Η ύλη ηλικία δεν έχει. Μόνον ν’
αλλάζει ξέρει. Θες πάρτην από την αρχή
Θες απ΄ το τέλος («Ως Ενδυμίων», Δυτικά
της Λύπης)
Η
ύλη δε χάνεται, ακόμη κι αν δίνει την εντύπωση ότι τελειώνει, ότι νικιέται από
το χρόνο ή απορροφάται από το χώμα ή το νερό ή τον αέρα. Πώς ο άνθρωπος έχει
πείσει τον εαυτό του ότι ο ίδιος τελειώνει με το θάνατο; Και αγωνίζεται να
μεταδώσει αυτή του την πεποίθηση μέσα από την επιστήμη, την ιδεολογία, την
διανόηση; Και περιφρονεί το αιώνιο, την Αλήθεια, το Επέκεινα;
Η
ύλη ξέρει να αλλάζει, από όποιο σημείο του χρόνου κι αν τη δεις. Από την αρχή
της, από το πρώτο κύτταρό της, μέχρι το τέλος.
«Εν τω μορφούσθαι» βρίσκεται πάντα. Κι ο άνθρωπος;
Κι αυτός
αλλάζει. Στο έξω του, δεμένος με το χρόνο, χωρίς μεγάλες δυνατότητες να
αντισταθεί. Μόνο κατ’ όψιν. Στο μέσα του προσλαμβάνοντας τις εμπειρίες του
χρόνου, έχοντας όμως τη δυνατότητα να διαμορφώσει ο ίδιος το πρόσωπό του.
Κι ο Θεός;
Αυτός που δημιούργησε και ξαναδημιούργησε; «Ο κάλλει ωραίος»; Μια λέξη αφήνει
παρακαταθήκη. Την Μετάνοια που «απαμφιάζει την δυσείμονα μορφήν». «Θες πάρτην
από την αρχή». Με το «συγγνώμη» και την
εμπιστοσύνη στην αγκαλιά του γονιού. Με το χαμόγελο που διαγράφει τα λάθη. Με
το ξεκίνημα, την νέα αρχή στη φιλία, την παρέα, τη σχέση. «Θες απ’ το τέλος».
Με το «Μνήσθητί μου» και την προσδοκία
της Βασιλείας.
Κλειδί το τάλαντο.
Αρκεί να το νιώθουμε ευθύνη.
Μεγάλη Τρίτη, 30 Απριλίου 2013
