Συνήθως
οι περισσότεροι άνθρωποι για να ακολουθήσουν ένα πρόσωπο, μία ιδέα ή μία στάση
ζωής, ακόμη και μία ομάδα, είτε πολιτική, είτε κοινωνική, είτε θρησκευτική,
είτε αθλητική, ελκύονται από κάποιες υποσχέσεις αυτής της ομάδας ή αυτών των
προσώπων. Οι υποσχέσεις έχουν να κάνουν
άλλοτε με το συμφέρον, άλλοτε με τις ανάγκες και άλλοτε με τις ιδέες και τις
προσδοκίες των όσων καλούνται να ακολουθήσουν. Το συμφέρον είναι άμεσα
υλοποιήσιμο. Ακολουθούμε αυτούς που μας υπόσχονται ότι θα εκπληρώσουν τις
επιθυμίες μας, αυτούς που θα μας βοηθήσουν να περάσουμε καλύτερα στη ζωή μας,
που θα μας βοηθήσουν να αναδειχθούμε, να γίνουμε επιτυχημένοι. Εξίσου
υλοποιήσιμη είναι και η εκπλήρωση των αναγκών μας. Οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη
της τροφής και της επιβίωσης, αλλά και της καταξίωσης και της αποδοχής και της
αγάπης, αλλά και της εξουσίας. Τέλος, υπάρχει και η εκπλήρωση των προσδοκιών.
Αυτές συνήθως πηγάζουν και από τις ιδέες. Ακολουθούμε πρόσωπα τα οποία
υπόσχονται ότι θα πραγματοποιήσουν ιδέες και νοοτροπίες για ευρύτερους
μετασχηματισμούς σε επίπεδο κοινωνίας και ζωής, που θα βοηθήσουν τον κόσμο και
επομένως και εμάς να ζήσουμε διαφορετικά, με βάση κριτήρια και αξίες. Γι’ αυτό
το λόγο και οι άνθρωποι δεν είμαστε πάντοτε σταθεροί σε όσους ακολουθούμε. Τους
δοκιμάζουμε όσον αφορά την αξιοπιστία και την συνέπεια στα όσα διακηρύττουν και
στα όσα πράττουν. Στεκόμαστε δύσπιστοι έναντί τους και εύκολα μεταβάλουμε
προτιμήσεις, γιατί διαπιστώνουμε πως δεν εκπληρώνουν είτε γιατί δεν θέλουν είτε
γιατί δεν μπορούν τα συμφέροντα, τις ανάγκες και τις προσδοκίες μας.
Στη
ζωή της πίστης έχουμε και εκεί υποσχέσεις, επαγγελίες. Μόνο που δεν τις δίνουν
οι άνθρωποι, αλλά ο Θεός. Αυτοί που ακολουθούν το Θεό γιατί εμπιστεύονται τις
επαγγελίες Του, γίνονται οι Άγιοι. Οι επαγγελίες του Θεού δεν έχουν να κάνουν
με την καθημερινότητα, τα συμφέροντα, τις ανάγκες, τις προσδοκίες για το
σήμερα. Είναι επαγγελίες που φέρουν το νόημα της αιωνιότητας. Αντί για την
ικανοποίηση του πρόσκαιρου συμφέροντος ο Θεός υπόσχεται την στενή και
τεθλιμμένη πύλη, τη οδό της θυσίας, της άσκησης, της εγκράτειας, της
ολιγάρκειας, ακόμη και την οδό της στέρησης. Όποιος πιστεύει, γνωρίζει ότι η
ζωή του δεν θα πορευτεί κατά πώς η ανθρώπινη επιθυμία για πλατιά οδό απόλαυσης
και ευθυμίας ζητεί, αλλά θα είναι έτοιμος για θυσία, η οποία θα καταξιώνεται
από τη χαρά της πίστης. Η χαρά φέρει μέσα της και την λύπη, διότι δεν
εκπληρώνονται τα συμφέροντα. Όμως αυτός που ακούει και αποδέχεται τις
