Παρέες και παρέα
Παρέα
(Μουσική Θέμης Καραμουρατίδης,
Στίχοι Γεράσιμος Ευαγγελάτος, ερμηνεία Νατάσα
Μποφίλιου από τον δίσκο Μέχρι το τέλος)
Δεν τ’ αναλύω πιο πολύ το θέμα που με καίει.
Κανένας σας δε φταίει, το παίρνω απάνω μου όλο εγώ...
Βγάλτε με μόνο για καφέ, να πάρω λίγο αέρα.
Σαν να ’φαγα μια σφαίρα και δεν μπορώ να σηκωθώ...
Παρέα μόνο σάς ζητώ∙ δε θέλω να το συζητώ.
Δε θέλω αναλύσεις∙ μην ψάχνετε για λύσεις.
Παρέα διακριτική, σαν να μην είστε καν εκεί.
Αν θέλεις να μιλήσεις, το κάνεις πριν κυλήσεις...
Σαν να μην έγινε ποτέ... Για τον καιρό ας πούμε.
Τη λύση δε θα βρούμε, όσο κι αν θέλετε πολύ...
Βγάλτε με μόνο για ποτό∙ γνωρίστε μου γνωστούς σας.
Και για τους εαυτούς σας κρατείστε κάθε συμβουλή...
Παρέα μόνο σάς ζητώ∙ δε θέλω να το συζητώ.
Δε θέλω αναλύσεις∙ μην ψάχνετε για λύσεις.
Παρέα διακριτική, σαν να μην είστε καν εκεί.
Αν θέλεις να μιλήσεις, το κάνεις πριν κυλήσεις...
Παρέα διακριτική, σαν να μην είστε καν εκεί.
Αν θέλεις να μιλήσεις, το κάνεις πριν κυλήσεις...
Ερμηνευτικά
Σχόλια
Δεν τ’ αναλύω: μία παρέα, μια φιλία έχει
πλεονεκτήματα. Βοηθά τον άνθρωπο να ξεφεύγει από τα προβλήματα και τις
δυσκολίες του. Να ξεσκά. Να μην μένει κλεισμένος στον εαυτό του. Την ίδια
στιγμή οι σύγχρονες παρέες αποτυπώνουν την στάση του ανθρώπου να μην θέλει να
κουράζει το μυαλό του. Η εργασία, η πορεία της ζωής, οι κακές ειδήσεις, αλλά
και το γεγονός ότι οι άλλοι δεν είναι αυτό που θα θέλαμε μας κάνουν να νιώθουμε
πάνω απ’ όλα την ανάγκη να έχουμε έναν ή
κάποιους ανθρώπους που να μας απαλλάσσουν από την μοναξιά μας. Αυτό περιγράφει
και το τραγούδι της Μποφίλιου.
Βγάλτε με μόνο για καφέ: υπάρχουν καταστάσεις και
πρόσωπα που μας πνίγουν στη ζωή μας, που μας καίνε. Όσο κι αν το Ίντερνετ είναι
μία διέξοδος, καθώς μπορούμε πολύ πιο εύκολα να επικοινωνούμε με άλλους χωρίς
να χρειάζεται να βγαίνουμε από το βόλεμά μας, από την καρέκλα και την οθόνη
μας, εντούτοις έρχονται στιγμές που μας χρειάζεται μια βόλτα. Να βγούμε, να
ξεσκάσουμε. Νιώθουμε ότι έχουμε φάει μια σφαίρα και βαραίνουμε τόσο πολύ που
χρειαζόμαστε κάποιον ή κάποιους να μοιραστούμε τουλάχιστον το χρόνο μας.
