Καθώς
πλησιάζουμε στις ημέρες του Αγίου Πάσχα η Εκκλησία μας υπενθυμίζει αλήθειες για
το πρόσωπο του Χριστού, οι οποίες υπερβαίνουν τον τρόπο με τον οποίο Τον έχουμε
διαμορφώσει μέσα στον νου μας. Οι άνθρωποι επιμένουν στην ανθρώπινη, την
συναισθηματική πλευρά θέασης του προσώπου του Χριστού. Ζητούμε έναν Θεό
Παντοδύναμο, ο Οποίος να διορθώσει τις ατέλειες της ζωής μας και την ίδια στιγμή
να μας απαλλάσσει από δοκιμασίες, προβλήματα, αρρώστιες και να αναστέλλει ακόμη
και τον θάνατο. Για την πίστη μας όμως ο Χριστός, χωρίς να απορρίπτει την
εγκόσμια πραγματικότητα, είναι ο Θεάνθρωπος ο Οποίος ήρθε στον κόσμο «για να μας
εξασφαλίσει την αιώνια σωτηρία», «αιωνίαν λύτρωσιν ευράμενος» (Εβρ. 9, 12). Αυτό σημαίνει ότι ήρθε για
να πληρώσει στο πρόσωπό Του όλους τους τύπους της Παλαιάς Διαθήκης και να
ξεκινήσει έναν νέο τρόπο θέασης του κόσμου και της ζωής, μέσα από το πρίσμα της
σχέσης μαζί Του. Την ίδια στιγμή όλοι οι θρησκευτικοί τύποι ή καταργούνται ή
αλλάζουν περιεχόμενο. Αυτό θα συμβεί και με την θυσία του εξιλασμού των
Εβραίων, στην οποία ο Αρχιερέας του κάθε έτους έμπαινε μία φορά τον χρόνο στα
Άγια των Αγίων του ναού των Ιεροσολύμων, για να προσφέρει με το αίμα των τράγων
και των μόσχων θυσία υπέρ των δικών του αμαρτημάτων και παντός του λαού. Ο
Χριστός θα εισέλθει μία φορά στα Άγια των Αγίων, όχι του χειροποίητου ναού,
αλλά ολόκληρου του κόσμου και θα προσφέρει στο Γολγοθά όχι το αίμα των ζώων,
αλλά το δικό Του αίμα, όχι ως θυσία για τις δικές του αμαρτίες, γιατί ήταν
αναμάρτητος, αλλά για τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων, όχι μόνο της τότε εποχής,
αλλά μέχρι του τέλους του κόσμου. Δεν καθαρίζει εξωτερικά τους ανθρώπους από
ό,τι τους χωρίζει από τον Θεό, αλλά καθαρίζει την συνείδησή τους από τα έργα
που οδηγούν στον θάνατο. Και έτσι, μπορεί όποιος πιστεύει σ’ Αυτόν να λατρεύει
τον αληθινό Θεό.
Λύτρωση χρειαζόμαστε οι άνθρωποι. Από τους φόβους μας. Από τα προβλήματά μας.
Από τον ίδιο μας τον εαυτό. Από τους άλλους που δεν μπορούν να μας καταλάβουν.
Από τα πάθη και τις ανάγκες μας. Κυρίως, από το άγχος του θανάτου. Και
αναζητούμε την λύτρωση αυτή στο χρόνο και στο ξόδεμά του. Αφήνουμε κατά μέρος
την απόπειρα να βρούμε γνήσια και αληθινή λύτρωση και προτιμούμε τα
υποκατάστατα της ζωής, του εν τω πονηρώ κειμένου κόσμου μας. Μεταθέτουμε την
απάντηση που καλούμαστε να δώσουμε στις υπαρξιακές μας αγωνίες στην διασκέδαση, στην εργασία, στην τηλεόραση
και στα ΜΜΕ, στην ηδονή, στο αύριο. Έχουμε χρόνο. Και ο πολιτισμός μας μας
σκιάζει το πρόσωπο του Θεού, θεωρώντας είτε ότι δεν υπάρχει είτε ότι έχει να
κάνει με την αιωνιότητα και όχι με το σήμερα. Τα υπαρξιακά μας όμως άγχη
παραμένουν αξεγέλεστα. Και μας καλούν να απαντήσουμε στις προκλήσεις που
θέτουν.
