Έχει γνώμη η Εκκλησία για την ανάγκη του ανθρώπου και ιδίως του νέου να ξεκουραστεί, να αλλάξει παραστάσεις κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού; Η απάντηση στο ερώτημα θα πρέπει να συνοδευτεί από έναν προβληματισμό. Έχει καταφέρει η Εκκλησία να δείξει στους νέους τον τρόπο ζωής που η ίδια προτείνει και να τους βοηθήσει να καταλάβουν ότι με γνώμονα αυτόν μπορούν όλες οι περίοδοι της ζωής να έχουν κατεύθυνση και νόημα;
Βλέποντας την πορεία του κόσμου και της ζωής μας οι συντεταγμένες της απάντησης δύσκολα μπορούν να είναι αισιόδοξες. Οι πολλοί ακολουθούμε τον τρόπο ζωής, τον πολιτισμό ο οποίος προτείνει για το καλοκαίρι ό,τι και για το υπόλοιπο διάστημα του χρόνου: φυγή από την καθημερινότητα, διασκέδαση, καταχρήσεις, πρόσκαιρες σχέσεις. Ακόμη και τα ταξίδια περιλαμβάνουν ελάχιστα από την επαφή με τον τρόπο σκέψης, ζωής, πολιτισμού των άλλων τόπων και ανθρώπων. Αν παρακολουθήσουμε ένα πρόγραμμα ξενάγησης σε έναν αρχαιολογικό χώρο, θα το διαπιστώσουμε πολύ εύκολα. Δεσπόζει η ιστορική πλευρά, οι λεπτομέρειες των κτισμάτων ή της τέχνης τους, όχι όμως η γνωριμία με το ήθος των ανθρώπων που δημιούργησαν με τον τρόπο ζωής τους και το γιατί του.
Κι όμως, μπορούμε να δούμε τη ζωή διαφορετικά και το καλοκαίρι προσφέρεται, ιδίως στην πατρίδα μας. Μία βόλτα στα εκκλησάκια των νησιών. Η μετοχή μας στην Παράκληση του Δεκαπενταυγούστου. Ένα βιβλίο που να προβληματίζει. Η δυνατότητα παρέας και επικοινωνίας με τους δικούς μας. Το κλείσιμο της τηλεόρασης και του υπολογιστή και η άρνηση του συνεχούς check in στο Facebook, για να κρατούμε κάτι μόνο για μας, να γεμίσουμε από βιώματα τα οποία θα μας βοηθήσουν να έχουμε να δώσουμε το χειμώνα. Η ξεκούραση που αυξάνει τα χαμόγελα και μειώνει την ένταση. Κυρίως όμως η εξάσκηση του νου και της καρδιάς ώστε να μπορούμε να υποψιαστούμε σε όποιον τόπο και να βρεθούμε τι κάνει την ιστορία του, το χτες του και το τώρα του διαφορετικό.
Η Εκκλησία συνεχώς προτείνει τον τρόπο της αγάπης. Και η αγάπη δεν στρέφεται μόνο προς τους ανθρώπους ως πρόσωπα, αλλά και προς τις εκφάνσεις της δημιουργικότητάς τους, όπως και προς τη φύση, το τοπίο, τη ζωή. Αγάπη σημαίνει ευθύνη να αφήνουμε τους τόπους στους οποίους πηγαίνουμε καθαρούς και από σκουπίδια και από αμαρτίες. Σημαίνει δημιουργικότητα και άνοιγμα της καρδιάς. Σημαίνει συνάντηση με τον άλλο, δίψα για να μάθουμε ποιος είναι, ποια είναι η ταυτότητά του.
Αυτός ο τρόπος μπορεί να δώσει άλλο νόημα στο καλοκαίρι. Το life- style σύστημα προβάλλει για μίμηση και για είδηση τα πάρτυ των διάσημων, ένα καταναλωτικό ξόδεμα ποτών, μουσικής, χρημάτων, χρόνου, το άπλωμα των σωμάτων στις ακτές μόνο και μόνο για να τονιστεί το εξωτερικό κάλλος. Το ελληνικό καλοκαίρι όμως είναι μία καταπληκτική ευκαιρία να δούμε το εσωτερικό κάλλος του τοπίου, των ψυχών, της παράδοσης, της φύσης, αυτό το «ως εμεγαλύνθη τα έργα σου Κύριε» μέσα από το οποίο έρχεται η αναψυχή ολόκληρης της ύπαρξης. Ας δείξει η Εκκλησία σε νεώτερους και μεγαλύτερους με τον λόγο, τους ναούς της, τις κοινότητές της, την παράδοσή της ότι η περιήγηση και η αλλαγή τόπου δεν είναι τουρισμός, αλλά προσκύνημα στην ανάγκη για αλλαγή της καρδιάς!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
(δημοσιεύθηκε στο φύλλο Αυγούστου της εφημερίδας Ορθόδοξη Αλήθεια)