Παρέα μόνο σας ζητώ: η παρέα δεν είναι
κατ’ ανάγκην φιλία. Η φιλία προϋποθέτει
δόσιμο, ενώ η παρέα είναι ξέσκασμα. Η φιλία θέλει επένδυση συναισθημάτων. Η
παρέα είναι αρκετή για κουβέντα, για να μην μένουμε κλεισμένοι στον μέσα κόσμο
μας. Η παρέα εκτονώνει. Η φιλία χτίζει σχέσεις. Η παρέα μπορεί ναν γίνει φιλία,
αλλά συνήθως διαλύεται εύκολα. Η φιλία
αντέχει στο χρόνο, αν είναι αληθινή. Η παρέα δεν προϋποθέτει σχέσεις που θα
κρατήσουν. Όμως και η παρέα έχει χαρά, έχει αγάπη και κέφι, έχει μοίρασμα. Μόνο
που κάποτε μπορεί κι αυτή, όπως και η φιλία, να γίνει καταστροφική, αν τα μέλη
της λειτουργούν στη λογική της εκτόνωσης και του βγαλσίματος των απωθημένων.
Παρέα διακριτική: σημαίνει παρέα που σέβεται τις απαιτήσεις του
άλλου, την ανάγκη του να δώσει μόνο όσα θέλει. Η παρέα που είναι διακριτική
στηρίζεται στον αλληλοσεβασμό και στο γεγονός ότι αν ο άλλος δεν θέλει να
ανοιχτεί, δεν θα πιεστεί. Η παρέα ταιριάζει περισσότερο στην light
εποχή μας, όπου τα σοβαρά μπαίνουν στην άκρη.
Ας είναι κάποιος δίπλα, διακριτικά, κι ας φαίνεται σαν να μην είναι εκεί.
Γι’ αυτό και οι παρέες σήμερα διαλέγουν
τα μέρη όπου η μουσική είναι έντονη και δυνατή, για να μην χρειάζεται συζήτηση,
ηρεμία, επικοινωνία.
Αν θέλεις να μιλήσεις, το
κάνεις πριν κυλήσεις: ο στίχος αποτυπώνει το
δικαίωμα στο λάθος, την πτώση, την αμαρτία που το εγώ μας διεκδικεί. Δεν μπορεί
πάντοτε η παρέα να μας βοηθήσει, αν εμείς δεν το θέλουμε, αν εμείς ακούμε μόνο
τον εαυτό μας και κανέναν άλλο.
Για τους εαυτούς σας
κρατήστε κάθε συμβουλή: αρκεί το ποτό. Αρκεί η γνωριμία. Οι συμβουλές δεν βοηθούν
αυτόν που δεν θέλει να ανοιχτεί. Ίσα- ίσα γίνονται ενοχλητικές. Διακριτικότητα
σημαίνει λοιπόν σιωπή. Αν θέλουμε να μιλήσουμε, δεν χρειαζόμαστε κάποιον να μας
πιέζει. Το άνοιγμα της ψυχής προϋποθέτει εμπιστοσύνη κι αυτή χτίζεται σταδιακά,
ενώ η εποχή μας δεν την ευνοεί, γιατί ο άνθρωπος έχει πάψει να είναι
ειλικρινής, να λειτουργεί με γνώμονα και τον άλλο και βλέπει τα πάντα με βάση
το δίκιο του, με βάση το τι θέλει ο ίδιος. Γι’
αυτό και η φιλία δεν είναι εύκολη σήμερα. Οι άνθρωποι περνούμε μία
μόνιμη εφηβεία, οπότε και χρειαζόμαστε παρέες και λιγότερο φίλους. Είμαστε
ευμετάβολοι και δεν μπορούμε να ανήκουμε κάπου με την ψυχή μας. Μένουμε όπου
δεν μας πιέζουν. Μένουμε όπου μπορούμε να πάρουμε.
Μην ψάχνετε για λύσεις: ο εγωισμός του ανθρώπου
απαιτεί τις λύσεις να τις δώσουμε μόνοι μας. Δεν νιώθουμε ότι τα προβλήματά μας
απασχολούν τους άλλους ή ακόμη κι αν γίνεται έτσι, δύσκολα τα δικά τους τα
προβλήματα απασχολούν εμάς. Υπάρχει ρηχότητα συναισθημάτων και την ίδια στιγμή
όχι δόσιμο και δέσιμο. Για την Εκκλησία όμως κάτι τέτοιο δεν είναι επιθυμητό. Ο
άνθρωπος χρειάζεται να έχει στηρίγματα
και οι αληθινοί φίλοι είναι πιο δυνατά στηρίγματα από μία παρέα που εύκολα
αλλάζει.