Λύτρωση χρειαζόμαστε οι άνθρωποι. Λύτρωση
από το κακό το οποίο μας περιτριγυρίζει και δεν μπορούμε να το αναγνωρίσουμε. Έχουμε
διαγράψει το πρόσωπο του διαβόλου, την εμπάθεια, την έννοια της αμαρτίας από τη
ζωή μας και τον πολιτισμό μας, διότι τα θεωρούμε κατάλοιπα μιας άλλης εποχής.
Κι όμως, οι καταστάσεις του κακού, εφόσον δεν υπάρχει ο Θεός στη ζωή μας,
βασιλεύουν. Και για να μπορέσουμε να τις εκδιώξουμε από τη ζωή μας, χρειάζεται
η πίστη στο Χριστό. Η γνώση του απολυτρωτικού Του έργου. Η υπέρβαση της
παιδικής θρησκευτικότητας, η οποία περιορίζεται σε τύπους που μας προετοιμάζουν
για την συνάντηση με τον Νικητή του Θανάτου, αλλά δεν επαρκούν για να μας
αλλάξουν τη ζωή μας, αν δεν αφήσουμε Εκείνον, μέσα από την μετοχή στην θεία Ευχαριστία,
στην Αγάπη, στην συγχώρεση, μέσα από την μετατροπή του χρόνου μας σε προσευχή
και αγάπη, μέσα από την βεβαιότητα της Ανάστασης, να αλλάξει τελικά την ζωή
μας.
Λύτρωση χρειαζόμαστε οι άνθρωποι. Όχι
πρόσκαιρη, αλλά αιώνια. Γι’ αυτό και δεν αρκεί να πιστεύουμε σε έναν Θεό
που Τον βλέπουμε με γνώμονα το έλαττον, δηλαδή το πρόσκαιρο συμφέρον, αλλά να
αφεθούμε στο μείζον, που είναι η αιωνιότητα. Αν δεν οργανώσουμε την ζωή μας,
έχοντας νόημα και προοπτική την αιωνιότητα, τότε η λύτρωση που λαμβάνουμε στην
Εκκλησία είναι απλώς ανακούφιση και γαλήνη από τα πολλά προβλήματά μας, μία
παρηγοριά, η οποία δεν αρκεί. Για να έρθει η λύτρωση χρειάζεται να παραιτηθούμε
από την βεβαιότητα και την ασφάλεια της ησυχίας. Να κατανοήσουμε ότι η σχέση με τον Χριστό είναι Σταυρός και άρση του.
Ότι είναι δρόμος εμβάθυνσης στο μυστήριο της κοινωνίας Θεού και ανθρώπου, στην
ζωή της Εκκλησίας στην οποία κυρίως καλούμαστε να δίνουμε και όχι να
αποσκοπούμε στο να παίρνουμε. Ότι είναι δρόμος εμπιστοσύνης και αλήθειας, τόσο
για τον εαυτό μας όσο και για τον κόσμο. Αν δεν κατανοήσουμε και δεν ζήσουμε
την προοπτική της αιωνιότητας, ακόμη κι αν αυτή αφήνει επώδυνα κενά στα
παρόντα, τότε η πίστη μας δεν μπορεί να κραταιωθεί και η θυσία του Χριστού θα
μένει δεύτερη, μπροστά στην προτεραιότητα του συμφέροντος.
Η λύτρωση θέλει μεγάλες αποφάσεις. Ζητά
παραίτηση από τον διαμορφωμένο τρόπο σκέψης και νοοτροπίας. Ζητά επίγνωση από
τι θέλουμε να λυτρωθούμε. Και κυρίως, θέλει κοινωνία με τον Χριστό, αποδοχή του
Σώματος και του Αίματός Του ως του μοναδικού τρόπου που μας αφθαρτοποιεί και
μας ενώνει με τον Θεό και τον πλησίον. Δύσκολος δρόμος στην εποχή μας. Είναι οι
προσλαμβάνουσες του κόσμου τέτοιες, που δεν μας επιτρέπουν να σταθούμε με
προσοχή στις αληθινές μας ανάγκες. Δεν μπορούμε όμως και να τις ξεγελάσουμε. Ας
εμπιστευθούμε τον Χριστό και την Εκκλησία, μη παραδίδοντας τον εαυτό μας στους
τύπους του παρελθόντος, αλλά ζώντας τα πάντα εν καινότητι στο Σώμα του Χριστού.
Για να έρθει η λύτρωση.
Κέρκυρα, 6
Απριλίου 2014
