Ποιος των πολλών ο ένας και του ενός
ο κλήρος τι; («Ροδαμών και Ήβης»,
Δυτικά της Λύπης)
Ψάχνουμε τον Ατίμητο στη ζωή
μας. Αυτόν που θα είναι ο Ένας και που κοντά Του τα πάντα θα έχουν νόημα, χαρά
και αγάπη. Αλλά χρειάζεται η «κένωσις του πολυτιμήτου» για να γίνει η συνάντηση
ζωή. Μας χαρίζεται η Αγάπη. Δεν μπορούμε
όμως να την καταστήσουμε οικεία μας αν δεν αδειάσουμε από ό,τι μας κάνει να
κλεινόμαστε στο εγώ μας. Ιδίως από την αίσθηση του αλάθητου. Ότι για όλα φταίνε
οι άλλοι. Ότι η συνείδησή μας δεν δικαιούται να μας ελέγξει. Δεν αρκεί όμως η κένωση. Χρειάζεται και η πλήρωση. Από την
επιθυμία του Απόλυτου. Από την ταπεινοσύνη να αναγνωρίσουμε ότι δεν μπορούμε
αλλιώς. Από το δόσιμο που γίνεται θυσία
του χρόνου, του τρόπου, των ασχολιών.
Από τη νίκη κατά του συμβιβασμού με το «έτσι κάνουν άλλοι».«Ποιος των πολλών ο Ένας;». Ανήκουμε στους πολλούς και δυσκολευόμαστε να σκεφτούμε ότι αν δεν βγούμε από αυτούς, αν δεν σταματήσουμε να λογαριάζουμε τα λόγια, τις σκέψεις, τις νοοτροπίες τους είναι αδύνατον να Τον συναντήσουμε. Μαζί Του όμως θα ξαναμπούμε στους πολλούς, έχοντας τον μαργαρίτη ως σηματωρό και κήρυκα. Και θα αναμορφώσουμε τη λογική των πολλών.
Βέβαια «του ενός ο κλήρος» είναι η θυσία. Είναι ο θάνατος. Είναι να υποστεί την προδοσία από όσους νομίζουν ότι Τον αγαπούνε, στην ουσία όμως αγαπούνε μόνο τον εαυτό τους και Εκείνον μόνο για όσο εξυπηρετεί το «εγώ» τους. «Ουαί τω ανθρώπω εκείνω» που δε νιώθει τι κάνει.
Ο Ατίμητος όμως έχει ως κλήρο Του το «σφαγιασθήναι και δοθήναι εις βρώσιν τοις πιστοίς». Και είναι επιλογή και όχι μοίρα. Διότι της αγάπης αυτού ουκ έστιν όριον.
Μεγάλη Τετάρτη, 1 Μαΐου 2013
