας έδωσε, για ένα δάκρυ, για ένα ελέησον, χωρίς να
μας φταίνε οι άλλοι, και αγοράσαμε μία φιάλη άρωμα, βγαλμένο από την χαραμάδα
της καρδιάς μας που Τον εμπιστεύτηκε.
Λέμε ναι στον Μόνο που μας
καταλαβαίνει.
Κέρκυρα, Μεγάλη Τετάρτη
4 Απριλίου 2018
