Τα βράδια της Παρασκευής και του
Σαββάτου οι νέοι, έφηβοι, φοιτητές και η πλειοψηφία εκείνων που δεν έχουν ακόμη
παντρευτεί, διασκεδάζουν, ενίοτε μέχρι πρωίας. Σύγχρονοι τόποι, όπως νυχτερινά
κέντρα, μπαράκια και clubs, σύγχρονα ποτά, σύγχρονη μουσική, μοντέρνοι και παλιοί
χοροί, κάνουν τους νέους να ξεχνιούνται, να βγαίνουν έξω, να μη νιώθουν
μοναξιά, να φλερτάρουν ή, κάποτε, να σκοτώνουν τον χρόνο τους. Δε θεωρείται μάλιστα φυσιολογικό ένας νέος
άνθρωπος να μην έχει μια τέτοιου είδους ζωή, ακόμη κι αν η διασκέδασή του δεν
είναι έντονη, όταν περιορίζεται δηλαδή στον καφέ ή σε ένα ποτό και κουβέντα.
Αυτή η διασκέδαση εκφράζει την
εποχή του ατομοκεντρισμού ή της μικρής παρέας. Κάποτε είναι και κάλυψη της
επιθυμίας του νέου ανθρώπου να συναντηθεί, χωρίς να μοιραστεί. Και δεν εννοούμε σε σωματικό επίπεδο. Το
μοίρασμα γεμίζει εκείνον ο οποίος ζει τη συνάντησή του κυρίως με την ψυχή του.
Αυτόν που δε βλέπει μόνο εξωτερικά τους άλλους, αλλά ανοίγει την καρδιά του. Που
δε μένει στο ξόδεμα του χρόνου του για να μη νιώθει μόνος ή για να «περάσει
καλά», το σλόγκαν της εποχής μας, αλλά βρίσκει στην παρέα τη δυνατότητα να δει
τον εαυτό του, το πρόσωπό του. Κι αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς τον λόγο.
Η σύγχρονη διασκέδαση στην πράξη
αφήνει τον λόγο κατά μέρος. Είναι θορυβώδης, για να μη ακούγεται ο άλλος.
Συνήθως έχει την παθητικότητα της θέασης ή του ακροάματος, όχι όμως την
ποιότητα της έγνοιας για τον άλλο. Άγνωστοι μεταξύ αγνώστων οι περισσότεροι.
Στόχος η γνωριμία. Το σπάσιμο της μοναξιάς. Κάποτε επιτυγχάνεται. Συνήθως όχι.
ΟΙ γνωριμίες μιας βραδιάς κρύβουν το κενό. Δεν το γεμίζουν. Γιατί αυτοί που
συμμετέχουν, ελπίζουν αλλά δεν ξέρουν πώς...
Υπάρχουν και οι εναλλακτικοί
τρόποι διασκέδασης. Τραγουδιστές και μπάντες παρουσιάζουν προγράμματα. Τα
θέατρα οργανώνουν παραστάσεις που δεν έχουν στόχο τους την μαζική παρακολούθηση,
αλλά ένα κοινό νεανικό που σκέπτεται, αναζητά, πειραματίζεται. Αυτά στο κέντρο.
Στην επαρχία όμως τέτοιες επιλογές φαντάζουν πολυτέλεια. Το θηρίο της απρόσωπης
διασκέδασης καταπίνει ακόμη κι όσους θέλουν κάτι διαφορετικό.
Παντού όμως μπορούν να γεννηθούν
επιλογές, που να πηγάζουν από τη δίψα της καρδιάς για την προσωπική κοινωνία.
Χρειάζεται όμως τόλμη. Η κυριακάτικη θεία λειτουργία είναι ένας τέτοιος τρόπος
συνάντησης με τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Ο ναός μπορεί να γίνει, εκτός από
τόπος προσευχής και τόπος παρέας, κοινωνίας, οικογένειας. Αρκεί και οι
κληρικοί, αλλά και οι νέοι να σπάσουν τις αμοιβαίες προκαταλήψεις. Οι κληρικοί
ότι οι νέοι δε βλέπουν ότι η Εκκλησία μπορεί να γίνει ελκυστική, και να
εγκαινιάσουν έναν πιο προσωπικό τρόπο επικοινωνίας μαζί τους και την ίδια
στιγμή να προσφέρουν ευκαιρίες για λειτουργία μετά τη λειτουργία. Και οι νέοι
να κάνουν το βήμα να συμμετάσχουν με την παρέα τους ή, ακόμη και χωρίς αυτήν,
στη γιορτή που η ευχαριστιακή σύναξη της Εκκλησίας προσφέρει. Αλλά και άλλοι
τρόποι, όπως η καλλιέργεια του κλίματος της παρέας με μουσική, τραγούδι,
μαγείρεμα, συζήτηση για βιβλία, για ταινίες, για πολιτική, για θρησκεία, για
χαρές και λύπες, για τα κοινά ενδιαφέροντα μπορούν να γίνουν εναλλακτικοί
τρόποι διασκέδασης. Οι γονείς μπορούν να είναι η αρχή και το παράδειγμα!
δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ορθόδοξη Αλήθεια»,
φύλλο 4ης Νοεμβρίου 2015
