Τι κάνει ένα νέο παλικάρι, στολισμένο με την ομορφιά της άνοιξης να μην
λογαριάζει κάθε χαρά του κόσμου ούτε τους χυμούς της ζωής μέσα του, αλλά να
πάει κόντρα στον τύραννο που του ζητά να ανταλλάξει την ελευθερία της πίστης
του με δόξα, δύναμη, πλούτο, γυναίκα;
Τι το κάνει να μπει στον ασβέστη, να νιώσει τις άκρες από τις λόγχες
στο κορμί του, τα μαχαίρια του τροχού, τη γεύση του δηλητήριου, την
αποδοκιμασία των πολλών;
Τι το κάνει οδηγό στους στρατιώτες, στην αυτοκράτειρα, σε φίλους και
εχθρούς;
Τι το κάνει να ανασταίνει από την κόλαση τριακοσίων χρόνων τον νεκρό
ειδωλολάτρη, αλλά και το βόδι του χωρικού, να γλιτώνει την βασιλοπούλα από τον
θάνατο του φιδιού και το ίδιο τελικά να δίνει την ζωή του, χωρίς να μπορεί να
χαρεί τις νίκες του;
Δεν είναι τι. Είναι ΤΙΣ. Δεν είναι ιδέα. Είναι ΠΡΟΣΩΠΟ.
Είναι ο Θεός της Ανάστασης και της Αγάπης.
Μας ελέγχει στους καιρούς μας το παλικάρι. Όχι μόνο για όσα δεν
κάνουμε, αλλά και για όσα δεν θα περνούσαν από τον νου μας ότι θα μπορούσαμε να
κάνουμε.
Γιατί και μέσα στην Εκκλησία ακόμη το «τι;» ψάχνουμε.
Άγιε, βοήθησέ μας να βρούμε Αυτόν που εσύ συνάντησες στην κρυφή σου
μαθητεία κοντά στην μάνα που ο άντρας της δεν πίστευε. Αυτόν που σε έκανε να
απαρνηθείς τον εαυτό σου, χωρίς να πάψεις να είσαι ο εαυτός σου. Αυτόν που σε
έκανε ΑΓΑΠΗ. Αυτόν που το να Τον συναντήσουμε και να αφεθούμε στον τρόπο Του
μας μοιάζει αδιανόητο. Γιατί να πάμε κόντρα στο ρεύμα;
Άγιε, δος μας λίγη από την πίστη
σου.
π. Θ.
Κέρκυρα, 23 Απριλίου 2018
