ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ: ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ

Ο άνθρωπος που εισόρμησε πια στην απώτερη θλίψη
με δίχως έστω ένα τριαντάφυλλο
μ' εκείνα τ' ακατέργαστα στην ώχρα μεινεσμένα μάτια
στο μισοσκέπαστο ερημόκκλησο σέρνοντας
τη μεγάλη ανάπηρη σιωπή στο καροτσάκι της ομιλίας
ανέκαθεν ήξερε την άσωστη κατάσταση-: πως είμαστε
καθημαγμένοι ερασιτέχνες του Πραγματικού
μ' ένα μυστήριο που βεβηλώνει τη διάνοια διχάζοντας
πριν η δορά της θάλασσας σηκώσει το ανάστημα του Άδη.

(Νίκος Καρούζος, «Η έναστρη φωτεινότητα»)

Έρχεται ο Κύριος, εισορμεί στην απώτερη θλίψη της ζωής μας. Το να έχουμε πλαστεί για την αγάπη και να μην βρίσκουμε ούτε ένα τριαντάφυλλο να προσφέρουμε στον πλησίον μας, μην τυχόν και μοιραστούμε την ευωδία του μ’  αυτόν. Το να έχουμε πλαστεί για την ελευθερία κι εμείς να έχουμε κλειστεί στα πάθη, τη αμαρτία, το εγώ μας. Το να έχουμε πλαστεί για να επικοινωνούμε κι εμείς να διαλέγουμε μία μεγάλη ανάπηρη σιωπή, τόσο για μας όσο και για τους γύρω μας. Δεν προλαβαίνουμε. Μας νικά ο χρόνος. Ο τρόπος της ζωής, φορτωμένος πειρασμούς και προκλήσεις. Πέρα από το χαμόγελο. Πέρα από εκείνη την γλυκιά και παραπονεμένη ματιά του «Είμαι εδώ για σένα», ενώ εμείς φωνάζουμε «πρέπει να είσαι εσύ εδώ για μένα μόνο». Κι όμως εισορμεί στην θλίψη μας για να μάς δείξει ένα μυστήριο το οποίο βεβηλώνει την διάνοιά μας: την κάνει ανίσχυρη από παντοκρατούσα. Την μετατρέπει σε καρδιά, για να ξεπλύνει με το θαλασσινό αίμα τον Άδη που ζούμε. Είμαστε καθημαγμένοι εραστές του Πραγματικού. Μας καταπίνει ο ρεαλισμός. Το εδώ και τώρα. Και ο σταυρός ένα εμπόδιο. Για να μην πλησιάσουμε Εκείνον που θα μας δώσει την Ανάσταση. Έρχεται όμως και πάλι. Εισορμεί στην απώτερη θλίψη μας. Και μας λέει:  «Σταυρωμένος έστηκα επί την θύραν σου και κρούω. Άνοιξόν μοι»!

π. Θ.Μ.

11 Απριλίου 2017