Όταν διαβάζουμε για ένα θαύμα στο Ευαγγέλιο ή στη ζωή των Αγίων μας, εύλογα ερωτήματα ανακύπτουν: άλλαξε η ζωή των ανθρώπων που το έζησαν; ήρθαν άραγε πιο κοντά στον Θεό; αυξήθηκε η πίστη τους; έζησαν σύμφωνα με το Ευαγγέλιο και τον τρόπο των Αγίων; μήπως το θαύμα αποτέλεσε ένα περιστατικό που έγινε μία χαμένη ευκαιρία; Συνήθως μένουμε στην δύναμη του Χριστού και την χάρη που οι Άγιοί μας έχουν πάρει από τον Θεό και την πίστη τους σ’ Αυτόν. Μένουμε στο γεγονός του θαύματος καθαυτό. Χαιρόμαστε. Εξετάζουμε τις προϋποθέσεις για να γίνει. Σκεφτόμαστε την μίμηση που καλούμαστε να δείξουμε στα πρόσωπα εκείνων που έλαβαν το ποθούμενο. Δεν μας είναι όμως τόσο εύκολο, παγωμένοι στην στιγμή, να δούμε και να εξετάσουμε την συνέχεια της ζωής τους. Ίσως επειδή τόσο το Ευαγγέλιο όσο και τα συναξάρια των Αγίων δεν αποτελούν κείμενα που αφηγούνται τις ιστορίες όσων συνάντησαν τον Χριστό και τους Αγίους γιατί θέλουν να μας βάλουν στην θέση τους. Να μας βοηθήσουν να καταλάβουμε ότι όλες οι εκδοχές της ζωής είναι ανοιχτές για όποιον έλαβε την ευεργεσία να συναντήσει και να γνωρίσει τόσο τον Χριστό όσο και τους Αγίους.
Όμως ο λόγος του Χριστού είναι ξεκάθαρος για όσους έχουν λάβει την ευεργεσία του θαύματος με οποιονδήποτε τρόπο: «Ίδε υγιής γέγονας. Μηκέτι αμάρτανε, ίνα μη χείρον σοι τι γένηται» (Ιωάν. 5, 14). «Βλέπεις, έχεις γίνει καλά. Από δω και πέρα μην αμαρτάνεις, για να μην πάθεις τίποτα χειρότερο». Ο παράλυτος της Βηθεσδά, γιατί σ’ αυτόν απευθύνεται ο λόγος του Κυρίου, επί τριανταοκτώ χρόνια ήταν κατάκοιτος στο κρεβάτι του, που ήταν ο τάφος του. Ο Χριστός, παρότι εκείνος δεν είχε καμία ελπίδα, θα τον αναστήσει. Η μόνη λέξη του Κυρίου θα είναι το «θέλεις;» (Ιωάν. 5,6). Θα τον βγάλει από τον τάφο του και θα του ξαναδώσει τόσο την δύναμη να σηκωθεί και να κρατά στους ώμους του το κρεβάτι του, όσο και την ευκαιρία να χτίσει μία καινούργια ζωή, παρότι η νεότητά του δεν θα μπορούσε να επανέλθει. Δεν βλέπει την ηλικία του παράλυτου ο Χριστός, δεν θεωρεί την υπόλοιπη ζωή του χαμένη. Ανασταίνοντάς τον όμως δεν σημαίνει ότι τον παραδίδει στην λήθη για όσα πέρασε και έζησε. Για το ότι δεν είχε άνθρωπο, αλλά παρέμενε μόνος του στην ζωή. Για το ότι και δεν αγάπησε και δεν αγαπήθηκε. Για το ότι αισθανόταν ανήμπορος να πάρει την ζωή στα χέρια του, όχι μόνο σωματικά, αλλά και ψυχικά. Για το ότι δεν εμπιστευόταν τον Θεό, ούτε είχε ελπίδα, αλλά από συνήθεια καθόταν δίπλα στην δεξαμενή της Βηθεσδά, μόνο και μόνο για να μην χάσει στο βάθος της ύπαρξής του εκείνο το «λες να τα καταφέρω να πέσω στο ταραγμένο νερό;». Για το ότι η νέκρωσή του δεν ήταν μόνο σωματική, αλλά, κυρίως πνευματική.