επαγγελίες του Θεού γνωρίζει ότι το συμφέρον του είναι η εμπιστοσύνη στο Θεό,
ακόμη και μέσα από την κούραση της θυσίας. Την ίδια στιγμή, ο Θεός δεν
υπόσχεται την ικανοποίηση τω αναγκών μας, αλλά την υπέρβασή τους. Κι αυτό
γίνεται δια της αγάπης, τόσο προς Εκείνον όσο και προς τον πλησίον. Η σχέση με
το Θεό μάς δείχνει ότι μόνο μία ανάγκη υπάρχει πραγματικά: αυτή της αγάπης. Και
όποιος αγαπά, μπορεί και δίνεται. Για να γευθεί μέσα από την χαρμολύπη της υπομονής,
της υπακοής, του σταυρού, της δοτικότητας, ακόμη και χωρίς καμία ανταπόδοση,
ούτε καν ηθική, ότι το χρέος έναντι του Θεού και του συνανθρώπου γεμίζει την
ύπαρξη δύναμη να μπορεί να διακρίνει τα ουσιώδη και με διάρκεια. Τέλος, η
επαγγελία του Θεού έχει να κάνει με την υπόσχεση της Ανάστασης. Δηλαδή της
αιώνιας ζωής, για την οποία ούτε καν η παρούσα δεν μπορεί να συγκριθεί. Γι’
αυτό και είναι το νέφος το περικείμενον
των μαρτύρων τοσούτον, διότι η σχέση με το Θεό βάζει την καρδιά και τη ζωή του
ανθρώπου σε μιαν άλλη προοπτική. Της γνώσης και της βίωσης του νοήματος της
αληθινής ζωής, που είναι η κατά Θεόν. Τα υπόλοιπα, τα ανθρώπινα, ο Άγιος χωρίς
να τα εγκαταλείπει, καθώς τον κόσμο οικεί, γνωρίζει την πραγματική τους αξία,
που έγκεινται στην προετοιμασία για τα κρείττονα.
Η
Εκκλησία, παρουσιάζοντας και τιμώντας Πάντας τους Αγίους της την Κυριακή μετά
την Πεντηκοστή, δείχνει ότι ο δρόμος των επαγγελιών του Θεού είναι καρπός της
εν Αγίω Πνεύματι ζωής. Καρπός της μετοχής στην ζωή της πίστης στο Χριστό και του εκκλησιαστικού δρόμου, όταν
ο άνθρωπος εμπιστεύεται και αγαπά αληθινά. Και οι Άγιοι δεν εγκαταλείπουν όλους
εμάς που λιγότερο ή περισσότερο παραμένουμε προσκολλημένοι στη οδό του
συμφέροντος, της ανάγκης, τω προσδοκιών. Στην οδό που καθιστά την πίστη θρησκεία,
εκπλήρωση αναγκών και λύτρωση από φόβους ή εκζήτηση μισθού. Οι Άγιοι γίνονται
και παραμένουν τέκνα Θεού. Αυτό που λείπει ως προτεραιότητα από έναν
εκκοσμικευμένο και ανθρωποκεντρικό πολιτισμό, ο οποίος δεν μπόρεσε να διακρίνει
τα ουσιώδη, ίσως γιατί κι εμείς αποτύχαμε να τα ζήσουμε ή τα διαστρεβλώσαμε
μέσα από μία λογική εξουσίας, άνεσης και αδυναμίας να διαλεχθούμε με ταπείνωση,
σεβασμό και αφειδώλευτη αγάπη. Οι Άγιοι έδειξαν και δείχνουν το δρόμο της
θυσίας, της αγάπης, της ανάστασης. Και μεσιτεύουν για τον καθέναν μας. Ας τους
ακολουθούμε εν χαρά, με την ελπίδα κι εμείς να συμμετάσχουμε στο δικό τους
νέφος, υπερβαίνοντας το πρόσκαιρο, που ενίοτε γίνεται τόσο καταθλιπτικό, όπως
στην εποχή μας, όταν διακρίνεται η ματαιότητά του για τους πολλούς.
Κέρκυρα, 15
Ιουνίου 2014