Β. Παρέες με νόημα
Ο άνθρωπος
δεν μπορεί να ζήσει μόνος του. Χρειάζεται να ανήκει κάπου, σε μία φιλία, σε μία
παρέα, εκτός από την οικογένεια, το σχολείο και την εργασία του. Η φιλία σε
κάνει να μοιράζεσαι χρόνο, συναισθήματα, να στηρίζεις και να στηρίζεσαι. Για να
έχει μια φιλία νόημα, για να γίνεται αληθινή παρέα, χρειάζεται να στοχεύει στο
καλό, δηλαδή στην αγάπη, στην κοινωνικότητα που δεν γίνεται καταστρεπτική για
τον νέο. Μία παρέα στην οποία δοκιμάζουμε αυτά που βλάπτουν, τα λεγόμενα
«απαγορευμένα», το τσιγάρο, το ποτό, το ξενύχτι, τον έρωτα όχι των προσώπων
αλλά των σωμάτων, παίζουμε με τρελές καταστάσεις, επαναστατούμε εναντίον των
γονιών μας, ίσως και εναντίον του Θεού, ενώ νομίζουμε ότι μας κάνει ελεύθερους,
στην ουσία μας υποδουλώνει σε μία κατάσταση στην οποία δεν ελέγχουμε τους
εαυτούς μας. Κανείς δεν αρνείται την χαρά, ενίοτε και τις «κουταμάρες» της
ηλικίας. Όταν όμως βλάπτουμε και μας βλάπτουν, τότε η παρέα γίνεται
καταστροφική.
Άλλοι κάνουν
παρέες με σκοπό να συμμετέχουν σε φασαρίες μέσα στη σχολική τάξη, να δείχνουν
ότι δεν είναι «φυτά», κάνουν bulling εις βάρος πιο αδύναμων,
λειτουργούν αυτοκαταστροφικά για να εκτονωθούν. Φαίνεται ότι τους λείπει η
αγάπη από το σπίτι ή δεν γνωρίζουν τι θέλουν αληθινά. Άλλοι επειδή νιώθουν την
ανάγκη να νικήσουν την μοναξιά τους κάνουν επιλογές που μετανιώνουν γι’ αυτές. Σημασία έχει να περιμένει κανείς όσο
χρειαστεί. Παρέα μπορεί να σου κάνει ένα βιβλίο, η ενασχόληση με τον αθλητισμό,
την μουσική, το χορό, ακόμη και ο
υπολογιστής, αρκεί να υπάρχει μέτρο.
Η Εκκλησία
κανονικά θα έπρεπε να λειτουργεί σαν μια μεγάλη παρέα. Ο Χριστός άλλωστε είναι
ο μεγάλος και γνήσιος Φίλος μας. Δεν μας ξεχνά ποτέ και πάντοτε μας παρηγορεί
και μας δείχνει την αγάπη Του, ακόμη κι αν φαίνεται ότι δεν εμφανίζεται. Όμως
Αυτός μας βλέπει και μας δίνει δύναμη αν Τον πιστεύουμε, να Τον εμπιστευόμαστε.
