Αν είναι άγιον το του αγαθού πάλι απ’
τον αέρα Του επιστρέφεται (Οδ. Ελύτη, «Σε μπλε Ιουλίτας», Δυτικά της Λύπης)
Συνήθως οι άνθρωποι διαμαρτυρόμαστε για την αδικία που
συμβαίνει στη ζωή μας όταν παραβιάζονται τα δικαιώματά μας. Όταν οι άλλοι δεν
μας καταλαβαίνουν. Όταν οι άλλοι μας
χρησιμοποιούν. Και φωνάζουμε. Χρησιμοποιούμε κάθε τρόπο και μέσο. Νόμιμο. Ενίοτε
και της εκδίκησης, που γίνεται αυτοδικία. Κι αν δεν βρούμε το δίκιο μας, τότε
βαθιά η λύπη. Απογοήτευση για το ακατανόητον.
Αν είναι όμως άγιον το του αγαθού, αν αδικούμαστε για το
Θεό, κανείς δεν μπορεί να μας δώσει το δίκιο μας. Ίσως γιατί δεν χρειάζεται. Γιατί ο δρόμος του χλευασμού, της
συκοφάντησης, της απόρριψης, μας δίνει την ταπεινοσύνη. Το θρυμμάτισμα του «εγώ»
μας. Και μας κάνει να ανοιγόμαστε στην εμπιστοσύνη προς Εκείνον. Γιατί Εκείνος βλέπει. Και από το Πνεύμα Του
επιστρέφεται το άγιον της αγάπης. Το άγιον της υπομονής. Το άγιον του σταυρού.
Στέφος άφθαρτον γίνεται. Και την ίδια στιγμή ο υπομείνας σωθήσεται. Ενίοτε και
δοξασθήσεται
Εμπιστοσύνη μας λείπει. Και διάθεση για ταπεινοσύνη. Ας ακολουθήσουμε τον νεανίσκο της Παλαιάς
Διαθήκης στην πορεία της σιωπής, της υπομονής στον λάκκο που μας ρίχνει ο
κόσμος, και της παράδοσης στο θέλημά Του. Ακόμη κι αν δεν μας ενδιαφέρει, θα μας
επιστραφεί το άγιον. Γιατί Εκείνος δεν λησμονεί.
Μεγάλη Δευτέρα, 29 Απριλίου 2013