Αναρωτιόμαστε ποια ήταν η αμαρτία του παράλυτου για να υποφέρει τόσα χρόνια. Η στάση του αμέσως μετά το θαύμα, μας αφήνει να την καταλάβουμε. Όταν οι άρχοντες των Ιουδαίων τον καλούν για να τον επιπλήξουν, επειδή κουβάλησε το κρεβάτι του τη ημέρα του Σαββάτου, για την φαινομενική του άρνηση να τηρήσει την ιουδαϊκή τυπολατρία, ο πρώην παράλυτος σπεύδει να αποσείσει από τον εαυτό του οποιαδήποτε ευθύνη: «ο ποιήσας με υγιή, εκείνος μοι είπεν: άρον τον κράβατόν σου και περιπάτει». (Ιωάν. 5, 11). Δεν φταίω εγώ για το ότι δεν τήρησα τον νόμο. Εκείνος που με έκανε καλά, εκείνος μου είπε να σηκώσω το κρεβάτι μου κι εγώ τον άκουσα. Εκείνος φέρει την ευθύνη. Εκείνος είναι ο ισχυρός. Μην τα βάζετε μαζί μου. Υπάκουσα στην εντολή του, από τη στιγμή που με έκανε καλά. Και στις επίμονες ερωτήσεις των Ιουδαίων ποιος ήταν αυτός που τον γιάτρεψε, ο πρώην παράλυτος δεν ήξερε να πει. Στην χαρά του γιατί έγινε καλά, γιατί απέκτησε την σωματική δύναμη να μπορεί να κινείται και να σηκώνει τα βάρη του, να αρχίσει να ζει αναστημένος από την παραλυσία, δεν σκέφτηκε να μείνει και να ευχαριστήσει Αυτόν που τον γιάτρεψε. Αλλά και όταν ο Κύριος τον βρίσκει και τον προτρέπει να είναι προσεκτικός στην πορεία της ζωής του, για να μην τον βρει τίποτε χειρότερο, ο παράλυτος σπεύδει να δώσει πληροφορίες στους Ιουδαίους για την ταυτότητα του ιατρεύσαντος.
Διαβλέπουμε λοιπόν ότι ο παράλυτος δεν μπορεί να ζήσει ευχαριστιακά. Να δοξάσει τον Θεό για την ευλογία που παίρνει να νικήσει τον θάνατο και να αναστηθεί. Να μείνει κοντά στον Ευεργέτη του και να προσπαθήσει να χτίσει καινούργια πορεία μέσα από την σχέση μαζί Του. Ο πρώην παράλυτος είναι αγνώμων. Δεν μπορεί να αγαπήσει κάποιον άλλον εκτός από τον εαυτό του. Γι’ αυτό και σπεύδει να αποσείσει την ευθύνη για την παραβίαση του Σαββάτου. Αποδεικνύεται πειθήνιο όργανο της θρησκευτικής εξουσίας. Άνθρωπος που δεν κρίνει και δεν αποστομώνει όσους αμφισβητούν τον Ιησού, καθότι ο ίδιος έχει γευτεί το θαύμα, αλλά έτοιμος να συνταχθεί μαζί τους, για να μην χάσει την εύνοιά τους. Έτσι φαίνεται ότι η παραλυσία του σώματος ήταν το σωματικό σύμπτωμα της παραλυσίας της ψυχής, της καρδιάς. Της ανικανότητας να αγαπήσει, να εκτιμήσει, να μοιραστεί, να δοξάσει, να χαρεί αληθινά και να μοιραστεί την χαρά του. Να αναλάβει την ευθύνη να χτίσει καινούργια ζωή αγαπώντας. Και να ξεκινήσει αυτή την πορεία αποδεικνύοντας ότι πρωτίστως αγαπά Αυτόν που τον έκανε καλά.
Η Ανάσταση και η Αγιότητα που πηγάζουν από την σχέση με τον Χριστό είναι τα μεγαλύτερα θαύματα που βιώνουμε στην ζωή μας. Προϋποθέσεις για να τα οικειωθούμε είναι η πίστη και η αγάπη προς τον Χριστό, αλλά και η ευγνωμονούσα καρδιά. Αυτή που είναι έτοιμη να συγκινηθεί, όχι μόνο συναισθηματικά, αλλά να αναλάβει να κινηθεί σε μία νέα πορεία. Αγωνιζόμενη εναντίον της ιδιοτροπίας και της μιζέριας να τα περιμένει όλα έτοιμα από τους άλλους, ακόμη και να την αγαπήσουν. Έχοντας ελπίδα στον Θεό. Βλέποντας τα λάθη και τις αμαρτίες. Και έτοιμη να καταθέσει την μαρτυρία της αλήθειας σε οποιονδήποτε την αμφισβητεί. Τυπολάτρη, άθεο, αρνητή, μη αναστημένο, ουσιαστικά εξίσου παράλυτο! Για να έχει το θαύμα αυθεντική αξία μεταμόρφωσης και ελπίδας στην ζωή μας!
Κέρκυρα, 7 Μαΐου 2017