Η Εκκλησία λοιπόν θα έπρεπε να είναι η παρέα για τον άνθρωπο και ιδίως για το
νέο. Σ’ αυτή την παρέα κοινωνούμε το
Σώμα και το Αίμα του Χριστού, ακούμε τον λόγο Του μέσα από το Ευαγγέλιο,
μαθαίνουμε να αγαπούμε. Την ίδια στιγμή μπορούμε να βοηθήσουμε όσους έχουν
ανάγκη. Να προβληματιστούμε για τη ζωή και την πορεία της. Να μην νικηθούμε από
το κακό. Δυστυχώς η Εκκλησία δεν λειτουργεί πάντα έτσι, αλλά αρκείται στην τέλεση
της Θείας Λειτουργίας την Κυριακή και τις γιορτές χωρίς να δίνει την ευκαιρία
για προσωπική κοινωνία μεταξύ όλων των ανθρώπων, την ευκαιρία για παρέες και
παρέα. Όμως και οι άνθρωποι, ιδίως οι νέοι, δεν θέλουν να κάνουν παρέες μέσα
στην Εκκλησία. Φοβούνται τα σχόλια...της παρέας τους, νιώθουν πως η Εκκλησία
έχει να κάνει με τον κόσμο των γονιών τους, ενώ η Εκκλησία μας δίνει τη
δυνατότητα να καλλιεργήσουμε τις προσωπικότητές μας και να παλέψουμε να γίνουμε
το κέντρο της παρέας μας γι’ αυτό που
είμαστε, όχι όπως θέλουν οι άλλοι να είμαστε. Και η Εκκλησία λοιπόν στις
ενορίες της και εμείς χρειάζεται να δούμε τα πράγματα διαφορετικά.
Το
μεγαλύτερο πρόβλημα στις παρέες σήμερα είναι ο κομφορμισμός. Στην παρέα,
προκειμένου να ανήκουμε, συμμορφωνόμαστε μ’
αυτό που θέλουν οι επικεφαλής, οι χειριστικοί, αυτοί που ξέρουν να
κοροϊδεύουν και να επιβάλλονται, με αποτέλεσμα να χάνουμε το αληθινό μας
πρόσωπο. Η σχέση με το Χριστό μας δίνει την ευκαιρία να μαθαίνουμε να είμαστε
ελεύθεροι. Και ο ελεύθερος κρίνει και την ίδια στιγμή γνωρίζει να αντιστέκεται
στις κακές επιρροές. Την ίδια στιγμή μαθαίνει να έχει υγιή κριτήρια για τις
παρέες του. Να ζητά πρόσωπα και όχι να περιορίζεται στο Facebook, στην περιγραφή του εαυτού του και στην απλή παράθεση
ενδιαφερόντων, εικόνων, ζωής που γίνεται φωτογραφία.
Η φιλία
θέλει κόπο. Θέλει συγχώρεση γιατί ο φίλος δεν μπορεί να είναι πάντοτε όπως τον
θέλουμε. Θέλει όμως και να κρατάμε κάποια όρια και κάποιες αρχές. Το να αγαπάς
και να συγχωρείς δεν σημαίνει ότι ο άλλος δεν πρέπει να σε σέβεται, ότι θα
πρέπει να κάνεις ό,τι σου λέει από φόβο μήπως χάσεις την φιλία του, ότι
καλείσαι να τον ακολουθείς σε ό,τι δεν συμφωνείς. Είναι άλλο να συγκαταβαίνεις
και να κάνεις κάποιους συμβιβασμούς και άλλο να χάνεις το πρόσωπό σου.
Σήμερα,
ακόμη, ο νέος βαριέται τα πολλά. Το μόνο που θέλει είναι να σκοτώνει το χρόνο
του. Η παρέα του να μην τον βάζει στη λογική της συζήτησης για τα μεγάλη και
σπουδαία της ζωής, αλλά να τον συντροφεύει στην βόλτα, στο χορό, στην
διασκέδαση, στο παιχνίδι, χωρίς γεύσεις αληθινής ζωής. Γι’ αυτό και δεν είναι εύκολο να χτίζονται φιλίες
σήμερα, γιατί η φιλία θέλει καλλιέργεια του χαρακτήρα μας και την ίδια στιγμή
πρόοδο στην αναζήτηση του νοήματος και του σκοπού της ζωής. Δεν είναι απλώς
σκότωμα του χρόνου μας. Ας το σκεφτούμε κι ας το παλέψουμε.
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ΠΟΛΕΩΣ
ΝΕΑΝΙΚΗ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ-ΛΥΚΕΙΟΥ
ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 16
1.2.2014
